عکاسی به فرایند ثبت تصاویر به وسیله دریافت و ثبت نور برروی یک سطح حساس به نور، نگاتیو (فیلم) یا (سنسور الکترونیکی) گفته میشود. الگوهای نوری بازتابیده شده یا ساطع شده از اشیا بر روی سطح حساس به نور (هالوژن نقره یا سنسور)تأثیر میگذارد و باعث ثبت تصاویر میگردد
در گذشته نه چندان دور عکاسی از اتاقک تاریک و لوازم و موادی بسیار ساده تشکیل میشد. در حقیقت اتاق تاریک منجر به پیدایش عکاسی و دوربین عکاسی شد. اتاق تاریک عبارت از اتاقی است بی هیچ پنجره. هیچ نوری به آن راه ندارد مگر از طریق روزنهای که بر یکی از دیوارهای اتاق تعبیه شده. تصاویر یا چشماندازهای روبروی روزنه به صورت وارونه بر دیوار روبرویش بازتاب مییافت. بعضاً نگارگران از تصاویر بازتاب یافته به عنوان الگوی نقاشیشان استفاده میکردند. بعدها این اتاق تاریک در ابعاد کوچکتر تبدیل شد به دوربین عکاسی. یعنی در برابر روزنهای که وجود داشت ماده حساس به نور قرار میدادند تا تصاویر بازتافته ثبت و ضبط شود. در روند تکاملی دوربین، از عدسی و لنز در جایی که روزنه قرار داشت استفاده شد. مواد حساس به نور به فیلمهای عکاسی امروزین تبدیل شدند که در انواع سیاه و سفید و رنگی (نگاتیو) و اسلاید (پوزتیو) موجود است. نگاتیوها طی فرآیند دیگری در آزمایشگاه (لابراتوار) به عکس تبدیل میشوند. این روند ادامه یافت تا با پیدایش دوربین دیجیتال از حسگرهای حساس به نور به جای فیلم استفاده شد.
اما امروز از صنعتی پیچیده برخوردار است که تنوع محصولات آن حیرت آور می باشد. عکاسی موارد استفاده بسیار زیادی دارد. از جمله میتوان به عکاسی خبری ،علمی، تفریحی و ثبت خاطرات، ،مستند سازی اشاره کرد .
” دوربین سطوح حساس به نور و نور ” ارکان سه گانه عکاسی اند که شناخت هر کدام از ضروریات فراگیری عکاسی به شمار میرود.
دوربین
دوربین یا همان اتاق تاریک اولیه مهمترین عامل عکاسی است که با کمک آن عکسبرداری انجام می شود. امروزه دوربین های عکاسی تنوع چشمگیری از لحاظ سیستم و شکل ظاهری دارند و هر روز به دامنه تنوع آنها افزوده می شود. اما با تمامی این اوصاف همگی آنها مشترکات زیادی دارند که با کسب شناخت کافی از این قسمتها می توان به راحتی با دوربین های گوناگون کار کرد.
طبقه بندی دوربین های عکاسی
اولین نوع طبقه بندی دوربینها، براساس قطع فیلم آنهاست. که شامل دوربینهای قطع بزرگ ، قطع متوسط، قطع کوچک، مینوکس یا کارآگاهی و دوربین های خاصی می شود.
دوربین های قطع بزرگ :حجم و وزن زیادی دارند و بیشتر در آتلیه ها بر روی سه پایه استفاده می شود و آنها را دوربین های آتلیه ای می نامند. با فیلمهای تک صفحه ای موسوم به فیلم تخت کار می کنند. فیلم های تخت در ابعاد ۹×۶ سانتی متر تا اندازه های ۴۰ ×۳۰ نیز ساخته می شوند. در جعبه های ۲۵ عددی بسته بندی می شود این فیلم ها را در تاریکی در محفظه ای به نام شاسی قرار می دهند و پس از تنظیم دوربین، در محل شیشه مات گذاشته و پس از عکسبرداری برداشته می شوند.
دوربین های قطع متوسط :کم حجم تر هستند در فضاهای غیرآتلیه ای نیز کاربرد دارند. قطع فیلم این دوربین ها ۱۲۰ است. عرض فیلمهای ۱۲۰، ۵/۶۱ میلیمتر و طول آنها ثابت است دوربین های مختلف تعداد متفاوتی را با این فیلمها عکاسی می کنند چون کادر آن متفاوت است. فیلمهای ۱۲۰، دور قرقره سیاهرنگ فلزی یا پلاستیکی همراه با نوار کاغذی که داخل آن سیاهرنگ است پیچیده شده اند.
دوربین های قطع کوچک : این دوربین ها کم حجم بوده و پرمصرف ترین نوع دوربین هاست. فیلم ۱۳۵ و ۱۲۶ مصرف می کنند اما نوع ۳۵ آن رایج تر است. عرض فیلم های ۱۳۵ ، ۳۵ میلیمتر است و برای ۱۲،۱۸،۲۰،۲۴،۲۷،۳۶ قطعه عکسبرداری،عرضه می شود. رایج ترین کادر آن ۳۶×۲۴ میلیمتر است این دوربین ها به Halffram نیز موسوم اند. در داخل محفظه ی پلاستیکی یا فلزی موسوم به «کات» قرار می گیرند. کادر فیلم های ۱۲۶ ، ۲۴۵ × ۲۴ میلیمتر است و فقط برای دوربین های نوع پک استفاده می شود در یک طرف سوراخ دارند و در کاستهای مخصوص قرار می گیرند. در دوربین های ۱۳۵ پس از اتمام فیلم قبل از بیرون آوردن آن باید فیلم را به وسیله اهرم برگردان فیلم به داخل کاست کشید اما در دوربین های ۱۲۰ این کار ضروت دارد. همین طور در فیلم های ۱۲۶ نیز نیازی به این کار نیست.
دوربین های مینوکس یا کارآگاهی : فیلم ۱۱۰ مصرف می کنند دارای جثه کوچکی هستند و کاربرد غیر حرفه ای دارند.
دوربین های خاص:دوربین های پولاروید و دوربین های ویژه و تخصصی
دومین نوع طبقه بندی دوربین ها، بر اساس نحوه تشکیل تصویر در منظره یاب دوربین هاست.
در منظره یاب دوربین های قطع بزرگ، تصویر به صورت واژگون چپ و راست دیده می شود و در دوربین های قطع متوسط، تصویر چپ و راست دیده می شود و در دوربین های قطع کوچک ،تصویر با موضوع هم جهت است.
ساختمان اصلی دوربین های عکاسی
مهمترین قسمتهای یک دوربین عبارتند از :
۱- لنز
۲- وسایل تنظیم که به دو بخش تنظیم نور و تنظیم فاصله تقسیم میشود.
۳- منظره یاب
۴- تعویض گر فیلم
۵- اتاقک تاریک
۶- کنتور شمارشگر فیلم
لنز
با مجهز شدن اتاقک تاریک به عدسی محدب تصویری شفافتر و روشنتر در اتاقک تاریک به دست آمد. این مساله اهمیت لنزها را برای ایجاد تصویری واضح و روشن در دوربین ها آشکار میسازد.
هر چند که یک عدسی می تواند تصویری نسبتا واضح ایجاد کند اما مشکلات متعد دی به وجود
می آ ورد که از آ ن جمله می توان به این موارد اشاره کرد:
۱- وسط تصویر نسبت به گوشه های آن واضحتر میباشد بطوریکه گاهی کناره ها کاملا محو است.
۲- تصویر دچار نوعی اعوجاج می شود بدین معنا که خطوط در مرکز تصویر مستقیمند اما با نزدیک
شدن به کناره ها هلالی ومنحی می شوند.
۳- خطاهای رنگی بسیار چشمگیر است یعنی تک عدسی قادر به بازنمائی رنگهای طبیعی موضوع نیست. علاوه برآ ن نگهائی را که ناشی از کیفیت نا مطلوب شیشه آن است به رنگهای موضوع می افزاید برای رفع این موارد در ساختمان لنز ترکیبی از عدسی های مختلف بکار می رود .
بر روی دهانه لنز هر دوربین اطلاعاتی از قبیل نام لنز نام کارخانه سازنده فاصله کانونی شدت نور یاحداکثر باز شدن دیافراگم شماره ردیف واندازه دهانه لنز درج شده است که در شناسائی لنزها بسیار بااهمیت است .
فاصله کانونی
شعاع های موازی نور که از بی نهایت به یک عدسی محدب می تابند در نقطه ای پشت عدسی همدیگر را قطع می کنند. فاصله میان مرکز عدسی تا آن نقطه اصطلاحاً فاصله کانونی عدسی نامیده می شود.
دریک لنز نیز که ترکیبی از عدسی های مختلف است فاصله میان مرکز (محل استقرار تیغه های دیافراگم درلنز) تا محل تشکیل تصویر واضح (سطح فیلم) را فاصله کانونی آن لنز می نامند. فاصله کانونی را با حرف f وبر حسب میلیمتر نشان می دهند. به عنوان مثال اگر بر روی لنزی مشاهده شد f=50m.m یعنی فاصله کانونی آن ۵۰میلیمتر است.
قدرت روشنایی یا حد اکثر گشادی دیافراگم
قبلا اشاره شد که لنز , ترکیبی از عدسی های متعدد است . این عدسی ها به طور طبیعی مقداری از نور را جذب می کنند در نتیجه تمام شعاع های نور که به لنز تابیده می شوند از آن عبور نمی کنند . قدرت روشنایی عبارت است از مقدار نوری که لنز از خود عبور میدهد .
این مقدار با اعدا خاصی مانند ۱:۱ , ۲/۱:۱ , ۴/۱:۱ , ۸/۱:۱ و ۱:۲ و غیره مشاهده میشود . روشنترین لنز ۱:۱ است . یعنی در این لنز عدسی ها بسیار مرغوب به کار رفته که می تواند نقریبا تمام نور موجود را از خود عبور دهد . هر قدر عدد بزرگتر شود لنز از روشنایی کمتری برخوردار اشت. از طرفی قدرت روشنایی لنز با بازترین درجه دیافراگم آن برابر است.
قدرت روشنایی لنز را می توان اینچنین محاسبه کرد :
فاصله کانونی لنز تقسیم بر قطر دهانه لنز = قدرت روشنایی لنز
یعنی اگر قطر دهانه لنزی ۵۰ میلیمتر و فاصله کانونی آن ۱۰۰ میلیمتر باشد قدرت روشنایی ۲ خواهد بود ( ۱:۲ )
پس میتوان گفت هر چه قطر دهانه لنز بیشتر باشد قدرت روشنایی آن بیشتر است.
بطور کلی هر لنز از چندین عدسی مختلف محدب و مقعر تشکیل شده که ترکیب آنها با یکدیگر باعث ایجاد تصویری واضح بر روی سطح حساس فیلم (امولیسیون) خواهد شد.
محل ایجاد تصویر را سطح کانونی وحدفاصل عدسی با محل ایجاد تصویر،فاصله کانونی عدسی میگویند.
برای روشنتر شدن مطلب در مورد یک عدسی معمولی که برای آتش زدن کاغذ استفاده میگردد توضیح میدهیم .برای سوزاندن کاغذ بایستی عدسی را در مقابل نور خورشید آن قدر حرکت داد تا نور خورشید بصورت نقطهای کوچک بر روی سطح کاغذ درآید که در این حالت بر اثر برخورد پرتوهای نوری به یکدیگر که از عدسی گذشتهاند گرمای قابل توجهای در محل برخورد بوجود آمده که باعث سوختن کاغذ میگردد محل برخورد پرتوهای نوری را نقطه کانونی و حد فاصل عدسی با سطح کاغذ فاصله کانونی گفته میشود. در لنزها که چندین عدسی مختلف وجود دارد هر عدسی دارای کانون جداگانهای است اما وقتی با هم ترکیب میشوند کانون مشترکی پیدا میکنند که معمولاً از مرکز لنز تا حدفاصل محل ایجاد تصویر را فاصله کانونی آن لنز میگویند که مقدار آن بر روی حلقه جلوی لنز نوشته میشود.
هر لنز دارای زاویه دید خاصی میباشد که قادر به جای دادن فضای مشخصی از جلو لنز در داخل دوربین و روی فیلم خواهد بود. به نسبت بلندی و کوتاهی فاصله کانونی، زاویه دید آن متغیر است هرچقدر فاصله کانونی لنز کوتاهتر باشد زاویه دید لنز بازتر و هرچقدر فاصله کانونی بلندتر باشد زاویه دید کوتاهتر خواهد بود.
انواع لنزها:
لنز نُرمال معمولی:( Normal )
زاویه دید چشم انسان حدود ۱۴۰ درجه میباشد اما تمام تصاویری که در زاویه چشم قرار میگیرند دارای وضوح کامل نیست وتنها در زاویهای در حدود ۵۲ درجه میتوان تصاویر را به صورت واضح میتوان دید لنز نرمال نیز زاویه دیدی شبیه به چشم انسان دارد به همین دلیل لنز معمولی نیز گفته میشود.
لنز تله فوتو: ( Telephoto)
لنز تله از نظر شکل ظاهری طویل بوده و فاصله کانونی بلندی دارد که دارای زاویه دید کوتاه میباشد و تنها برای عکسبرداری از فواصل دور مثل مناظر طبیعی و حیوانات وحشی کاربرد دارد و امکان عکسبرداری از فواصل نزدیک را ندارد.
لنز واید انگل:( Wide angle )
لنز واید از نظر شکل ظاهر از لنز نُرمال کوتاهتر بوده و دارای فاصله کانونی کمی میباشد بنابراین دارای زاویه دید باز میباشد . این لنز در مکانهائی که امکان عقب رفتن عکاس برای قرار گرفتن تمام سوژه مورد نظر در نمایاب نباشد کاربرد شگرفی دارد و با استفاده از این لنز می توان فضای بیشتری را در عکس جای داد.
لنز زوم:Zoom
این لنز دارای فاصله کانونی متغیر میباشد پس زاویه دید متغیر دارد برخی از لنزهای زوم با زاویه دید ۱۸۰-۴۰ که فاصله کانونی آن از ۴۰ میلیمتر درحالت زاویه باز تا ۱۸۰ میلیمتر در حالت تله فوتو میباشد کاربرد ویژهای دارد به همین لحاظ در بین عکاسان مورد استقبال بیشتری قرار گرفته است.
جدای این تقسیمبندی لنزهای دیگری نیز هستند که کاربرد تخصصی دارند مانند لنز ماکرو که برای عکسبرداری از اجسام بسیار کوچک کابرد دارد با یک لنز نُرمال معمولاً تا فاصله ۵۰ سانتیمتر امکان نزدیک شدن به سوژه میباشد اما برای عکسبردای از اجسام کوچک مثل تمبر یا سکه فقط لنز ماکرو جوابگو خواهد بود. لنزی دیگر با عنوان لنز چشم ماهی وجود دارد که زاویه دید بسیار وسیع دارد برخی از این لنزها مقداری از فضای پشت دوربین هم در کادر تصویر قرار میدهند . عکس حاصل از این لنزها به شکل دایره وار میباشد از این لنز برای ایجاد جلوههای ویژه تصویری استفاده میگ
سری لنزهای EF کانن
کانن در طراحی محل نصب لنزهای سری EF امکاناتی بیشتر از یک محل ساده برای نصب سریع انواع لنز روی بدنه را مد نظر داشته است. با حذف اتصالات مکانیکی و استفاده از یک اتصال الکترونیکی بین دوربین و لنز، دوربین های کانن دارای انعطاف پذیری بالاتری برای به کارگیری تکنولوژیها و سیستمهای جدید آینده گشتهاند. این توانایی و انعطاف پذیری قبلا با افزایش قابل توجه در سرعت فوکوس خودکار، افزایش عملکردها نظیر سیستمهای فوکوس خودکار در دوربین های EOS، لنزهای دیافراگم خودکار tilt-shift (TS-E)، استفاده از موتورهای اولتراسونیک و توسعه لنزهای دارای ثابت کننده تصویر به اثبات رسیده است.
سری لنزهای EF
سیستم محل نصب کاملا الکترونیکی هیچکدام از معایبی نظیر لرزش دوربین، نویز هنگام کار، ساییدگی، لق زدن، نیاز به روغنکاری، پاسخ کند، کاهش دقت بخاطر کارکرد اهرم راهانداز، یا محدودیتهای طراحی مربوط به مکانیزم اتصال برای انتقال داده را ندارد. به علاوه عملکرد و قابلیت اطمینان لنز بسیار بالاتر رفته است. ضمنا یک سیستم تست خودکار که از میکروکامپیوتر داخلی لنز استفاده می کند خرابیهای احتمالی لنز را درون نمایشگر دوربین نشان می دهد و قابلیت اطمینان لنز را بالا میبرد.
بدون اینکه بخواهیم وارد جزئیات موضوع شویم ده مزیت لنزهای EF را بر میشمریم:
- فوکوس بی سروصدا، سریع و با دقت بالا در تمامی لنزها از Fisheye (چشم ماهی) گرفته تا لنزهای سوپر تله فتو، چون متناسب با هر لنز سیستم راهانداز مناسب بکار گرفته شده است.
- دیافراگم آرام و دقیق با کنترل دیجیتالی
- امکان نگاه داشتن دیافراگم برای مشاهده عمق میدان و کمک به افزایش سرعت عکاسی با بسته نگاه داشتن دیافراگم د حین عکاسی متوالی
- امکان کنترل کاملا اتوماتیک دیافراگم با لنزهای TS-E کانن.
- امکان توسعه اپتیک های بسیار سریع و درخشان نظیر EF ۵۰mm f/۱.۰L USM که با سیستم قبلی اتصال لنز غیر قابل حصول بود
- پوشش ۱۰۰ درصد منظره یاب با EOS-۱N
- حذف انسداد منظره یاب و آینه در لنزهای سوپر تله فتو
- در هنگام استفاده از لنزهای زوم دیافراگم متغیر هر گونه تنظیم دستی عدد f (به جز بالاترین دیافراگم) در حین محدوده زوم امکان پذیر شده است
- جبران اتوماتیک و نمایش تغییر در عدد F موثر وقتی که بین لنز و بدنه دوربین از بسط دهنده ها (Extender) استفاده شده است.
- توانایی طراحی لنزهایی با دیافراگم پشتی بزرگتر برای بهبود روشنایی مرزها در سیستم های اپتیکی. به علاوه این مشخصه کارایی اپتیکی را هنگام استفاده از توسعه دهنده لنزدر سوپر تله فتو بهبود می بخشد.
وسایل تنظیم نور :وسایل تنظیم نور در دوربین های عکاسی
وسایل تنظیم نور شامل پرده مسدودکننده (شاتر)، دیافراگم و نور سنج است.
شاتر:زمان نور دهی و دیافراگم شدت نور را کنترل می کند نور سنج متعادل این دو عامل را که منجر به رسیدن نور کافی به فیلم می شود محاسبه می کند.
در سالیان اولیه اختراع عکاسی ، حساسیت فیلم ها بسیار کم بود بر روی لنز درپوش قرار می دادند که با برداشتن آن نور به فیلم می رسید و با گذاشتن مجدد درپوش بر روی لنز، کار عکاسی خاتمه می یافت اما امروزه حساسیت فیلم ها بسیار زیاد است وسیله مخصوص بسیار دقیقی در دوربین ها پیش بینی شده است که «پرده مسدود کننده» یا «شاتر» نام دارد.
پرده مسدود کننده در حالت عادی مانع رسیدن نور به فیلم می شود اما هنگام فشردن دکمه عکسبرداری این پرده کنار رفته و به مدت معینی به نور اجازه عبور می دهد. در محلهای کم نور، پرده شاتر مسیر نور را به مدت بیشتری آزاد می گذارد اما در محلهای پرنور، سرعت باز و بسته شدن پرده مسدود کننده سریعتر و در نتیجه عبور نور کمتر است.
زمان باز بودن پرده مسدود کننده بر روی جدولی قید شده است که بر روی لنز یا بدنه دوربین قرار دارد.نشاندهنده ثانیه کسری از ثانیه است. سرعتهای پرده مسدودکننده به قرار زیر است :
۴۰۰۰/۱ ثانیه ، ۲۰۰۰/۱ ثانیه ، ۱۰۰۰/۱ ثانیه ،۵۰۰/۱ ثانیه،۲۵۰/۱ثانیه، ۱۲۵/۱ ثانیه، ۶۰/۱ ، ۳۰/۱ ،۱۵/۱ ،۸/۱ ، ۴/۱ ،۲/۱ ، ۱،۲،۴،۸ ، B
سرعت B به معنای آن است که با فشردن دکمه عکسبرداری، پرده مسدود کننده باز شده و تا زمانی که دکمه آزاد نشود پرده باز می ماند. وقتی به نوردهی طولانی تری نیاز باشد از این حالت استفاده می شود در بعضی دوربین ها سرعت «T» نیز وجود دارد. در این وضعیت با یک بارفشردن و رها کردن دکمه پرده باز می شود سرعتهای مختلف شاتر علاوه بر کنترل زمان نوردهی در عکسبرداری از موضوعهای متحرک نیز نقش مهمی ایفا می کنند.
روش استفاده از سرعت کند شاتر، متداولترین شیوه های القای حرکت و جنبش در عکاسی است باید دوربین را برروی سه پایه نصب کرده یا به محلی تکیه داد.
انواع شاترها
شاترها در دو نوع مرکزی و کانونی ساخته شده اند. شاترهای مرکزی یا مکانیکی فلزی هستند و در داخل لنز نصب می شوند. شاترهای مرکزی، ساختمانی شبیه به دیافراگم دارند با این تفاوت که دیافراگم در بسته ترین حالت،مانع از عبور نور نمی شود.
شاترهای مرکزی
۱- از تیغه های فولادی ظریف شبیه دیافراگم ساخته شده و از مرکز به طرف محیط باز می شود با این فرق که دیافراگم در بسته ترین حالت هم مانع عبور نور نمی شود.
۲- در فاصله نزدیکی از تیغه های دیافراگم ، داخل لنز قرار گرفته . این نوع لنز ، سنگین تر و گران تر است.
۳- جدول سرعت شاتر ، روی لنز قرار دارد.
۴- معولا در دوربینهایی با لنز ثابت استفاده می شوند زیرا اگر لنز دوربین باز شود فیلم نور می بیند اما در برخی از دوربینها نیز وسیله ای پیش بینی شده که با باز شدن لنز ، مانع رسیدن نور به فیلم می شود.
۵- با انتخاب سرعتهای مختلف ، سرعت باز و بسته شدن پره های شاتر تغییر می کند.
۶- چون پره های شاتر به صورت متحد المرکز باز و بسته می شوند ، یکباره نور به فیلم می رسد.
۷- بیشترین سرعت شاتر مرکزی ۵۰۰/۱ ثانیه است
۸- موقع باز و بسته شدن ، صدای کمی تولید می کند و برای عکس برداری از موضوعاتی که نباید جلب توجه شود مناسب است مانند عکس برداری از پرندگان.
شاتر کانونی
۱- از جنس پارچه سیاه و فلز ساخته می شود و چون بلافاصله در جلوی فیلم که کانون لنز است ،
قرار دارد، شاتر کانونی نامیده میشود. نوع پارچه ای به صورت افقی و نوع فلزی به صورت عمودی حرکت می کند .
۲- جزئی از بدنه دوربین به شمار میرود . بنابراین جدول سرعت شاتر روی دوربین قرار دارد.
۳- چون پرده شاتر بلافاصله جلوی دوربین قرار د ارد. با تعویض لنز ، فیلم نور نمی بیند.
۴- از دو پرده مجزا تشکیل شده که لبه آنها کمی همپوشانی دارد. با فشردن دکمه شاتر پرده اول کنار می رود و فیلم نور می بیند . پس از مدت کوتاهی پرده دوم حرکت کرده مسیر نور را می بیند. با تغییر سرعت شاتر ، فاصله میان دو پرده تغییر می کند و سرعت حرکت پرده ها ثابت است. یعنی در سرعت بالا ، فاصله پرده ها کم و در سرعت کم ، فاصله پرده ها زیاد می شود.پس از هر بار عکس برداری ، پرده ها از محل اولیه به طرف مقابل می روند و بعد از به کار بردن اهرم جلو برنده فیلم و انتقال فیلم به فریم جلوتر ،
پرده ها نیز به محل اول بر می گردند.
۵- در این نوع شاتر امکان استفاده از سرعتهای تا ۴۰۰۰/۱ ثانیه وجود دارد.
۶- موقع عکس برداری صدای نسبتا زیادی ایجاد می کند.
نقش دیافراگم در دوربین های عکاسیدیافراگم عبارت است از تیغه های نازک و مقام فلزی که در داخل لنز قرار دارد این ورقه ها، امکان ایجاد روزنه هایی با قطرهای متفاوت را فراهم می سازد. مقدار گشادگی دیافراگم با اعدادی مشخص می شود: f64-f32-f22 و غیره اعداد بزرگتر، نشانگر دیافراگم بسته تر و عددهای کوچکتر نشاندهنده دیافراگم بازتر است. بازترین دیافراگم، معادل قطر عدسی لنز و قدرت روشنایی آن است.
دیافراگم دو نقش مهم را در عکاسی ایفا می کند:
۱ – کنترل شدت نور .
۲ – تأثیر بر عمق میدان وضوح تصویر .
با تغییر یک دیافراگم ، شدت نور،نصف یا دو برابر می شود.
نور سنج
برای ثبت دقیق تصویر در عکاسی ، محاسبه دقیق نوری که از سطوح مختلف موضوع مورد نظر منعکس می شود ، ضروری است . تعادل میان درجه شاتر که زمان نوردهی به فیلم را تعیین میکند و درجه دیافراگم که شدت نور را کنترل می کند. نوردهی صحیح به فیلم را تعیین می نماید . وسیله ای که این تعادل را امکان پذیر می سازد « نورسنج » نام دارد.
ساختمان نور سنج
نور سنچ از یک سلول حساس به نور ، مقاومت متغیر میلی یا میکرو آمپرمتر و باتری تشکیل می شود . سلول حساس نور« فتو سل» دریافتی را به جریان الکتریکی تبدیل می کند عقربه آمپرمتر حرکت کرده در برابر عددی خاص در جدول می ایستد . عدد مذکور ، معرف مقدار نوردهی است. در گذشته از « سلینیوم » به عنوان سلول حساس استفاده می شد و نیازی به باتری نداشت ولی در نورهای ضعیف قابل استفاده نبود . در نور سنجهای جدید از سلول « آرسینوگالیم » استفاده می شود که با باتری کار می کند . مقاومت متغیر در مدار نور سنج ، همان جدول حساسیت فیلمهاست که باید روی حساسیت فیلم مورد استفاده تنظیم شود.
انواع نور سنج
نور سنجها به دو دسته الحاقی به دوربین و مستقل تقسیم می شودند. نورسنج بیشتر دوربینهای امروزی از داخل لنز است که سرعت زیادی دارد و با باتری کار میکند ولی تنها از نور انعکاسی نورسنجی میکند. سلول حساس این نورسنجها در داخل ویزور یا گوشه ای داخل دوربین ، در اطراف آینه ۴۵ درجه نصب شده است. برای به کار انداختن نور سنج باید دکمه شاتر را اندکی فشرد . نورسنجی ، زمانی صحیح است که عقربه کوچک درون ویزور از بین سه علامت + ، ، – بر روی علامت قرار گیرد . قرار گرفتن عقربه روی علامت + نشان دهنده بالا بودن نور است که باید دیافراگم یک درجه بسته شود یا سرعت یک درجه افزایش یابد. علامت – نیز نشان دهنده نور کم است .
در برخی از دوربینها در ویزور عددهای دیافراگم و یک عقربه دیده میشد که با انتخاب هر عدد شاتر، عقربه روی یک عدد دیافراگم می ایستد . نورسنجهای مستقل یا دستی ، حرفه ای و دقیق تر هستند. با این نور سنجها علاوه بر نور انعکاسی موضوع مورد نظر ، از منبع نور که موضوع را روشن کرده ، نورسنجی به عمل می آید . این نورسنجها مجهز به کلاهک کائوچویی شیری رنگ هستند که باید هنگام نورسنجی از منبع نور ، آن را روی سلول حساس کشید ، در غیر این صورت نورسنج برای مدتی غیر حساس می شود.
اشکالهای رایج در نورسنجی عمومی
اگر تصویر تیره شود، ایراد از نور ناکافی فیلم است و عوامل به وجود آورنده آن عبارتند از:
۱- زیادتر بودن سرعت شاتر از مقدار تعیین شده در نورسنج
۲- بسته تر بودن دیافراگم از حد تعیین شده در نورسنج
۳- دوربین بر روی عدد حساسیتی بالاتر از حساسیت فیلم ، تنظیم شده است.
۴- سطح غالب سوژه تیره بوده ولی نورسنجی بر اساس مناطق روشن صورت گرفته است.
اگر تصویر روشن باشد، ایراد از نوردهی زیاد به فیلم است و عوامل به وجود آورنده آن ، بر خلاف عوامل بالا می باشند. البته تیره یا روشن شدن تصویر به مراحل ظهور فیلم و چاپ عکس نیز بستگی دارد.
وسایل تنظیم فاصلهبرای به دست آوردن تصویر واضح بر حسب فاصله موجود میان موضوع و دوربین ، لازم است در فاصله لنز تا سطح فیلم تغییراتی داده شود. بر روی اغلب لنزها ، حلقه فوکوس یا واضح سازی وجود دارد که بر روی آن اعداد متراژ بر حسب فوت و متر نوشته شده و با چرخاندن این حلقه می توان تصویر را واضح کرد . دوربینهایی که به شیشه مات مجهزند به چند طریق کار تنظیم را انجام می دهند:
۱- صفحه تصویر شکسته یا استیگمومتر : در مرگز این صفحه دایره ای وجود دارد که با خط افقی به دو نیم شده است و هنگام غیر واضح بودن ، خطوط عمودی بالا و پایین این خط افقی به صورت شکسته و جدا از هم دیده می شود .
۲- صفحه تصویر میکروپریسم : در مرکز این صفحه تصویر ، دایره هاشور خورده ای وجود دارد که بعد از وضوح باید این هاشورها از بین برود تا تصویر سالم دیده شود.
۳- فاصله یا تله متر: در این نوع ، دو تصویر از موضوع دیده میشود که یکی پر رنگ و ثابت و دیگری کمرنگ است. با چرخاندن حلقه فوکوس ، دو تصویر باید بر هم منطبق شود تا تصویر واضح گردد
منظره یاب: منظره یاب از قسمتهای مهم دوربین است که بوسیله ان عکاس موضوع خود را نگاه میکند
و به کادر بندی میپردازد.
منظره یابها در اشکال گوناگون وجود دارند برخی از منظره یا بها فقط از یک شیشه مات تشکیل می شوند که تصویر برروی آن قابل رؤیت است مثل دوربین های قطع بزرگ که به علت در معرض تابش نور بودن پارچه ای مشکی روی آن می اندازند.
منظره یابهایی که علاوه بر شیشه مات مجهز به منشور هستند جهت تصویر منعکش شده برروی صفحه تصویر را به سمت چشم بیننده تغییر می دهند که بیشتر در دوربینهای تک لنز انعکاسی به کار می رود.
نوع دیگری از طبقه بندی دوربین ها بر اساس سیستم منظره یاب و نحوه نورگیری آنهاست در بیشتر دوربین های قطع بزرگ، نور با عبور از لنز به سطح شیشه ای مات که در محل قرار گرفتن فیلم تعبیه شده برخورد می کند و تصویر بر روی آن شکل می گیرد.
منظره یابهای انعکاسی – منظره یابهای غیرانعکاسی
در دو گروه از دوربینها به کار رفته اند.
۱ – سیستم تک لنز انعکاسی:
در این دوربین ها تصویری که به وسیله لنز ایجاد شده به آیینه ای ۴۵ درجه برخورد می کند و به قسمتی که یک منشور در آنجا تعبیه شده هدایت می شود. منشور، پس از انعکاسهای متعدد، جهت تصوری را به سمت منظره یاب دوربین، تغییر می دهد، در واقع تصویر از لنز دوربین دریافت شده است . با فشردن دگمه عکسبرداری،آیینه مسیر نور را آزاد کرده، نور به فیلم می رسد. چون آیینه از مسیر نور کنار رفته است . تصویر در منظره یاب دیده نمی شود. سیستم دوربین های تک لنز انعکاسی را S.L.R می نامند.
۲- سیستم دو لنز انعکاسی:
این دوربین ها دارای دو لنز با فاصله کانونی یکسان هستند که به هم جفت شده اند.
این دوربین ها از دو اتاقک سوار بر هم تشکیل شده اند. در اتاقک بالا فقط منظره یاب و آیینه ۴۵ ثابت تعبیه شده و در اتاقک پایین فیلم قرار دارد و هر لنز به یکی از اتاقکها مربط می شود. آیینه نصب شده در اتاقک بالا، تصویر دریافتی از لنز بالای را به سمت شیشه مات منظره یاب هدایت می کند این دوربین ها را «انعکاسی» می نامند.
اطراف شیشه مات با تیغه های فلزی متحرک، پوشیده شده و لنز پایین تصویر را برای ثبت بر روی فیلم ایجاد می کند. چون بین دو لنز فاصله اندکی وجود دارد تصویری که با چشم دیده می شود با تصویر ثبت شده بر روی فیلم مقداری متفاوت است. این اختلاف در فواصل بیشتر از ۲۰ متر محسوس نیست. اختلاف زاویه بین منظره یاب و لنز اصلی را «خطای دید موازی» یا «اختلاف منظره» می نامند. سیستم دوربین های دو لنز انعکاسی را با کد T.L.R نشان می دهند که کادر ۶×۶ سانتی متری را عکسبرداری می کند.
منظره یابهای غیرانعکاسی
منظره یابهایی که تصویر را به طور مستقیم و بدون واسطه دریافت می کنند و جدا از لنز دوربین عمل می کنند «غیرانعکاسی» نامیده می شوند که بیشترین دوربین های قطع کوچک و مینوکسی به کار می رود. مانند دریچه ای در کنار لنز قرار دارند که با قرارگرفتن چشم در پشت آنها، مستقیماً به موضوع نگریسته می شود.
روش اصلاح خطای اختلاف منظر
پس از تنظیم های اولیه، می توان دوربین را هم جهت منظره یاب، اندکی تغییر مکان داد. در منظره یاب اغلب دوربین های ۱۳۵ و ۱۱۰ خطوط راهنما وجود دارد که با رنگ خاصی مشخص شده است.
فیلم گذاری دوربین۱ – پشت به منبع نور، فیلم را در داخل دوربین قرار دهید.
۲ – سر فیلم را اندکی آزاد کرده آن را در شیار یا محلی مخصوص که در مقابل قسمت استقرار کاست فیلم در دوربین قرار دارد، بگذارید.
۳ – پس از استقرار فیلم در محل مخصوص ، فیلم را تا پیچیدن یک دور کامل به دور آن جلو ببرید.۴ – در دوربین را ببندید و به کمک اهرم جمع کننده فیلم را مقداری به عقب برگردانید.
۵ – همزمان با جلوبردن فیلم ، به اهرم جمع کننده نگاه کنید، اگر اهرم چرخید، فیلم صحیح جا افتاده است.۶ – قبل از عکسبرداری حساسیت فیلم مصرفی را مقابل شاخص مربوط قرار دهید.
۷- در پایان عکسبرداری و اتمام فیلم، حتماً ضامن رهاسازی را فشار دهید و فیلم را به داخل کاست برگردانید.۸ – پس از خارج کردن فیلم از دوربین ،آن را به وسیله برچسب مشخض کنید تا با فیلم های دیگر اشتباه نشود.
۹ – فیلم عکسبرداری را باید در اولین فرصت ظاهر کرد.
طریقه صحیح به دست گرفتن دوربینسمت راست دوربین را با دست راست، طوری نگه دارید که از انگشت شست، برای جلوبردن فیلم و از انگشت اشاره برای فشردن دکمه شاتر استفاده شود. می توان از دو انگشت اشاره و شست برای تغییر جدول سرعت شاتر بهره گرفت. زیر دوربین را با کف دست چپ نگه دارید و با انگشت شست و اشاره واضح سازی لنز و تغییر دیافراگم را انجام دهید.
هنگامی که دوربین در حالت عمودی است،سمت چپ بدنه دوربین در کف دست چپ قرار می گیرد. برای محافظت کامل از دوربین بهتر است ابتدا بند دوربین دور مچ دست پیچیده شود تا اگر به هر دلیلی دوربین از دست عکاس آزاد شد به روی زمین سقوط نکند.
هنگامی که دوربین را افقی در دست گرفته اید،آرنجها را به بدن بچسبانید، زیرا با باز بودن آرنجها، بخصوص در محل پر ازدحام امکان تصادم با عکاس افزایش می یابد.
نکاتی دیگر:
۱ – در حالت ایستاده پاها را به اندازه عرض شانه باز کرده یکی را اندکی جلوتر قرار دهید تا تعادل بدن بهتر حفظ شود.
۲ – در حالت نشسته زانوی پای راست را بر زمین گذاشته ،آرنج دست چپ را بر روی زانوی پای چپ قراردهید.
۳ – هنگامی که از سرعت شاتر کم استفاده می شود برای جلوگیری از لرزشهای خفیف دست بهتر است دوربین یا بدن عکاس، به محلی محکم مانند دیوار تکیه داده شود.
۴ – در مواقعی که دوربین بر روی شانه آویزان است بهتر است لنز به سمت بدن متمایل باشد.
۵ – هنگام عکسبرداری از تابش مستقیم نور آفتاب به درون لنز جلوگیری کنید.
۶ – قبل از عکاسی از حفاظت لنز مطمئن شوید با استفاده از دستمال های مخصوص.
۷ – به هیچ عنوان عجله نکنید و بهترین زاویه دید و حالت را بیابید.
۸ – دقت کنید سطوح و خطوطی که در طبیعت عمود بر سطح زمین هستند در تصویر مایل نباشند خط افق نیز از وضع افقی با ضلع های بالا و پایین تصویر، خارج نشود.
۹ – اگر از صحنه هایی که با نورهای مختلف روشن شده عکسبرداری می کنید باید قبل از عکسبرداری از آن صحنه ها، نورسنجی شود.
نقش فیلمها در عکاسیپس از سالها تلاش و کوشش با شناسایی هالوژنهای نقره(برمور، کلرور و یدور نقره) انقلابی در ساختمان فیلمها ایجاد شد. هالوژنهای نقره دارای خواصی هستند که از آن جمله دو مورد زیر قابل اشاره است :
۱ – به نور حساسیت دارند.
۲ – پس از نور دیدن ،احیا شده به فلز نقره تبدیل می شود.
ساختمان فیلم های سیاه و سفیدعبارت است از : لایه محافظ، امولسیون ،پایه فیلم ،لایه ضدهاله.
الف) لایه محافظ : پوشش بالایی فیلم هاست که از جنس ژلاتین سخت ساخته می شود.
ب) امولسیون یا سطح حساس به نور :ترکیبی از ژلاتین و املاح نقره است. ژلاتین را از پوست و استخوان حیوانات به دست می آورند.
ج) پایه : امولسیون یا سطح احساس را بر روی پایه ای از جنس پلاستیک که قابل انعطاف و شفاف است می کشند.
د) لایه ضد هاله: هنگامی که نور از محیطی به محیط دیگر نفوذ می کند دچار انعکاس و انکسار می شود به این دلیل هنگامی که نور به امولسیون فیلم می تابد دسته از پرتوهای نور به املاح نقره برخورد کرده دسته ای دیگر که از لابه لای امولسیون عبور می کنند از پایه فیلم می گذرند به این ترتیب و به علت تغییر محیط مقداری از شعاعهای نورپس از برخورد با پایه دوباره به طرف امولسیون منعکس می شود و مجدداً امولسیون را از زیرنور می دهد. چنین انعکاسهایی ممکن است دور نقاط درخشان تصویر ایجاد هاله نموده از وضوح تصویر بکاهد. برای جلوگیری از این پدیده سح زیرین پایه فیلمها را به کمک رنگهای تیره می پوشانند تا نور عبور یافته از امولسیون و پایه را کاملاً به خود جذب کند. ضخامت لایه ضدهاله و لایه محافظ تقریباً یکسان است لایه ضد هاله در مرحله ظهور، شسته و از سطح فیلم جدا می شود لایه های متعدد تشکیل دهنده فیلم بسیار نازک اند که به کمک چسب مخصوصی به همدیگر متصل شده اند. وجود دانه های نقره موجود در امولسیون فیلم ها موجب می شود که فیلم های مختلف، نسبت به نور حساسسیت یکسانی نداشته باشند.
طبقه بندی فیلمها :۱ – از لحاظ حساسیت به رنگ
الف) فیلم های مونورکروماتیک
ب) فیلم های اورتوکروماتیک
ج) فیلم های پانکروماتیک
۲ – از لحاظ حساسیت به نور
۱ – فیلم های با حساسیت فوق العاده کم (بین ۳ تا ۱۲ ISO)
۲ – فیلم های با حساسیت کم (بین ۱۶ تا ۲۲ ISO)
۳ – فیلم های با حساسیت متوس (بین ۴۸ تا ۱۶۴ ISO)
۴- فیلم های با حساسیت زیاد (بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ ISO)
۵- فیلم های با حساسیت فوق العاده زیاد (بین ۸۰۰ تا ۶۴۰۰)
۶- فیلم های خاص
حساسیت به نور فیلم ها را با علایم ASA،DIN، ISO مشخص می کنند.
فیلم های با حساسیت کم برای محیط های کم نور و با شرایطی که لازم است از سرعتهای کند شاتر و دیافراگم های باز استفاده شود کاربرد دارد اندازه املاح نقره در امولسیون این فیلم ها بسیار زیاد است. فیلم های با حساسیت زیاد برای عکاسی در محیط های کم نور، تهیه عکس های خبری و عکسهای خبری و ورزشی، به کار می رود.
آشنایی با خواض فیلم هاالف) تأثیر حساسیت فیلم ها بردانه های تصویر:
هر چه اندازه دانه های نقره ریزتر باشد حساسیت فیلم کمتر است بنابراین اگر فیلم های با حساسیت زیاد را بزرگ کنند دانه های شبیه به برفک بر روی تصویر نمایان می شود این دانه ها را «گرین»می نامند. عکاسی از صحنه های معماری،تبلیغاتی،صنعتی،منظره و چهره با حساسیت متوسط و حساسیت کم صورت می گیرد. اما عکاسی با فیلم های با حساسیت زیاد از صحنه هایی که بازنمایی جزئیات ظریف در آن اهمیتی ندارد، بلامانع است.
ب) تأثیر فیلم ها در کنتراست:
کنتراست به معنای تضاد و تباین است. تضاد و اختلاف میان سطوح سفید و تیره تصویر هنگامی که بین سطوح سیاه و سطوح سفید ۸ دامنه خاکستری وجود داشته باشند، کنتراست است معمولی است اما وقتی که تعداد پله های خاکستری از ۸ افزایش یافت کنتراست کاهش می یابد. با افزایش حساسیت فیلم کنتراست تصویر آن کمتر می شود و کنتراست فیلم های با حساسیت بیشتر نسبت به آنها کمتر است. از فیلم های با حساسیت کم، در کپی برداری از روی نسخه های خطی، طرح ، نمودار و طرحهایی که فقط سیاهی و سفیدی در آنها وجود دارد استفاده می شود. اما برای عکسبرداری از یک تابلو نقاشی یا تصویری معمولی از فیلم های با حساسیت متوسط بهره می گیرند.
فیلم های خاصاز این فیلم ها،می توان فیلم های مادون قرمز (IR )، ماورای بنفس (V.U) فیلم های پلاروید، صفحات موسوم به D.C و غیره را نام برد.
C.D ها دیسکتهایی هستند که تصویر را به صورت مغناطیسی ضبط می کنند.دوربین های ویژه ای آنها را عکسبرداری می کند و نیاز به ظهور و چاپ شیمیایی ندارند. امروزه کاربرد این دوربین ها وسیع تر شده است.
انواع فیلم های عکاسیفیلم های عکاسی ،نگاتیو( منفی) یا پوزتیو(مثبت) است و به صورت رنگی یا سیاه و سفید عرضه می شوند. فیلم های نگاتیو، تصویر را به صورت منفی ثبت می کنند. یعنی سطوح روشن را تیزه و سطوح تیره را روشن برای دیدن تصویر مطابق با واقعیت باید آنها را چاپ کرد. فیلم های نگاتیو با عبارات Negative یا For B & w Print یا For Color Print مشخص می شوند. اما فیلم های پوزتیو، مستقیماً تصویر را به صورت مثبت و منطبق با حالت طبیعی ثبت می کنند. از این دسته ،فیلم های اسلاید را می توان نام برد. فیلم های پوزتیو یا اسلاید را با پیوند Chrome که به نام فیلم افزوده می شود، مشخص می کنند. فیلم های سیاه و سفید، عموماً به وسیله پسوند Pan و فیلم های رنگی به کمک پیوند Colorمشخص می شوند. فیلم های رنگی خود نیز به دو نوع ساخته می شود:
الف) فیلم های نوع نوروز: که مخصوص عکاسی با نور روز یا فلاش الکترونیکی است. فیلم های نور روز با کلمات(Day light/ flash)مشخص می شوند.
ب) فیلم های رنگی نور مصنوعی: این فیلم ها بیشتر در فیلم برداری که اغلب زیر نور پرژکتورها و نور افکنهایی که نور زرد تولید می کنند، کاربرد دارند. اما در عکاسی نیز مورد استفاده قرار می گیرند. فیلم های نوع نور مصنوعی را به کمک عبارت Tangstenمشخص می کنند.
بر روی قوطی فیلم های عکاسی اسم کارخانه سازنده، آرم یا مارک فیلم، قطع فیلم،تعداد کادرهایی که می توان با آن عکسبرداری کرد،اندازه کادر فیلم و … مشخص می شود.
فیلم های عکاسی تاریخ مصرف معینی دارند که بر روی قوطی هر فیلم تاریخ انقضای آن قید می شود. اگر فیلم های سیاه و سفیدی که از تاریخ مصرف آنها مدتی گذشته باشد مصرف شوند لکه هایی شبیه به کرم یا حبابهای هوا بر روی فیلم ایجاد می شود.
ظهور فیلمظهور،آشکار سازی تصویر نامه یی است که بر روی فیلم ثبت شده است. فیلم های رایج عکاسی را باید در تاریکی مطلق ظاهر کرد. این کار به دو طریق ظهور در تشتک و ظهور با تانک ظهورف صورت می گیرد. امروزه از روش ظهور در تشتک کمتر استفاده می شود.
زیرا علاوه بر اینکه از دقت کافی برخوردار نیست، عکاس مجبور است در تمام مراحل ظهور در تاریکی به سر ببرد و بیماریهای پوستی را به همراه دارد. اما در روش ظهور با «تانک ظهور» فقط مرحله پیچیدن فیلم به دور قرقره در تاریک خانه انجام می شود و مراحل ظهور در روشنایی صورت می گیرد و خط تماس با آنها به حداقل می رسد. تانکهای ظهور از جنس پلاستیک یا فلز ساخته شده اند.
رایج ترین و موفق ترین قرقره هایی که در تانکهای ظهور به کار می روند پلاستیکی می باشند. این قرقره ها قابل تغییر بوده اما قرقره های فلزی غیر قابل تغییر هستند.
وسایل مورد استفاده در ظهور فیلمتاریک خانه ، تانک ظهور، قیچی، دما سنج صفر – ۱۰۰، بشر، زمان سنج، گیره آویزه فیلم ، خشک کن فیلم، حوله کوچک و داروهای ظهور، توقف و ثبوت فیم . تاریک خانه مکانی کاملاًتاریک است که برای فیلم گذاری به دور قرقره تانک ظهور، از آن استفاده می شود.
آماده کردن فیلمفیلم ۱۳۵ : قبل از خاموش کردن چراغ و آغاز فیلم گذاری،دقت کنید که قرقره کاملاً خشک باشد در غیر این صورت ، فیلم پیچی به دور قرقره دچار مشکل می شود. سپس زباله های ورود فیلم بر روی لبه قرقره را دقیقاً مقابل هم میزان کنید. برای اینکه فیلم گذاری با مشکلی مواجه نگردد باید قسمت زباله ابتدای فیلم که از کاست فیلم بیرون زده است. با قیچی بریده و گوشه های تیز قسمت بریده شده اندکی کوتاه شود. سر فیلم را در قسمت زبانه قرقره قرار دارده با حرکت دادن قرقره ، فیلم را به دور آن بپیچید. پس از آن انتهای فیلم را از محورش جدا کنید و قرقره را در تانک ظهور قراردهید. با بستن در پوش تانک ظهور، برای ادامه کار می توان آن را به فضای روشن انتقال داد، پیچیدن فیلم به دور قرقره باید درتاریکی کامل انجام شود. داروهای ظهور، بسیارمتنوع اند و هر یک استفاده خاصی دارند داروهای ظهور کنتراست کم،داروهای ظهور کنتراست معمولی ،داروهای ظهور کنتراست زیاد، داروها ظهور با وضوح زیاد،داروهای ظهور سریع و داروهای ظهور ریزدانه از این جمله است. عموماً تلاش می شود که فیلم ، با کنتراست و غلظت متعادل و معمولی ظهور شود. داروی ظهور، ترکیبی از چندین ماده شیمیایی است . داروی ۷۶٫D کداک پرمصرف ترین داروی ظهور نگاتیو سیاه و سفید است.
داروهای ظهور به صورت پودر یا مایع غلیظ شده ساخته می شوند. داروهای پودری ارزانتر است.نکات مهم در ترکیب و نگهداری داروها
۱ – به حجم آب که در راهنما و یا فرمول داروها اشاره شده است توجه کنید.
۲ – لازم است از آب تصفیه شده و بدون املاح استفاده شود.
۳ – دمای بیشتر،علاوه بر تجزیه ترکیبات داروها، عمر آن را کاهش می دهد و برخی از ترکیبات دارو و در دماهای کمتر حل نمی شود.
۴ – دارو را به تدریج به آب اضافه کنید.
۵ – محلول را به آرامی هم بزنید کف کردن محلول،باعث اکسید شدن دارو خواهد شد.
۶ – برای هم زدن محلول، از میله های شیشه ای ،پلاستیکی یا P.V.C یا چوبی استفاده کنید.
۷ – از تقسیم داروهای بسته بندی شده، بپرهیزید.
۸ – به علت گرم بودن محلول و امکان وجود ناخالصیهایی در دارو که ته نشین نشده اند بلافاصله از داروی آماده شده استفاده نکنید.
۹- داروهای آماده را در ظرف پلاستیکی یا شیشه ای تیره و به صورت سرپر، نگهداری کنید.
۱۰ – دقت کنید در حل کردن مواد،املاح ترکیب نشده و یا ته نشین شده در محلول باقی نماند.
۱۱- از تمام مداوم داروها با پوست جلوگیری کنید.
برای رقیق کردن کافیست داروی خالص با مقداری آب ترکیب شود.
عوامل مؤثر بر ظهور فیلمحساسیت فیلم، نوع فیلم، دمای دارو، غلظت دارو، همزدن دارو و نوع داروی ظهور
حساسیت فیلم
فیلم های با حساسیت بیشتر به زمان ظهور طولانی تر نیاز دارند.
نوع فیلم
سازندگان فیلمها، زمان ظهور خاصی را با داروهای ظهور رایج برای محصولشان توصیه می کنند. مثلاً زمان ظهور فیلم ISO 100 کداک با داروی ۷۶٫D یک به یک ، ۶ دقیقه اما زمان ظهور فیلم آگفا ISO 100 با شرایط مشابه ۹ دقیقه است.
دمای داروی ظهور
دمای استاندارد ظهور فیلم های سیاه و سفید ۲۰ درجه سانتی گراد است اگر دما افزایش یابد غلظت و کنتراست فیلم نیز افزایش می یابد همین طور برعکس.
توجه کنید که ثابت بودن دمای استاندارد برای تمامی مراحل ظهور ضروریست.
غلظت داروی ظهور
زمان ظهور فیلم ها با داروهای خالص یا غلیظ کمتر از زمان ظهور با همان داروی رقیق شده است.
همزدن داروی ظهور
به علت فاصله اندک لایه های فیلم که به دور قرقره تانک ظهور پیچیده شده است حجم کمی از دارو با لایه های فیلم در تماس است از این رو باید هر از چند گاهی دارو را جابجا کرد تا فیلم یکنواخت و مناسب ظاهر شود. بهترین شیوه، سرو ته کردن تانک ظهور است. طولانی شدن همزنی، غلظت و کنتراست فیلم را افزایش می دهد و کمبود آن نیز، باعث ظهور ناکافی فیلم می شود.
نوع داروی ظهور
زمان ظهور و داروی ظهور مناسب، در بروشور فیلم ها قید می شود.
مراحل ظهور فیلم
مراحل ظهور فیلم ،در فضای روشن انجام می شود.
درپوش بالای تانک ظهور را برداشته،داروی آماده شده رایکباره در آن بریزید و بلافاصله کنترل زمان را شروع کنید. سپس به مدت ۳۰ ثانیه تانک ظهور را سر و ته کنید. در ادامه پس از هر دقیقه که از زمان ظهور سپری می شود باید ۴ بار تانک را سروته کرد. پس از اتمام زمان ظهور، داروی ظهور از تانک بیرون می ریزند.
مرحله توقف:کار این مرحله متوقف ساختن عمل ظهور است. داروی توقف محلول ۲۸% اسید استیک است. زمان توقف همه فیلم ها از ۱۰ ثانیه تا یک دقیقه است.
مرحله ثبوت:پس از ظهور دانه های نور دیده برمید نقره در امولسیون،باید دانه های برمید نقره که در معرض تابش نور قرار نگرفته اند از امولسیون جدا شوند تا نور بر فیلم بی اثر باشد. این وظیفه را مرحله ثبوت به عهده دارد. زمان مناسب برای ثبوت ۵ تا ۱۰ دقیقه است. داروهای ثبوت عمر نسبتاً طولانی دارد و در ظروف سربسته می توان آنها را بیش از ۳ ماه نگهداری کرد. برای آزمایش داروی ثبوت، در روشنایی،یک تکه فیلم ظاهر نشده را در داروی ثبوت انداخته، آن را مرتباً تکان دهید اگر چه حداکثر ظرف ۵ دقیقه فیلم کاملاً شفاف شد،داروی ثبوت از قدرت کافی برخوردار است.
نکات مهم درباره ثبوت
۱ – داروی ثبوت را در ظروف غیرفلزی نگهداری کنید.
۲ – به دلیل قلیایی بودن داروی ظهور و اسیدی بودن داروی ثبوت،از ترکیب آنها جداً جلوگیری کنید زیرا باعث خنثی شدن آنها می شود بنابراین پس از مرحله ظهور حتماً از مرحله توقف استفاده شود تا داروی ثبوت زود ضعیف نشود.
۳ – داروی ثبوت را در معرض نور شدید قرار ندهید.
۴ – از پاشیدن دارو برروی لباس جلوگیری کنید.
۵ – از داروی ضعیف شده استفاده نکنید زیرا ثبوت نامناسب پس از مدتی باعث تغییر رنگ فیلم می شود.
۶ – اگر به جای داروی ظهور اشتباهاً از داروی ثبوت استفاده کنید فیلم کاملاًشفاف می شود.
۷ – فیلم را بیش از ۱۰ دقیقه در داروی ثبوت باقی نگذارید.
مرحله شستشوبهترین روش شستشو استفاده از آب جاریست . برای این کار، شلینگ آب را در مرکز محور قرقره تانک قرار دهید بدین تریب آب جاری از پایین تانک به طرف بالا حرکت کرده از اطراف لبه تانک سرریز می شود. با این روش ، فیلم در معرض آب جاری قرار می گیرد.
حداقل مدت شستشو، برابر با مجموع زمان مرحله ص قبلی است. پس از پایان مرحله شستشو، چند قطره مرطوب کننده در تانک بریزید و به مدت یک دقیقه قرقره را به آرامی بچرخانید. این محلول باعث می شود که هنگام خشک شدن فیلم، قطره های آب به حاشیه فیلم هدایت شود بدین ترتیب از ایجاد لکه جلوگیری می شود. پس از شستشو بهتر است فیلم به کمک فیلم خشک کن خشک شود. در صورت عدم دسترسی به چنین وسیله ای فیلم را در مکانی تمیز و بدون گرد و غبار آویزان کرده به انتهای آن گیره ای بزنید. پس از خشک شدن فیلم ها را ۵ تا ۶ قطعه ای بریده و در فایلهای مخصوص آرشیو کنید.
فیلم نرمال را از چند طریق تشخیص می دهند:
الف) بررسی اعداد حاشیه فیلم: اگر اعداد ضعیف و کمرنگ باشد، فیلم ضعیف ظهور شده است و در صورتیکه اعداد پررنگتر از حد معمول باشد زمان ظهور فیلم زیاد بوده است.
ب) یک فیلم نرمال : علاوه بر نقاط تیره و روشن از درجات خاکستری متنوعی نیز برخوردار است.
توصیه ها :۱ – پس از هر بار استفاده،تانکه ظهور را به دقت با آب نیم گرم بشویید.
۲ – تمام ظرفهای مخصوص نگهداری داروها را با بر چسب مشخص کنید.
۳ – داروها را در سرما نگهداری نکنید. زیرا باعث بلورشدن برخی از ترکیبات و رسوب شدن برخی دیگر می شود.
۴ – هیچ وقت در انجام مراحل ظهور عجله نکنید.
چاپ عکسچاپ عکس در مکانی به نام لابراتور یا تاریک خانه به کمک وسایل و موادی خاص صورت می پذیرد. در تاریک خانه نتیجه نهایی تصویر به دست می آید. تاریک خانه محلی است که عکاس وقت زیادی را در آن صرف می کند، از این رو رعایت اصول اساسی در طراحی یک تاریک خانه الزامیست.
نکات مهم در طراحی تاریک خانه
اتاق تاریک : عبور نور کاملاًعایق بندی شده تا نور به داخل آن نفوذ نکند. برای اطمینان از عایق بندی صحیح تاریک خانه به مدت ۱۰ دقیقه در تاریک خانه بمانید تا چشم هایتان به تاریکی عادت کند تا اگر نوری به داخل نفوذ می کند نسبت به رفع آن اقدام کنید.
مشخصات تاریک خانه۱ – پوشش دیوارها و کف تاریک خانه باید به نحوی باشد که از تجمع گرد و غبار جلوگیری کند.
۲ – تاریک خانه دارای سیستم لوله کشی آب و فاضلاب باشد.
۳ – ابعاد اتاق در حدی باشد که شخص بتواند به راحتی در آن کار کند.
۴ – تاریک خانه مجهز به چند پریز برق باشد.
۵ – پوشاندن تمامی منفذها از رود هوا جلوگیری می کند.
تجهیزات تاریک خانهتجهیزاتی که برای راه اندازی یک تاریک خانه غیرحرفه ای لازم است عبارتند از : ۱- آتتاندیسور ، ۲ – کاش کاغذ ، ۳ – تشتکهای مجزا برای مراحل سه گانه، ظهور، توقف و ثبوت ،۴ – ظرف مدرج ،۵ – لامپ مخصوص تاریک خانه ،۶ – زمان سنج اگراندیسور، ۷ – خشک کن کاغذ، ۸ – انبر کاغذ ، ۹ – کاغذ حساس عکاسی ،۱۰ – میز کار ، ۱۱ – قیچی برش کاغذ، ۱۲ – سطح زباله ، ۱۳ – حوله برای خشک کردن دست ، ۱۴ – وسایل تنظیف فیلم و …
تقسیم بندی تاریک خانه
مجموعه وسایل و لوازم مورد نیازدر تاریک خانه به دو گروه «خشک و تر» تقسیم می شوند.
آگراندیسور ،آگراندیسمان یا بزرگ کردن است. با این دستگاه، می توان تمام یا قسمتی از فیلم را به ابعاد مختلف چاپ کرد. اگراندیسور از قسمت های زیر تشکیل شده است : ۱- منبع نور ، ۲ – وسیله تنظیم و یکنواخت کردن نور، ۳ – کاش فیلم ،۴ – فانوسی قابل ارتجاع ، ۵ – لنز، ۶ – فیلتر قرمز ، ۷ – پایه دستگاه ، ۸ – دستگیره های واضح سازی ،۹ – دستگیزه یا اهرم تنظیم ارتفاع آگراندیسورها علاوه بر تفاوت در شکل ظاهر، دارای سیستم و طراحی های مختلفی از لحاظ تنظیم و یکنواخت کردن نور هستند.
آگراندیسورآگراندیسورها در دو نوع رنگی و سیاه و سفید عرضه شده اند. تفاوت آنها علاوه بر منبع نور، دراین است که اگراندیسورهای رنگی به فیلترهای رنگی مجهزند که برای چاپ عکس رنگی به کار می روند.
منبع نور
در آگراندیسورهای سیاه و سفید از یک لامپ شیری ۷۵ یا حداکثر ۱۰۰ وات استفاده می شود. لامپهای شیری و مات، نور یکنواخت و پراکنده تولید می کنند و به همین علت مناسبند. لامپهای پرقدرت، گرمای زیاد در محفظه لامپ تولید می کنند که ممکن است باعث آسیب دیدگی نگاتیوها و دستگاه شود.
وسیله تنظیم و یکنواخت کردن نور
در بیشتر آگراندیسورهای سیاه و سفید از وسیله ای به نام «کندانسور» استفاده می شود. کندانسور نورهای پراکنده را یکنواخت کرده به سطح فیلم هدایت می کند. نور یکنواخت شده با عبور از نگاتیو به لنز می رسد و به سطح پایه اگراندیسور می تابد. نور قرمز تاریک خانه بر روی کاغذهای عکاسی بی اثر است. دستگیره تنظیم ارتفاع آگراندیسور، برای تعیین ابعاد عکس به کار می رود. پس از تنظیم ارتفاع ،لازم است با دستگیره واضح سازی تصویر را واضح کرد. مجموعه منبع نور،کندانسور کاش فیلم و لنز را «کلاهک» می نامند. برای اینکه فیلم بدرستی در مسیر نور آگراندیسور قرار بگیرد، آن را در کاش فیلم قرار می دهند. کاش فیلم، شیشه ای یا بدون شیشه است که بین کندانسور و لنز قرار می گیرد.
لنزاگراندیسور
لنز آگراندیسور نیز مانند دوربین فاصله های کانونی مختلف دارد ولی گستره آن از لنز دوربین ها بسیار کمتر است. هنگامی که بخواهند عکسی در ابعاد بزرگتر چاپ کنند از لنزهایی که با فاصله کانونی لنز نرمال دوربین برابر است استفاده می شود. اما هنگامی که بخواهند عکسی در ابعاد کوچکتر از اندازه ای که لنز ۵ میلی متری قادر به واضح سازی آن نیست چاپ کنند لنزهای با فاصله کانونی بلندتر به کار می برند. کاهش کاغذ نیز برای مهارکردن کاغذ عکاسی بر روی پایه اگراندیسور به کار می رود. زمان سنج آگراندیسور نیز برای تعیین زمان نور دهی مورد استفاده قرار می گیرد.
بخش «تر» تاریک خانه
شامل سه مرحله ظهور، توقف و ثبوت و یک مرحله شستشو است. داروهای ظهور توقف و ثبوت چاپ عکس در تشتک ریخته می شود. به ترتیب در تشتک اول داروی ظهور عکس، تشتک دوم محلول توقف و در تشتک سوم داروی ثبوت می ریزند. داروهای ظهور عکس، انواع مختلفی دارد اما جملگی آنها از کنتراست و قدرت بیشتری نسبت به داروهای ظهور فیلم برخوردارند. البته داروهایی موسوم به داروهای عمومی برای ظهور فیلم و عکس ساخته شده اند. محلولهای ظهور را با نسبت تعیین شده در راهنمای دارو در درجه حرارت ۲۰ درجه سانتی گراد تهیه کرده، هر یک را در ظرف مخصوص بریزید.
چاپ کنتاکتوجود کنتاکت باعث دوام و طول عمر نگاتیوها می شود. زیرا به جای استفاده مستقیم از نگاتیو، می توان تصاویر مورد نظر را از روی کنتاکت بررسی و انتخاب کرد. در چاپ کنتاکت ، فیلم ها مستقیماً بر روی کاغذ عکاسی قرار می گیرند و به کمک آگراندیسور یا یک لامپ معمولی به آنها نور می دهند. در چاپ کنتاکت باید فیلم به صورت کاملاً مسطح بر روی سطح حساس کاغذ قرار گیرد. برای دستیابی به این هدف، از دو روش استفاده می شود:
۱ – استفاده از کاش کنتاکت این وسیله، شیارهایی برای استقرار فیلم دارد که پس از گذاشتن کاغذ عکاسی در داخل آن، فیلم را به صورت کاملاً مسطح بر روی کاغذ قرار می دهد.
۲ – شیشه معمولی : اگر کاش کنتاکت در دسترس نیست،می توان از شیشه تخت با ضخامت ۲ میلی متر و بدون رگه استفاده کرد پس از قراردادن فیلم ها بر سطح کاغذ عکاسی شیشه را با احتیاط بر روی فیلم ها قرار می دهند. بدین ترتیب، سطح فیلم و کاغذ کاملاً بر هم منطبق می شود. برای صرفه جویی در مصرف کاغذ و دارو ابتدا با یک تکه کاغذ، زمان مناسب نوردهی محاسبه می شود این کاغذ را «نوار آزمون» نیز می نامند.
تهیه نوار آزمون۱ – روش پله ای : زیر نور قرمز تاریک خانه تکه ای از کاغذی که می خواهید عکس از روی آن چاپ کنید در کاش کنتاکت قرار داده و فیلم ها را به گونه ای درکاش کنتاکت قرار دهید که قسمت مات فیلم ها روی سطح کاغذ عکاسی قرارگیرد، با بستن کاش کنتاکت نور سفید یا نور آگراندیسور را روشن کنید و به کمک مقوا بخشی از مسیر تابش نور را بر روی کاغذ مسدود کنید و به قسمتی از کاغذ که پوشانده نشده است مقدار معینی نور بدهید. پس از ظهور، بر روی کاغذ عکاسی به صورت پله ای از تیره تا روشن چاپ شده است.
۲ – روش آموزن تکه ای : در این شیوه ابتدا به یک تکه کاغذ که با فیلم کنتاکت شده است مثلاً ۵ ثانیه نور داده می شود. سپس آن را برداشته تکه دیگری را به مدت ۱۰ ثانیه و یکی دیگر را به مدت ۱۵ ثانیه نور می دهند پس از ظهور کاغذها مناسب ترین زمان نوردهی انتخاب می شود. در این روش باید زمان های نوردهی پشت کاغذها یادداشت شود. پس از محاسبه زمان صحیح، شرایطی از قبیل فاصله کلاهک آگراندیسور تا کاغذ دیافراگم لنز اگراندیسور، زمان نور دهی ،نوع لنز،نوع دارو، دمای دارو، نباید تغییر کند. در غیر این صورت باید آزمون جدید انجام شود. قبل از چاپ کنتاکت از تمیز بودن کاش کنتاکت یا شیشه و همچنین نگاتیوها اطمینان حاصل کنید.
طریقه ظهور عکسکاغذ عکاسی نور داده شده با آگراندیسور را به طور یکنواخت و یکباره به نحوی که قسمت امولسیون رو به بالا باشد در محلول ظهور وارد می کنند سپس به آرامی کاغذ را به کمک انبر کاغذ تکان داده یا به آرامی تشتک را تکان می دهند . زمان ظهور کاغذهای عکاسی دست کم یک و نیم دقیقه و حداکثر ۳ دقیقه است پس از پایان ظهور، گوشه کاغذ را گرفته از داروی ظهور خارج می کنند و بلافاصله در تشتک حاوی محلول توقف وارد می کنند. کاغذ در مرحله توقف باید به مدت یک دقیقه به طور ممتد و با آرامی تکان داده شود تا رسوبها و بقایای ظهور از آن جدا گردد. سپس آن را به تشتک بعدی که حاوی محلول ثبوت است وارد می کنند.زمان مناسب برای ثبوت کاغذهای عکاسی ۵ تا ۱۰ دقیقه است. محلول توقف و ثبوت فیلم و عکس تفاوتی ندارد اما مرحله ظهور آنها متفاوت است . کاغذهای عکاسی را در مرحله ثبوت به حال خود رها نسازید بلکه هر چند لحظه یک بار محلول را به هم بزنید و یا کاغذ را تکان دهید. پس از مرحله ثبوت کاغذ را حداقل ۲۰ دقیقه با آب جاری شستشو دهید. در تهیه نوارهای آزمون زمان ثبوت ۳ دقیقه و شستشوی کوتاه کافی است زیرا پس از آن از نظر آزمون استفاده ای نمی شود. عکس را از آب خارج کرده با دقت و ملایمت، رطوبت سطح آن را با پارچه ای تمیز و بدون پرز خشک کنید سپس به نحوی که تصویر به سمت بالا قرارگیرد کاغذ را در خشک کن مخصوص قراردهید.
نور مخصوص تاریک خانهیک لامپ قرمز ۱۵ وات است که بر روی محل تشتکهای ظهور و توقف نصب می شود و حداقل ۵/۱ متر با سطح آنها فاصله دارد، چون هر نور قرمزی،نور مخصوص تاریک خانه نیست، برای اطمینان از ایمن بودن ،نور سفید را خاموش کرده بر روی میز محل استقرار تشتکها یک ورق کاغذ عکاسی نور ندیده قراردیهد و بر روی آن یک سکه بگذارید، کاغذ باید حداقل ۱۵ دقیقه در معرض تابش نور قرمز قرار گیرد. سپس آن را به روش معمولی ظاهر کنید. چنانچه پس از ظهور کاغذ بین محل استقرار سکه و فضای اطراف آن تغییری دیده نشد، نور مخصوص مورد اعتماد است.
تشخیص سطح حساس کاغذهای عکاسیدارای امولسیون یا سطح حساس به نور هستند. برای تشخیص آن چند روش وجود دارد:
۱ – کاغذهای عکاسی معمولاً به سمت امولسیون انحنا دارند.
۲ – سطح حساس برخی از کاغذها ، بافت دار است که با دست کشیدن بر روی آن قابل لمس می باشد.
۳ – برخی از کاغذها سطحی بدون بافت و کاملاً صاف دارند، مناسب ترین راه برای مشخص کردن امولسیون ، مرطوب کردن قسمت کوچکی از گوشه کاغذ به وسیله زبان است.
توصیه ها۱ – به خاطر بسپارید همان گونه که گفته شد زمان ظهور کاغذ عکاسی یک و نیم دقیقه است. اگر عکس در داروی ظهور زودتر تیره شود لازم است مدت نوردهی با آگراندیسور را کمتر کرد و یا دیافراگم لنز آگراندیسور راست و به هیچ عنوان زمان ظهور را تغییر نداد.
۲ – هیچ گاه نوارهای آزمون را زیر نور قرمز تاریک خانه ارزیابی نکنید زیرا در این نور، عکسها تیره تر به نظر می رسند.
رعایت نظافت و نظم از مسایل بسیار مهم کار درتاریک خانه است همراه داشتن حوله کوچک شخصی برای هر عکاسی در تاریک خانه الزامیست.
بزرگسازی عکساز روی چاپهای کنتاکت ،فیلم مناسب برای بزرگسازی انتخاب می شود.
در این مرحله نگاتیو در کاش فیلم دستگاه آگراندیسور قرار می گیرد.
قراردادن فیلم در کاشتمیز کردن نگاتیور با دستمال مخصوص و یا با پارچه لطیف بدون پرز و آهار صورت می گیرد. برای این کار ، استفاده از دستمال کاغذی یا پنبه به دلیل وجود پرز در آنها مناسب نیست.
درجه بزرگنماییکلاهک آگراندیسور را بالا و پایین ببرید تا بزرگنمایی مورد نظر عکس را به دست آورید، سپس باید تصویر را تنظیم و واضح کرد.
تنظیمدیافراگم لنز آگراندیسور را کاملاً باز کنید و با حرکت دادن دستگیره یا اهرم مخصوص واضح سازی با دقت به جزئیات ریز تصویر را تنظیم کنید. برای اطمینان از وضوح بیشتر یک یا ۲ درجه دیافراگم لنز آگراندیسور را ببندید. پس از آن آگراندیسور را خاموش کرده یا فیلتر قرمز را جلوی لنز قرار دهید.
تهیه نوارآزمونکاغذ تست را باید به گونه ای تهیه کنید که سطوح روشن و تیره تصویر را در برداشته باشد و دقت شود که سطوح روشن یا تیره، در یک پله واقع نشود. زمان نور دهی بهتر است از ۵ ثانیه کمتر نباشد زیرا در صورت فقدان زمان سنج آگراندیسور و اشتباه در شمارش،زمان های کوتاه دارای ضریب خطای بیشتری خواهد بود. با بستن دیافراگم، شدت نور کاهش می یابد و امکان افزایش زمان نور دهی فراهم می آید. با بازکردن دیافراگم، شدت نور افزایش می یابد و امکان کاهش زمان نوردهی فراهم می شود.
نوردهی به کاغذ عکاسییک ورق کاغذ عکاسی را از جعبه خارج کرده سپس در آن را خوب ببندید . کاغذ را در کاش کاغذ به نحوی قراردیهد که قسمت امولسیون رو به بالا باشد. کاش کاغذ علاوه بر نگهداری کاغذ این امکان را به عکاس می دهد که حاشیه سفید دور عکسها را به وجود آورد. اگر هنگام عکسبرداری فضای زاید در کناره های تصویر ثبت شده می توان آن را به راحتی در مرحله چاپ حذف کرد و یا فقط بخشی از نگاتیو را چاپ کرد. نوردهی به کاغذ را به کمک فیلتر قرمز آگراندیسور انجام ندهید زیرا کنار زدن فیلتر باعث ایجاد لرزش خفیف آگراندیسور و محور شدن تصویر می شود. راه حل مناسبتری استفاده از زمان سنج یا کلید قطع و وصل آگراندیسور است.
انواع کاغذهای عکاسیبسیار اتفاق می افتد که هنگام عکاسی نور کمتر یا بیشتر به فیلم می رسد و باعث کمرنگ یا تیره شدن نگاتیو می شود. در مرحله ظهور نیز مسایلی مانند کم یا زیاد بودن دمای داروی ظهور ، همزدن زیاد یا کم دارو و موادی از این دست، این مشکل را به وجود می آورد.
کنتراست در کاغذهای عکاسیکاغذهای عکاسی از لحاظ کنتراست، درجه های مختلفی دارند که امکان چاپ انواع نگاتیو با کنتراستهای متفاوت را فراهم می سازد. کاغذهای عکاسی به درجه های زیر تقسیم می شود.
۱ – کنتراست بسیار کم ، ۲ – کنتراست کم ، ۳ – کنتراست متوسط، ۴- کنتراست زیاد ،۵ – کنتراست بسیار زیاد، ۶- کنتراست متغیر
۱ – کاغذهای کم کنتراست :وجود نقاط و سطوح تیره و روشن در کنار درجه های خاکستری برجسته نمایی خوبی به یک تصویر می دهد . اگر خاکستریها در تصویر زیاد شود به طوری که نقاط و سطوح تیره و روشن دیده نشود، تصویر، تخست و فاقد برجسته نمایی کافی می شود و اگر نقاط و سطوح تیره و روشن با کمترین درجات خاکستری باشد، تصویر، خشن می شود. کاغذهای کم کنتراست را «SOFT» یا «نرم» می نامند.
۲ – کاغذهای کنتراست متعادل : نگاتیوهایی که به صورت صحیح عکسبرداری و ظهور شده باشد نگاتیوهای «نرمال» نامیده می شوند. چنین نگاتیوهایی از روشنایی و تیرگی لازم و همچنین درجات خاکتسر متوسط برخوردارند. نگاتیوهای کنتراست متعادل را بر روی کاغذهای کنتراست متعادل چاپ می کنند. کاغذهای کنتراست متعادل به کاغذهای «نرمال» نیز معروف هستند.
۳ – کاغذهای کنتراست زیاد: نگاتیوهای ضعیف یا کم کنتراست را می توان با چاپ بر روی کاغذهای کنتراست زیاد به مقدار قابل توجهی اصلاح کرد. کاغذهای کنتراست زیاد را اصطلاحاً «هارد» یا سخت می نامند.
اگر نگاتیو، به هنگام ظهور تیره شد آن را بر روی کاغذ کنتراست چاپ می کنند اما اگر هنگام نوردهی بیش از حد تیره شد باید آن را بر روی کاغذ سخت یا کنتراست زیاد چاپ کرد.
۴ – کاغذهای کنتراست متغیر: کاغذهای ویژه ای هستند که به کمک فیلترهای رنگی مخصوص، می توان کنتراست آنها را تغییر داد. فیلم های کنتراست متغیر به رنگهای «ارغوانی» و «زرد» هستند. فیلتر زرد، برای کاهش کنتراست و فیلتر ارغوانی برای افزایش آن به کار می رود. فیلترهای غلیظ تر اثرات بیشتری دارند. فیلترهای آگراندیسور رنگی نیز برای چاپ کاغذهای کنتراست متغیر به کار می روند. به جز کنتراست کاغذهای عکاسی ویژگیهای دیگری از قبیل جنس، سطح و رنگ دارند که هر یک به نوبه خود حائزاهمیت است.
جنس کاغذهای عکاسیکاغذهای عکاسی، پلاستیکی یا کاغذی هستند کاغذهای پلاستیکی نیاز به زمان نوردهی کوتاهتری دارند نفوذ داروهای مختلف و رطوبت در آن بسیار کم است برای شستشو ۴ دقیقه کافی است. کاغذهای پلاستیکی را نباید در خشک کن کاغذ معمولی قرارداد، زیرا بر اثر گرمای زیاد به رویه خشک کن می چسبند ،کافیست آنها را در هوای آزاد آویزان کرده یا به کمک سشوار خشک کرد. کاغذهای پلاستیکی بسیار صاف و بدون چین و چروک خشک می شوند. این کاغذها را با R.Cیا PE مشخص می کنند.
سطح کاغذهای عکاسیکاغذهای مختلف عکاسی به سه نوع براق، نیمه مات و مات تقسیم می شوند. کاغذهای مات انواع صاف، ابریشمی،مخملی و … دارد. کاغذهای براق پلاستیکی پس از خشک شدن براق بودن خود را حفظ می کنند اما کاغذهای معمولی و براق را باید به کمک صفحه براق خشک کن برق انداخت. اگر این کاغذها به شیوه معمولی خشک شوند برای برق انداختن کاغذهای براق صفحه براق را بر روی خشک کن می گذارند و پس از گرم شدن،عکس را به حالت کاملاً مرطوب از سمت امولسیون بر روی آن قرار می دهند.پس از قراردادن عکس و بستن پوشش خشک کن بر روی پوشش دست می کشند تا رطوبت عکس به صورت یکنواخت بر سطح تصویر پخش شود و اگر صفحه براق خشک کن کثیف باشد یا اینکه عکس کاملاً خیس نباشد، سطح تصویر، یکدست و خوب براق نمی شود. کاغذهای مات،مخملی و ابریشمی براق نیستند. کاغذهای براق را می توان به دفعات ، براق یا غیربراق کرد. کاغذهای براق مخصوص چاپ عکس های با وضوح و جزئیات زیاد و کاغذهای مات، ابریشمی و مخملی برای چاپ عسک هایی که هدف نمایشی دارند استفاده می شود.
رنگ کاغذهای عکاسیرنگ لایه پوششی کاغذهای عکاسی سفید و کرم است.
تشخیص مشخصات کاغذهای عکاسی
الف) با حروف مانند GLOSY
ب ) کدهای عددی
ابعاد کاغذهای عکاسی۱۰×۱۵ برای عکس های کارت پستالی – ۱۸×۱۳، ۲۱×۱۶، ۲۴×۱۸ و … استفاده عمومی دارند. برای چاپ عکس های بزرگ از کاغذهای متری استفاده می شود.
روشهای کنترل در چاپ عکسبعضی مواقع، جزئیات بخشی از نگاتیو دقیقاً بر روی عکس دیده نمی شود در چنین شرایطی هنگام نوردادن به محلهای روشن تر نور بیشتری داده می شود و یا از تابیدن نور بیشتر به محل های تیره جلوگیری از نور دهی را «داجینگ» یا سایه انداختن و نوردهی اضافی به یک قسمت را «سوزاندن» می نامند.
اصول کادربندیکادر، عامل محدود کننده عناصر تشکیل دهنده تصویر است. کادر اولین عاملی است که بیننده با آن تماس پیدا می کند اما شکل کادر نیز در بیان تصویر مؤثر است. امروزه در عکاسی از کادرها مستطیل عمودی، افقی و مربع استفاده می شود.
انواع کادرها:۱ – کادرهای مستطیل افقی: اگر نقطه ای را در داخل کادر مستطیل افقی در نظر بگیریم و حرکتی برای آن تصور کنیم به نظر می رسد که می تواند به سمت چپ یا راست حرکت کند. این کادر با حالت عناصری که در امتداد خط افق گسترده شده اند،متناسب است.
۲ – کادر مستطیل عمودی: نقطه مورد نظر در این کارد، فقط می تواند به صورت عمودی حرکت کند. کادر مستطیل عمودی، پویاتر از مستطیل افقی است . بنابراین موضوعها در آن پویاترو پر جنب جوش تر به نظر می رسد. این کادر با حالت موضوعهایی که شکل کلی آنها عمودیت همخوانی بیشتری دارد.
۳ – کادر مربع : به دلیل تساوی بین اضلاع این کادر، بیننده به تساوی به چهار ضلع و زاویه آن جلب می شود.
عوامل تعیین کادر
۱ – موضوع
۲ – عوامل هدایت کننده چشم
موضوع: حالت کلی موضوع در انتخاب کادر مؤثر است. انتخاب کادر باید با حالت جاافتاده و پذیرفته شده طبیعی موضوع که در نهایت براحتی مورد پذیرش چشم بیننده قرار می گیرد. متناسب باشد. هنگامی که عوامل عمودی متعدد می شوند و در سطح افق گسترش می یابند کادر مستطیل افقی مناسبتر است.
عوامل هدایت کننده چشم : این عوامل، موجب تعیین کادر می شود از این نمونه می توان به جهت دید و یا سمت حرکت موضوع ،خطها ، سطحها و تاریکی ها و روشنایی ها اشاره کرد.
زاویه دید را به سه دسته تقسیم می کنند:زاویه دید از روبرو: اگر دوربین در امتداد محور چشم عکاس و عمود بر خط افق باشد زاویه دید روبرو نامیده می شود در این زاویه دید، تحریف یا اغراق در تصویر به وجود نمی آید و موضوع حالت طبیعی خود را حفظ می کند. بیشتر در عکاسی چهره، به کار می رود.
زاویه دید از پایین: اگر دوربین هنگام عکاسی پایین تر از خط چشم موضوع قرارگیرد در ابعاد موضوع اغراق شده و با عظمت و پایداری بیشتری جلوه می کند اما اگر زاویه دید بسیار پایین باشد موضوع حالت مضحک و غول پیکر به خود می گیرد.
زاویه دید از بالا: اگر دوربین به هنگام عکاسی بالاتر از سطح دید موضوع قرار گیرد تصویر موضوع کوچکتر و حقیرتر به نظر می رسد.
تقسیمات درون کادرهاکادر دوربین ۱۳۵ که ابعاد آن ۳۶×۲۴ میلی متر است جزو کادرهای طلایی محسوب می شود.
کادرهای طلایی دارای تناسبات هندسی موزون هستند که چشم بیننده آنها را خوشایندتر از تناسبات دیگری می پذیرد اگر طول و عرض این کادر را به وسیله خطوط فرضی به سه قسمت مساوی تقسیم کنیم خطوط ترسیم شده را «مقاطع طلایی» و نقاط ناشی از برخورد این خط ها را «نقاط طلایی» می نامند. زیبایی شناسان پس از آمازمایشهای متعدد متوجه شده اند که چشم انسان در اولین برخورد با کادرهای طلایی به مقاطع و نقاط خاصی توجه می کند. سپس به بقیه فضای کادر می پردازد. این مناطق و نقاط همان نقطه ها و محل های طلایی هستند. در الفبای ترکیب بندی (کمپوزیسیون) گفته می شود که بهتر است عوامل مهم صحنه را بر روی خط ها و نقطه های طلایی قرار دهند.
فضای حاکم بر تصویردر هر صحنه خواه ناخواه برخی عوامل و عناصر اهمیت بیشتری دارد و بعضی کمتر. مثلاٌ در صحنه ای از یک دشت که آسمان صاف است و هر چه هست در سطح دشت توجه را جلب می کند اختصاص دادن نیمی از کادر تصویر به آسمان منطق نیست بلکه بهتر است مقدار کمی از آسمان و بقیه فضای تصویر را سطح دشت بپوشاند. در مراسم راه پیمایی عامل مهم صحنه مردم است و لزومی ندارد مثلاً فضای زیادی از آسمان در تصویر بگنجند.
خط افق در تصویروجود خط افق در تصویری از منظرهَ، باعث ایجاد عمق و بعد در آن می شود از طرف دیگر بر جذابیت صحنه نیز خواهد افزود. هنگامی که فضای حاکم زمین است خط افقث طبعاً در بالای کادر قرار می گیرد. اگر خط افق در پایین کادر باشد سبکی و راحتی در تصویر القا می شود و نگاه بیننده توجه کمتری به پایین کادر می کند. واقع شدن خط افق در وسط کادر در صورتی است که آسمان و زمین به یک نسبت ارزش مطرح شدن داشته باشند و عموماً سکون و آرامش زیاد را تداعی می کند به شرط آنکه عوامل شلوغ و پرتحرک در عکس قرار نگیرد.
برشهای نامناسبدر این شرایط راهی جز اصلاح کار به هنگام چاپ باقی نمی ماند هر چند که این کار اشکالی ندارد اما خالی از اشکال هم نیست چرا که باعث تقویت کم توجهی و بی دقتی در عکاس می شود اما وقتی عکاس با توجه به دقت کامل اجزای تصویر را کادربندی می کند حداقل از لحاظ قدرت سازماندهی تصویر، موفقتر است از طرف دیگر چاپ بخشی از نگاتیو،خواه ناخواه ازکیفیت تصویر می کاهد. برش دادن از محلهایی از تصویر انجام می گیرد که لطمه ای به بیان و زیبایی تصویر نزند. برای عسکبرداری از انسان و حیوان بهتر است برش در مقاطع مفاصل انجام نگیرد.
عمق و بعد در تصویرتصویر سطحی دو بعدی است ولی برای جذابیت بیشتر آن لازم است که درآن حجم و بعد صحنه نی زالقا شود علاوه بر تاریک روشن ، عوامل دیگر می توانند تداعی کننده حجم و بعد در تصویر باشند.
۱ – خطوط : یکی از عوامل القای بعد در تصویر، خطوط منحنی است اگر به موازات یک جاده، عکسی از آن تهیه شود عمق کمتری در تصویر حس می شود اما اگر زاویه دید طوری باشد که جاده در تصویر مایل دیده شود بر حجم و بعد تصویر می افزاید. خطوطی که کادر را کاملاً مستقیم و با زاویه ۹۰ درجه قطع می کنند القای بعد بسیار کمتری دارند. خطوط پراکنده که در نقطه ای از تصویر همدیگر را قطع می کنند. بیشترین بعد و فاصله را القا می کند مثل ریلهای راه آهن.
۲ – اندازه اجسام: عناصر نزدیکتر ، بزرگتر و عناصر دورتر، کوچکتر دیده می شود،با استفاده از این خاصیت نیز، می توان بعد و فاصله را در تصویر ایجاد کرد. اگر عناصری که از لحاظ حجم بزرگترند در پیش زمینه و به صورت واضح دیده شدند و عناصر دیگر در پس زمینه کوچکتر دیده شوند فاصله و بعد بهتر القا می شود. همچنین تا حدودی ناواضح بودن زمینه نیز می تواند در ذهن بیننده بعد و فاصله را القا کند. اگر به دوردستها نگاه کنید به نظر می رسد که اجسام در فاصله های دورتر، خاکستری تر و اجسام نزدیکتر، دارای تیرگی و روشنایی ها و همچنین جزییات هستند.
نقش شاتر و دیافراگم در تصویردوربین مهم ترین عامل خلاقیت در عکاسی بوده که عکاسان مختلف بر مبنای ذهنیت خود به محیط پیرامون و صحنه های گوناگون در طبیعت پرداخته اند شاتر و دیافراگم از قسمتهای اصلی دوربین های عکاسی هستند که امکانات بسیار زیادی در اختیار عکاس قرارمی دهند.
سرعت شاترشاتر زمان نوردهی به فیلم را کنترل می کند و بر عوامل متحرک موضوع نیز تأثیر دارد. سرعتهای کم شاتر،عوامل متحرک را محو و سرعتهای زیاد آن، عوامل متحرک صحنه را ثابت و بدون حرکت ثبت می کند. از قدیم ترین شیوه های القای جنبش و حرکت در عکاسی نشان دادن حالت کشیدگی عناصر متحرک در تصویر است در عکسبرداری با سرعت کم شاتر سعی شود فضاها و عناصر ثابت در صحنه از هرگونه کشیدگی و محو شدن مبرا باشد. که بهتر است برای این کار دوربین بر روی سه پایه نصب شود تا از لرزش جلوگیری شود.
عوامل مؤثر در استفاده از سرعت شاتر برای بازنمایی حرکت
الف) جهت حرکت عامل متحرک : هنگامی که سمت حرکت به موازات دوربین باشد برای ثابت کردن آن سرعتهای شاتر زیاد مورد نیاز است و اگر سمت حرکت عامل متحرک عمود بر دوربین صورت بگیرد سرعت شاتر کمتری لازم است.
ب) فاصله کانونی لنزها: هنگامی که از لنزهای «تله» استفاده می شود باید از سرعتهای بیشتری برای ثابت کردن حرکات بهره گرفت و با لنزهای گشاد زاویه (واید) سرعتهای کمتری مورد نیاز است.
ج) فاصله دوربین تا موضوع : هنگامی که فاصله دوربین تا موضوع کاهش می یابد لازم است از سرعتهای شاتر بالاتر استفاده گردد.
د – همسویی دوربین با موضوع متحرک : از دیگر شیوه ها در این زمینه همسویی دوربین با جهت حرکت موضوع متحرک است.
پانینگ روشی است که دوربین هم جهت با حرکت موضوع بر حول محور بدن عکاس به حرکت در می اید و در اثنای حرکت، عکسبرداری انجام می شود. در تصویر نهایی موضوع متحرک از وضوح و جزییات بیشتری برخوردار است اما فضای زمینه کشیده و محو است.
عوامل مؤثر بر عمق میدان وضوح در تصویرعلاوه بر دیافراگم ،فاصله دوربین تا موضوع و فاصله کانونی لنز دوربین بر عمق میدان وضوح تصویر تأثیر دارند.
فاصله دوربین تا موضوعبا کاهش فاصله دوربین و موضوع عمق میدان کاهش می یابد و اگر فاصله دوربین بیشتر از بی نهایت لنز باشد دیافراگم آن لنز بر عمق میدان وضوح بی تأثیر است.
تأثیر فاصله کانونی لنزها بر عمق میدان وضح
عمق میدان لنزهای تله، کمتر از نرمال و عمق میدان لنزهای واید بیش از لنزهای نرمال است. باید عکاس هنگام عکسبرداری از مقدار فضای نهایی تصویر آگاه باشد زیرا هنگام عکسبرداری در منظره یاب دوربین هیچ تصویری دیده نمی شود.
شیوه های اطلاع از عمق میدان وضوح هنگام عکسبرداری
۱ – استفاده از دکمه عمق میدان
۲ – جدول عمق میدان روی لنز
۳ – جدول عمق میدان مندرج در دفترچه راهنمای لنز
دکمه عمق میدانبا بستن دیافراگم و کاهش شدت نور در منظره یاب تصویر تاریکتر می شود به این علت در محیطهای کم نور نمی توان از دکمه عمق میدان استفاده کرد.
جدول عمق میدان روی لنزهابر روی حلقه واضح سازی اعداد دیافراگم، به صورت قرینه حک شده اند برای مطلع شدن از عمق میدان تصویر ابتدا موضوع را واضح می کنند. سپس به طریقه نور سنجی، دیافراگم مناسب محاسبه و انتخاب می شود. عدد دیافراگم انتخاب شده بر روی جدول عمق میدان یافته میشود و اعداد متراژ مقابل این دو عدد، محدوده فضای واضح تصویر را مشخص می کنند.
جدول عمق میان مندرج در دفترچه راهنمای لنز
در دفترچه راهنمای اغلب لنز ها جدول هایی درج می شود که مقدار عمق میدان وضوح برای دیافراگمهای مختلف و با فواصل گوناگون معین شده است. ناواضحی،فضای پشت بعد و فاصله بین پلانهای تصویر را افزایش می دهد و چشم بیننده را بر روی عامل واضح متمرکز می سازد.
منابع :سایت هنر
سایت شبکه آموزش سیما
شبکه آموزش وآموزشگاه هامنبع: سایت ایران قلم
آشنایی با مودهای نیمهاتوماتیک و دستی در عکاسی
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۴۳
- بازدید: ۲۳۴۲
مودها به سه دسته اتوماتیک، نیمه اتوماتیک و دستی تقسیمبندی میشوند که نوع اتوماتیک آن به چندین مود دیگر تقسیم میشود. با اینکه دوربینهای دیجیتالی در انواع و اقسام مختلف عرضه میشوند اما از نظر نوع مودهای اتوماتیک اغلب با یکدیگر مشترک هستند. در این شماره به معرفی دو مود نیمه اتوماتیک و دستی خواهیم پرداخت.
مودهای نیمه اتوماتیک
مود اولویت دیافراگم (A یا AV):
مود اولویت دیافراگم را باید جزو مودهای نیمه اتوماتیک یا نیمه دستی به شمار آورد. با انتخاب این مود، کاربر اندازه دیافراگم را با توجه به شرایط مشخص میکند و دوربین، سایر موارد مانند سرعت شاتر، تراز سفیدی، ایزو و… را به طور اتوماتیک تعیین میکند. بنابراین به این صورت دوربین این اطمینان را به کاربر میدهد که شرایط نوردهی کاملا تنظیم شده و نتیجه نهایی عکس عالی خواهد بود. اولویت یا تقدم دیافراگم در شرایطی که قرار است عمق میدان در عکاسی رعایت شود بیشترین کاربرد را دارد. به طور معمول زمانی که سوژه در حالت ثابت قرار دارد و نیازی به کنترل سرعت شاتر نیست از این مود استفاده میشود. انتخاب عدد بزرگتر برای دیافراگم به این معناست که دیافراگم کوچکتری انتخاب شده و در نتیجه نور کمتری وارد خواهد شد. از آنجا که دیافراگم به میزان گشودگی لنز در هنگام فشردن شاتر اطلاق میشود از این رو دیافراگم کوچک یعنی اینکه میزان گشودگی لنز کوچک و کم بوده و در نتیجه نور کمی هم به سنسور یا فیلم تابیده خواهد شد. رابطه دیافراگم با عمق میدان یک رابطه معکوس است (اما عدد انتخابی برای دیافراگم با عمق میدان رابطه مستقیمی دارد و عدد بزرگ مساوی عمق میدان بزرگ است) یعنی زمانی که دیافراگم کوچک باشد (عدد بزرگ) عمق میدان بزرگ خواهد بود. هر قدر عمق میدان بزرگتر باشد فضای بیشتری از صحنه در فوکوس قرار خواهد گرفت و دوربین، شاتر با سرعت پایینتری را انتخاب خواهد کرد. از آنجا که ممکن است مبحث دیافراگم کمی پیچیده باشد، به طور خلاصه میتوان اینطور بیان کرد: عدد بزرگ برای دیافراگم یعنی دیافراگم کوچک؛ دیافراگم کوچک یعنی عمق میدان بزرگ و این به معنای شاتر با سرعت پایین است. به این ترتیب زمانی که عدد کوچک را انتخاب میکنید دیافراگم بزرگ خواهد بود و به تبع آن عمق میدان کوچک خواهد شد و دوربین با توجه به این شرایط به طور اتوماتیک شاتر با سرعت بالا را انتخاب خواهد کرد.
مود اولویت شاتر (S یا TV):
مود اولویت شاتر شباهت زیادی با مود اولویت دیافراگم دارد اما کاربرد آن زمانی است که کاربر تمایل داشته باشد خود، سرعت شاتر را انتخاب و تنظیم سایر موارد را به دوربین محول کند. در این شرایط دوربین به طور اتوماتیک اندازه دیافراگم، عمق میدان، ایزو، تراز سفیدی و… را مشخص خواهد کرد. عکاسی از سوژههای متحرک (مانند وقایع ورزشی) از جمله مواردی هستند که کاربر برای کنترل نتیجه عکس نهایی میتواند سرعت شاتر را انتخاب کند. به دنبال آن سرعت در عکس انعکاس پیدا میکند و به اصطلاح حرکت فریز میشود. برای اینکه سرعت سوژه را بتوان در تصویر به خوبی نشان داد باید از شاتر با سرعت بالا استفاده کرد. نقطه مقابل این قضیه زمانی است که کاربر میخواهد حرکات سوژه را به صورت محو و به اصطلاح بلور نمایش دهد. برای مثال میتوان به عکاسی از سوژههایی مانند آبشار اشاره کرد که در چنین شرایطی از شاتر با سرعت پایین استفاده میشود. یکی دیگر از مواردی که از شاتر با سرعت پایین استفاده میشود زمانی است که نور محیط چندان مساعد نیست. برای اینکه عکسهای گرفته شده با این مود از کیفیت خوبی برخوردار باشند توصیه میشود که از سه پایه به منظور جلوگیری از حرکت و لرزش دوربین استفاده شود.
مود برنامه(P):
در بعضی از دوربینهای دیجیتالی علاوه بر مود اتوماتیک، مود برنامه نیز در نظر گرفته شده است اما در برخی دیگر فقط یکی از این دو وجود دارد. با اینکه این دو مود تا حدود زیادی شبیه به یکدیگر عمل میکنند اما تفاوتهایی میان این دو نیز وجود دارد. مود برنامه باعث میشود کاربر در مقایسه با مود اتوماتیک کنترل بیشتری روی آیتمهایی مانند فلش، تراز سفیدی، ایزو و… داشته باشد.
مودهای کاملا دستی
مود دستی(Manual): همانطور که از نام آن مشخص است با انتخاب دوربین روی این مود، تمام تنظیمات آن از قبیل سرعت شاتر، اندازه دیافراگم، تراز سفیدی، فلش و سایر موارد به عهده عکاس خواهد بود. این مود آزادی عمل کامل را به کاربر میدهد تا با توجه به شرایط، مناسبترین و بهترین تنظیمات را برای دوربین انتخاب کند.
منبع:http://itnewsway.ir
عکاسی نجومی با دوربین های دیجیتال
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۴۲
- بازدید: ۳۵۵۱
ـ کادربندی موضوع مورد نظرعرفی در عکاسی نجومی رایج است که بر اساس آن موضوع عکاسی طوری در قاب دوربین قرار می گیرد که بالا و پایین آن مطابق شمال و جنوب، و چپ و راست آن مطابق شرق و غرب است. برای رعایت این عرف کافی است پایین قاب مورد نظرتان با محور میل یا بعد هم تراز باشد. البته هیچ قانونی در کار نیست و می توانید موضوع مورد نظرتان را هرجور که به چشم خوش می آید در قاب دوربین تان قرار دهید. اما با رعایت این عرف، تشخیص جهات تصویر را راحت تر کرده اید. مزیت دیگر این کار آن است که عیب یابی ردیاب تلسکوپ تان با این روش بسیار راحت تر است. مثلا، اگر در همه ی عکس هایی که گرفته اید ستاره ها به صورت خطوط شمالی – جنوبی ثبت شده اند نشانه ی آن این است که مقر تلسکوپ تان را خوب قطبی نکرده اید. اگر هم خطوط شرقی – غربی ثبت شده اند نشان دهنده ی این است که مقر تلسکوپ تان دارای خطای تناوبی (Period Error) است. بعضی از اجرام، مثل کهکشان امراه المسلسه، به صورت عمودی بهتر در قاب دوربین جای می گیرند و بعضی مثل خوشه ی پروین به صورت افقی. اما گذشته از همه ی این تفاصیل، وسلیه ی شخصی تان حرف آخر را می زند.
ولی در هر صورت، با استفاده از نرم افزارهای آسمان نما یا نقشه ی آسمان موضوع را پیدا کنید و از قبل تصمیم بگیرید که چطور می خواهید جرم مورد نظرتان را در قاب قرار دهید. این کار خیلی در وقت محدودتان در هنگام عکاسی صرفه جویی می کند. در اغلب نرم افزارهای آسمان نما می توانید اندازه ی حسگر دوربین و فاصله ی تلسکوپ تان را وارد کنید و نرم افزار میدان دید را محاسبه و روی نقشه ی آسمان نشان می دهد. با این وصف دقیقاً می فهمید که جرم مورد نظرتان را به چه شکل در قاب دوربین تان جای دهید.
ـ شارژ کردن باتری ها
اگر از قبل می دانید که قرار است در چند روز آینده عکاسی کنید، مطمئن باشید که باتری های دوربین یا باتری های کمکی از قبل شارژ شده باشند. در غیر این صورت ممکن است شبی مناسب عکاسی را فقط به سبب این که باتری دوربین تان خالی است از دست بدهید.
ـ رعایت های لازم قبلی
اگر قرار است برای رصد یا عکاسی نجومی به مکانی دور از شهر یا حتی نزدیک اما خلوت بروید حتما به کسی اطلاع بدهید که به کجا می روید و کی قرار است برگردید. اگر تلفن همراه دارید حتما آن را با خودتان ببرید. هرچند باید یادتان باشد که این تلفن ها هم در بسیاری از نقاط دوردست کار نمی کنند. رعایت این امور برای این است که اگر مثلا باتری خودروتان وسط بیابان از کار افتاد بتوانند شما را پیدا کنند.
ـ زمان مناسب برای عکاسی نجومی
مناسب ترین زمان برای عکاسی نجومی زمانی است که آسمان صاف و بی ابر باشد و فقط به اطلاعیه های هواشناسی بسنده نکنید. آسمان صاف برای منجمان و عکاسان نجومی معنی بسیار متفاوتی نسبت به عامه دارد. هوا باید کاملا صاف، بی غبار و ساکن باشد.
ـ موقعیت مناسب جرم آسمانی برای عکاسی از آن
همان طور که قبلا گفته شد، معمولا بهترین زمان عکاسی از جرمی آسمانی زمانی است که آن جرم از خط نصف النهار آسمانی (Meridian) می گذرد. نصف النهار آسمانی، خطی فرضی است که از شمال تا جنوب کره ی آسمان کشیده شده و از سرسو (Zenith) می گذرد. عبور جرم مورد نظر از خط نصف النهار به معنای بالاترین موقعیت آن جرم در آسمان است. رصد یا عکاسی از آن جرم در این موقعیت به این معنی است که آن جرم را از کمترین ضخامت جو می توانید ببنید. برعکس، اگر جرمی را در افق عکاسی یا رصد کنیم به معنی آن است که داریم آن را در بیشترین ضخامت جو می بینیم. هرچه ضخامت جو بیشتر باشد وضوح تصویر جرم آسمانی کمتر می شود. با استفاده از چرخه ی آسمان یا نرم افزارهای آسمان نما دقیقا می توانید زمان عبور جرم مورد نظرتان از خط نصف النهار را پیدا کنید و برای عکاسی در آن موقع از قبل برنامه ریزی کنید. اگر قرار است در نیمه شب بین کهکشان امراه المسلسه که بالای سرتان واقع شده و سحابی جبار که در همان فصل کمی بالاتر از افق دیده می شود یکی را انتخاب کنید حتما سراغ امراه المسلسله بروید چون بالای سرتان واقع شده است. یکی دو ماه صبر کنید تا صورت فلکی جبار به بیشترین ارتفاع خود برسد و بعد می توانید از سحابی جبار عکس بگیرید. هر جرمی وقت مناسبی برای عکاسی دارد. مثلا معروف است که بهار فصل شکار کهکشان هاست. در بهار، صورت های فلکی و راه شیری زمستانی همزمان با خورشید غروب و صورت های فلکی و راه شیری تابستانی کمی قبل از سپیده ی صبح طلوع می کنند. تنها چیزهایی که تمام شب می توان آن ها را دید، قلمرو وسیعی از کهکشان های واقع در دب اکبر، اسد، گیسو و سنبله است. بهترین زمان عکاسی از راه شیری زمستانی در زمستان و راه شیری تابستانی در تابستان است.
اگر امکان و حال بیدار ماندن تا صبح را دارید می شود در اصل بالا کمی تقلب هم کرد چون در اواخر هر فصل صورت های فلکی فصل بعد چند ساعتی قبل از سپیده طلوع می کنند و می توان از آن ها عکس گرفت. راستش را بخواهید این کار فکر بدی هم نیست چون در این ساعات آلودگی نوری به کمترین میزان می رسد. چراغ خانه ها، مغازه ها و خودروها دیگر روشن نیستند. از طرفی، هواپیماهای کمتری از میان کادر دوربین تان رد می شوند و عکس های تان را خراب می کنند.
ـ اثر نور ماه بر عکاسی نجومی
همان طور که می گویند، غیر از مواقعی که ماه در آسمان است، قبل از سپیده تاریک ترین موقع آسمان است. هرچه هم آسمان تاریک تر باشد عکس های تان بهتر از آب در می آید. مگر آن که بخواهید از خود ماه عکس بگیرید، بهترین موقع برای عکاسی از اجرام اعماق آسمان شب هایی است که ماه در آسمان نباشد. بسته به سن ماه، انعکاس نور آن زمینه ی آسمان را خیلی روشن کند. نور ماه ناشی از بازتاب نور خورشید است و هر ماهی بیش از هلالی باریک بر رصد یا عکاسی از اجرام اعماق آسمان اثر منفی می گذارد. پس اگر می خواهید از اجرام اعماق آسمان عکس بگیرید موقعی را انتخاب کنید که ماه یا هنوز طلوع نکرده یا تا آن موقع غروب کرده باشد. اگر هم ممکن است شب های عکاسی کنید که ماه اصلا در آسمان نیست، مواقعی که ماه در آسمان هست می توانید از خوشه های ستاره ای یا کروی عکاسی کنید که نسبتا نورانی اند.
ـ ملاحظات دیگر
سعی کنید وقتی که بادی قوی می وزد عکاسی نکنید. لرزش های ناشی از تکان خوردن تلسکوپ و دوربین ناشی از وزش باد خود را به خوبی در هنگام ثبت تصویر نشان می دهند. اگر اصرار دارید در این شرایط یا مثلا در شرایط نامناسب جوی عکاسی کنید حتما از لنزهای با زاویه ی باز استفاده کنید تا عیوب ناشی از شرایط را به کمترین میزان برسانید.
ـ مکان مناسب برای عکاسی
– دید نجومی (Seeing) یعنی ثبات جو بالای سرمان طوری که جزئیات کوچک اجرام آسمان قابل دید باشد. اگر دید نجومی مناسب باشد جزئیات تصویر مبهم نیست. همان طور که می دانید، وقتی به آسمان نگاه می کنیم در حقیقت داریم آسمان را از پس چندین لایه از جو می نگریم. هر لایه دمای متفاوتی دارد و نور آمده از اجرام آسمانی با عبور از این لایه ها، به این طرف و آن طرف منحرف می شود و به ما می رسد. این کج و معوج شدن نور در مسیرش از درون لایه های جو همان شرایط بد دید نجومی و علت اصلی چشمک زدن ستاره هاست. دید نجومی بد مانند موقعی است که دارید منظره ای را از پس حرارت ناشی از آسفالت داغ می بینیم. دید نجومی بد می تواند جزئیات سیارات، گودال های ماه و لکه های خورشیدی را مبهم و تفکیک ستاره های دوتایی را مشکل کند. در ضمن در این شرایط، کار کانونی کردن یا به وضوح رساندن تصویر درون تلسکوپ یا دوربین را هم مشکل تر می کند.
– شفافیت (Transparency) مربوط به صاف بودن و وضوح جو است. در روز، مقدار شفافیت تعیین کننده ی این است که تا چه فاصله ای را می توان دید و در دید شب تعیین کننده ی آن است که تا چه حد از اجرام کم نور را می توان دید. شفافیت آسمان را می شود در هنگام روز با روش «آزمون شست» (بله، همان انگشت شست!) سنجید. دست تان را کاملا دراز کنید و با انگشت شست تان قرص خورشید را بپوشانید. ببینید آسمان اطراف خورشید چقدر آبی است. اگر آسمان پرغبار یا پررطوبت باشد، شفافیت آن کم و آسمان اطراف خورشید حتی تا لبه ی انگشت تان آبی خواهد بود. یادتان باشد که هنگام انجام این آزمون مستقیم به خورشید نگاه نکنید. شفافیت مناسب جو کمک بسیاری به رصد و عکاسی از سحابی و کهکشان های کم نور می کند.
دید نجومی تقریبا هیچ ربطی به شفافیت ندارد. گاه ممکن است شرایط دید نجومی بسیار مناسب باشد ولی جبهه ای از هوای گرم و مرطوب شرایط شفافیت بدی را به وجود آورده باشد و از طرفی گاه جو شفافیتی عالی ولی دید نجومی بدی دارد.
امکانات و تنظیم دوربین دیجیتال
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۴۱
- بازدید: ۲۰۸۵
کیفیت فایل عکس تعیین کننده ی مقدار فشردگى آن یا Compression است. جدول زیر کیفیت هاى متداول عکس را که در بیشتر دوربین هاى عکاسى دیجیتال وجود دارد نشان مى دهد.
در ستون دست چپ انواع کیفیت هاى عکس قرار دارند. RAW و Superfine فایل هاى پرکیفیت و بدون فشردگى هستند.
Fine و Standard و Economy به ترتیب از فشردگى بیشترى برخوردارند. مثلاً در فایل استاندارد هر چهارده پیکسل در هم فشرده شده تبدیل به یک پیکسل مى شوند. هر چه میزان فشردگى فایل بیشتر باشد، کیفیت آن پائین تر و حجم آن کمتر است.
همچنان که این جدول نشان مى دهد، هر چه کیفیت عکس بالاتر و فشردگى آن کمتر باشد، حجم فایل عکس بیشتر و جائى که روى کارت حافظه مى گیرد بیشتر است.
در ستون دست راست تعداد عکسى که روى یک کارت حافظه با گنجایش ٢۵۶ مگابایت جا مى گیرد نشان داده شده است. امروز کارت هاى حافظه با ظرفیت بالا و قیمت ارزان تر نسبت به قبل به بازار آمده اند. براى پائین نگاه داشتن قیمت، کارت حافظه در بیشتر دوربین هاى دیجیتال با گنجایش کمى به بازار مى آید. شما مى توانید، در صورت امکان، کارت سریع ترو پر گنجایشى (در حدود ٨ گیگابایت) تهیه کنید تا بتوانید تعداد بیشترى عکس هاى پرکیفیت روى آن جا دهید.
اینکه کدام از انواع کیفیت هاى بالا را باید انتخاب کرد بستگى به کاربرد عکس شما دارد. در زیر تعریف خلاصه اى از هر یک از انواع فایل عکس مى آید.
RAW: بسیارى دوربین هاى ساده تر این کیفیت را عرضه نمى کنند اما مدل هاى بالاتر دوربین هاى تازه اکثراً این کیفیت عکس را تولید مى کنند.
فایل RAW کیفیت بالائى دارد و فشرده نمى شود. تفاوت اصلى آن با سایر انواع فایل این است که عکسى که به صورت RAW ثبت شود هیچگونه تصحیحى از حیث رنگ یا نور نشده است. این در مقایسه با بقیه ی انواع کیفیت هاست که پیش از ثبت به وسیله برنامه اى که در داخل دوربین دیجیتال وجود دارد، تصحیح مى شوند.
بعضى عکاس ها ترجیح مى دهند که دوربین همه ی جزئیات را بدون اصلاح ثبت کند و آنها، بعد از انتقال فایل عکس به کامپیوتر، این تغییرات را با استفاده از برنامه هائى مثل فتوشاپ ایجاد کنند.
به دلیل اطلاعات حرفه اى که براى این کار لازم است، فایل RAW کمتر استفاده می شود.
سوپرفاین (Superfine) بهترین کیفیت را در اختیار شما مى گذارد و پیکسل ها در آن فشرده نمى شود. در این نوع فایل، اصلاحات اولیه ی نور و رنگ را دوربین انجام مى دهد.
کیفیت فاین (Fine) هم نسبت به کیفیت هاى استاندارد (Standard) و اکونومى (Economy) کیفیت بهتری است اما هر سه این انواع فایل فشرده مى شوند.
به طور کلى، همه ی فایل هاى JPEG فشرده شده هستند و کیفیت پائین ترى دارند. در مقابل، فایل TIFF همه ی کیفیت اصلى خود را حفظ مى کند و فشرده نمى شود. بنابراین براى کیفیت بهتر باید از نوع TIFF استفاده کرد.
بنابر اطلاعات بالا، براى بهترین کیفیت، لازم است دوربین خود را براى ثبت فایل ها به صورت سوپرفاین و نوع TIFF تنظیم کنید. عکسى که با فایل هاى کم کیفیت تر مثل JPEG مى گیرید براى ارائه در اندازه ی کوچک و روى صفحه ی کامپیوتر از کیفیت کافى برخوردار است اما براى چاپ یا نمایش در اندازه بزرگ مناسب نیستند.
اندازهی عکس یا Picture Dimension
اندازه ی عکس تعیین کننده ی تعداد پیکسل حاضر در عکس یا Resolution آن است.
بیشتر کسانى که از دوربین دیجیتال استفاده مى کنند، دوربین خود را براى عکس بردارى در بزرگ ترین ابعاد ممکن تنظیم مى کنند.
هر چند عکسى که به این صورت ثبت شود حجم زیادى دارد و اگر کارت حافظه دوربین کم حجم باشد زود پر مى شود اما از سوى دیگر این امکان هم وجود دارد که عکس پر ارزشى بگیرید و بخواهید بخشى از آن را بزرگ کنید یا آن را در ابعاد بزرگ چاپ کرده و به نمایش بگذارید. در این صورت به حداکثر اندازه و کیفیتى که دوربین در اختیار شما مى گذارد احتیاج دارید.
جدول زیر انواع اندازه هاى رایج در دوربین هاى دیجیتال را همراه با ابعاد عکسى که مى گیرند، حجم فایل و تعدادى که از هر کدام روى یک کارت حافظه با حجم ٢۵۶ مگابایت مى گنجد نشان مى دهد.
توجه داشته باشید که ستون دوم از دست چپ، تعداد پیکسل حاضر در عرض و ارتفاع هر عکس را عرضه مى کند. به عنوان مثال اگر عکس خود را در اندازه ی Full بگیرید، در عرض آن دو هزار و پانصد و شصت پیکسل و در ارتفاعش هزار و نهصد و بیست پیکسل وجود خواهد داشت. این اعداد نمایانگر ابعاد عکس هستند.
در برنامه هاى کامپیوترى مانند ادوبى فتوشاپ مى توان نسبت ابعاد عکس و تعداد پیکسلهاى حاضر در هر اینچ را تغییر داد. هر چه ابعاد عکس بزرگتر باشد، تعداد پى پى آى (PPI) کمتر و در نتیجه اندازه ی پیکسل ها بزرگتر خواهد بود. هر چه ابعاد عکس را کوچک تر کنیم، مى توانیم از تعداد بیشترى پیکسل هاى و پر جزئیات در هر اینچ عکس بهره ببریم.
تنظیم نوع کار دوربین
بیشتر دوربین هاى عکاسى دیجیتال انواع تنظیم هاى زیر را براى گرفتن عکس در اختیار شما مى گذارند:
تنظیم اتوماتیک (Auto). در این تنظیم همه ی تصمیم ها در مورد بهترین نور و بهترین ترکیب از مقدار باز شدن دریچه ی عدسى (Aperture) و سرعتِ باز و بسته شدن این دریچه (Shutter Speed) به تشخیص دوربین سپرده مى شود. بیشترمصرف کنندگان آماتور دوربینهاى دیجیتال از این تنظیم استفاده مىکنند.
در این تنظیم اکثر اوقات از نور شدید فلاش استفاده مى شود که کیفیت خوبى در عکس ایجاد نمى کند. به همین دلیل این تنظیم دلخواه عکاسان حرفه اى نیست.
حرف P در ابتداى کلمه Program مى آید که در انگلیسى یعنى برنامه. در این تنظیم که مورد استفاده ی اکثر عکاسان حرفه اى و نیمه حرفه ای است چند ترکیب صحیح از اندازه ی دریچه ی عدسى و سرعت گرفتن عکس در دوربین دیجیتال از پیش برنامه ریزى شده است. موقع گرفتن عکس اگر عقربه تنظیم دوربین شما روى حرف پى باشد، بنا به تخمین دوربین از آنچه مقابلش واقع شده، یکى از برنامه هاى موجود را استفاده مى کند.
حرف S در ابتداى Shutter Priority مى آید. در این نوع تنظیم آنچه مهم است سرعت عکس گرفتن است و اندازه ی باز بودن دریچه ی عدسى یا Aperture مطابق آن تنظیم مى شود. به عنوان مثال اگر سوژه شما در حرکت است و براى وضوح بیشتر در عکس لازم است با سرعت بالا از آن عکس بگیرید، سرعت مورد نظر خود را انتخاب مىکنید و دوربین اندازه باز بودن دریچه عدسى را با آن مطابق مى کند.
حرف A در ابتداى Aperture Priority مى آید. در این نوع تنظیم آنچه مهم است اندازه ی دریچه ی عدسى است و سرعت گرفتن عکس مطابق آن تنظیم مى شود. به عنوان مثال اگر سوژه ی شما در جاى شلوغى واقع شده و مىخواهید با باز کردن دریچه عدسى وضوح را بر سوژه متمرکز کرده آنچه مهم نیست را از وضوح خارج کنید، اندازهی دریچهی عدسى یا Aperture را انتخاب کرده، تنظیم سرعت مناسب یا Shutter Speed را به دوربین واگذار مى کنید.
حرف M در ابتداى کلمه Manual مى آید به معنى دستى. در این تنظیم همهی انتخابها دست عکاس است. این تنظیم به شما امکان مى دهد هم سرعت عکس بردارى و هم اندازه ی دریچه ی عدسى را هر طور مى خواهید تنظیم کنید. براى این برنامه ریزى عکاس احتیاج به یک دستگاه نورسنج دارد.
همانطور که در درس هاى پیش تاکید شد، دوربین شما براى تخمین درستى از آنچه در مقابلش قرار دارد و ایجاد عکس دلخواه احتیاج به زمان دارد. این زمان هر چند بیشتر از چند ثانیه نیست اما بسیار مهم است. پیش از فشار دادن کامل دکمه ی عکس بردارى، دوربین را مقابل سوژه قرار دهید و دکمه را یک تا دو ثانیه تا نیمه فشار داده نگه دارید. این عمل به دوربین شما فرصت کافى براى تنظیم مى دهد و مى توانید بعد از این فرصت با فشار دکمه تا انتها، عکس مورد نظر خود را ثبت کنید.
منبع:دوره عکاسی درسنامه
عمق در عکس
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۴۱
- بازدید: ۲۲۸۷
مى گویند هر عکس برابر هزار کلمه مطلب بیان مى کند. اما این مطالب خود به خود به بیننده منتقل نمى شوند. مجموعه ی درس هاى گذشته بر این نکته تاکید مى کند که با وجود پیشرفت وسیع تکنولوژى و کامل تر شدن دوربین هاى عکاسى، دانش و خلاقیت عکاس همچنان نقش مهمى در ایجاد عکس خوب دارد.
هر چند یک عکس ظرف کمتر از یک ثانیه ثبت مى شود اما پیش از فشار دادن دکمه ی دوربین و گرفتن عکس، عکاس از همه ی آنچه به صورت نظرى و عملى آموخته و تجربه اى که اندوخته استفاده مى کند تا عکس را چنان ثبت کند که آنچه را او در ذهن دارد به زیبائى و کمال بیان کند.
ایجاد عمق در عکس یکى دیگر از چالش هاى عکاس است. علت اینکه ما جهان اطراف را سه بعدى مى بینیم و مى توانیم فاصله را تشخیص دهیم اینست که از توانائى دید دو چشم برخورداریم. هر چشم تصویر مستقلى را به ذهن منتقل مى کند و با روى هم قراردادن این دو تصویر است که ذهن جهان را سه بعدى مى بیند. دوربین عکاسى اما تنها یک تصویر را مى بیند.
اگر مى خواهید عکس شما براى بیننده تصور عمق ایجاد کند و جنبه هائى از جهان سه بعدى اطراف در ذهن او منعکس شود تکنیک هاى زیر را در نظر داشته باشید:
فاصله: با باز کردن دریچه ی عدسى یا Aperture از عمق میدان عکس کم کنید. هم زمان، سوژه ی خود را در فاصله اى دورتر نسبت به دوربین قرار دهید و بین سوژه و آنچه احاطه اش کرده فاصله ایجاد کنید. دقت کنید که نقطهی وضوح عکس روى سوژه باشد. این کار موجب مى شود که آنچه جلوى سوژه و پشت آن قرار دارد وضوحى کمتر و خودِ سوژه وضوح بیشتر داشته و عمق بیشترى به عکس بدهد.
در عکس زیر عکاس با انتخاب محلى که براى دوربین در نظر گرفته، ظرف غذا را بین خود و بچه هائى که براى دریافت آن صف بسته اند قرار داده و با تمرکز نقطه ی وضوح عکس بر صورت پسرى که در حال دریافت غذاست، او را به صورت سوژه ی اصلى عکس نشان داده است.
در عکس زیر صورت زنى که در میانه ی عکس قرار گرفته مرکز توجه عکاس است. با قراردادن نقطه ی وضوح عکس بر صورت او و باز کردن عدسى دوربین، دست هائى که در جلوی عکس دیده مى شوند و از وضوح کمترى برخوردارند، چشم بیننده را متوجه صورت زن مى کنند.
پرسپکتیو: قراردادن آدم ها یا اشیا به صورتى که نزدیک ترین آنها به دوربین در یک سوى کادر عکس واقع شده و دورترین آنها در سوى دیگر کادر واقع شود و بقیه در یک خط افقى بین این دو قرار گیرند، در عکس ایجاد عمق مى کند.
نکته: در واقع اجزاى عکس به ترتیب در افق از ما دور مى شوند نه لزوما در یک خط افقى یا مستقیم. نکته مهم اینست که اگر یکى از اجزاى عکس در گوشه اى از کادر نزدیک تر به ما واقع شود و سایر اجزاى عکس در افق از ما دور شوند، این حالت براى بیننده ایجاد تصور عمق مى کند. براى نمونه بچه هاى زیر آب در افق از ما دور مى شوند و همینطور ماشین هاى در حرکت روى جاده یا قایقى که به نسبت صخره در افق دورتر واقع شده است.
سایه و روشن: اگر سوژه ی عکس خود را در سایه روشن قرار دهید به صورتى که زمینه ی پشت آن تاریک باشد و نور از طرف مقابل کادر به آن بتابد، عکس عمق بیشترى پیدا مى کند.
لایه هاى نور: قرار دادن صفحاتى که نور را از خود عبورمى دهند مثل پارچه، شیشه یا کاغذ نازک بین دوربین و سوژه، به عمق عکس اضافه مى کند و مى تواند در عکس حالت رمانتیکى ایجاد کند.
عکاسى منظره
ایجاد عمق در عکسى که مناظرى از طبیعت را نشان مى دهد به دقت عکاس احتیاج دارد. چالش عکاس این است که مناظر طبیعت را که از عمق بسیار برخوردارند به صحنه ى بى عمق عکس منتقل کند.
یکى از ساده ترین راه ها، استفاده از پرسپکتیو خطى است. یعنى استفاده از خطوطى که در عکس تصور عمق ایجاد مى کنند. خطوط در عکس چشم بیننده را مسحور خود کرده آن را با خود به نقطه بعدى مى برند. اگر جاده اى را در کادر عکس جا دهیم که از جائى نزدیک به دوربین شروع شده به طرف دوردست ادامه پیدا کند، چشم بیننده ی عکس هم به دنبال جاده متوجه دوردست مى شود.
در عکس زیر جاده اولین عنصری است که تصور عمق ایجاد مى کند. خطوط دو طرف جاده هم به این تصور کمک مى کنند. اتومبیل هائى که اندازه شان با دور شدن از ما کوچک مى شوند این تصور را کامل مى کنند.
پرسپکتیو هوائى: اگر در مقابل منظره اى بایستیم که در افق اش کوه و تپه قرار گرفته باشد مى بینیم که درخت ها و تپه هائى که به ما نزدیک هستند پررنگ تر و تیره تر و آنچه در دوردست تر واقع شده، به نسبت فاصله، کم رنگ تر به نظر مى آید.
حضور مه یا غبار در هوا که در ساعات اولیهی طلوع آفتاب و هنگام غروب بیشتر مى شود به این محو شدن کمک مى کند. استفاده از این محو تدریجى رنگ مى تواند در عکس هائى که از مناظر هوائى گرفته مى شوند تصور عمق ایجاد کند.
تغییر اندازه: اشیائى که به ما نزدیک هستند بزرگ تر از آنهائى به نظر مى آیند که در فاصله ی بیشترى از ما قرار دارند. اگر دوربین را جائى قرار دهیم که قسمت هائى از آنچه سوژه ی ماست به تدریج از ما دور شود، چشم با اینکه مى داند اندازه ی همه ی آنها یکی است، آنها را که کوچک تر به نظر مى آیند، دورتر تصور مى کند.
تقسیم بندى در کادر: آنچه در بالاى کادر عکس قرار مى گیرد به نظر بیننده دورتر از چیزیست که در پائین آن قرار دارد. این تنها یک خطاى باصره است که آنچه در کادر بالاتر است را نزدیک تر به خط افق و در نتیجه دورتر تصور مى کند. از این خطا اما مى توان براى ایجاد عمق در عکس استفاده کرد.
راه دیگرى که براى ایجاد این تصور در کادر عکس وجود دارد پائین آوردن سر دوربین است که موجب ایجاد فضاى بیشترى در جلوى سوژه مى شود.
به خاطر داشته باشیم که همه ی عکس ها احتیاج به عمق ندارند اما رعایت نکات بالا به ما کمک مى کند بتوانیم در صورت لزوم در عکس تصور عمق ایجاد کنیم.
منبع:دوره عکاسی درسنامه
اصول و تعاریف کلى عکاسى
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۴۰
- بازدید: ۱۶۷۹
عکاسى زبان است. زبانى تصویرى که واژگان، قواعد و دستورات خاص خودش را دارد. آشنائى با این زبان و تبحر در استفاده از آن به شما این امکان را مىدهد که از طریق تصویر با بیننده عکس ارتباط برقرار کنید. به همین دلیل است که مىگویند عکس خوب عکسى است که در ذهن بیننده احساس یا فکرى ایجاد کند.
براى ایجاد فکر یا احساسى در ذهن بیننده لازم است ما حرف روشن و گیرائى براى گفتن در عکس مان داشته باشیم. جهان اطراف ما پر است از موضوعات جالب براى عکاسى. براى انتخاب یک موضوع از این میان باید از ذهن خود کمک بگیریم. پیش از گرفتن عکس، از خودمان بپرسیم موضوع آن چیست و چه جنبه هائى از موضوع را مى خواهیم پوشش دهیم. گاهى با قدم زدن در یک محل و نگاه کردن دقیق به اطراف مان مى توانیم سوژه هاى مهم و گیرائى براى عکس هایمان پیدا کنیم. گاهى هم مى خواهیم گزارشى مصور درباره ی موضوعى تهیه کنیم که لازم است از جنبه هاى مختلف پوشش داده شود. در این درس، هدف ما بیشتر نوع دوم عکاسى است یعنى عکاسى براى گزارشگرى یا بیان داستان.
به عنوان مثال فرض کنیم مى خواهیم گزارشى مصور از یک کلاس موسیقى کودکان تهیه کنیم. گزارش ما لازم است ساختمان مدرسه، کلاس موسیقى، معلم ها، شاگردها، سازها و نت هاى موسیقى را پوشش دهد. تمرکز گزارش بر جثه ی بچه ها، رابطه ی آنها با ساز و با معلم خواهد بود.
در این مرحله فهمیده ایم که موضوع گزارش ما و تاکید آن بر چیست. حالا که روشن شده حرفى که براى گفتن داریم چیست، نوبت آنست که فکر کنیم چکونه باید آن را بیان کنیم که روشن و گیرا باشد.
ایجاد عکس روشن و گیرا کار آسانى نیست. شبیه یک سخنرانى موفق است که حضار هم متوجه منظور سخنران بشوند و هم تا آخر و با دقت به آن گوش بدهند و کسل نشوند. لازمه اش اینست که از پیش ببینیم، آماده باشیم و با حضور ذهن کار کنیم.
یک بازبینى اولیه از محلى که قرار است در آن عکس بگیریم به ما در انتخاب دوربین، عدسى و وسائل نورپردازى کمک مى کند. در مثال مدرسه موسیقى کودکان، با بازبینى محل مدرسه از جمله پى مى بریم که کلاس موسیقى کوچک و کم نور است. براى عکاسى در محل کوچک لازم است از عدسى اى که میدان دید وسیع داشته باشد استفاده کنیم. به این عدسى ها در زبان انگلیسى Wide Angle مى گویند. در بخش عدسى ها بیشتر در این مورد توضیح خواهیم داد. با این عدسى مى شود مطلب بیشترى را در عکس گنجاند. به موضوع عکس هم مىشود نزدیک تر شد.
کم نور بودن کلاس هم راه حل دارد. با توجه به این نکته که مى خواهیم تا آنجا که مى شود از فلاش استفاده نکنیم، بهتر است یک روز آفتابى براى عکاسى برویم تا از نور طبیعى که از پنجره کلاس به درون مى تابد بهره ببریم. بردن چراغ دستى پرنور که بتواند در گوشه ی کلاس جاى بگیرد و با تابیدن به دیوار به ما نور غیر مستقیم و ملایمى بدهد اقدام هوشمندانه اى خواهد بود. این نور غیر مستقیم سایه ها را در عکس ما ملایم تر خواهد کرد. یک سه پایه ی عکاسى سبک و کوچک هم همیشه به کار مى آید.
اگر از دوربین دیجیتال استفاده مى کنیم لازم است:
باطرى هاى دوربین شارژ شده باشند.
کارت حافظه ی دوربین (Flash Card) پاک شده و جاى کافى براى تعداد زیادى عکس داشته باشد.
با برنامه ی کار دوربین آشنا باشیم و آن را براى شرایط خاص محل و نوع عکاسى اى که در نظر داریم تنظیم کنیم.
وقتى با دوربین، وسیله ی نورپردازى و سه پایه به محل رسیدیم خیلى زود اطراف ما شلوغ خواهد شد. براى اینکه چیزى از قلم نیافتد خوبست از پیش فهرستى تهیه کنیم از موضوع هائى که باید حتماً در گزارش از آن ها عکس داشته باشیم.
وقتى در مقابل کلاس مى ایستیم، ذهن ما به چشم هایمان دستور مى دهد چه چیزهایى را به دقت ببیند و از چه نکاتى سرسرى بگذرد. دوربین عکاسى اما چنین قدرتى ندارد و براى اینکه عکس هاى خوبى بگیرد محتاج ذهن عکاس است.
وقتى به صفحه ی دوربین عکاسى نگاه مى کنید، مراقب باشید تنها آنچه براى بیان موضوع لازم است در این صفحه جاى گرفته و مطالب نالازم از آن حذف شوند. براى کنترل اینکه چه چیزى در کادر عکس شما جاى بگیرد و کدام حذف شود مى توانید:
به سوژهی عکس نزدیک یا از آن دور شوید.
جاى دوربین را عوض کنید.
جاى سوژه عکس را تغییر بدهید.
زاویه دید دوربین را تغییر بدهید.
صفحه ی دوربین را مى توانیم با بوم نقاشى مقایسه کنیم. همانطور که نقاش مسئول اجراى نقاشى است و براى اضافه کردن هر عنصرى به اثر هنرى اش باید فکر کند، عکاس هم باید اجزاى عکس را با دقت انتخاب کند.
عکسى که مطلبش را روشن و زیبا بیان کند همان عکسى است که در ذهن بیننده ایجاد فکر یا حسى خواهد کرد.
براى تهیه گزارش کلاس عکاسى بچه ها ما به تصاویر زیر احتیاج خواهیم داشت:
نماهاى کلى از ساختمان مدرسه، کلاس ها از بیرون و نماهاى عمومى از کل فضا
نماهاى متوسط از معلم ها و شاگردها
نماهاى درشت از سازها
شاگردها در حال ساز زدن، خواندن یا بازى کردن
عکس هائى که رابطه ی شاگردها را با هم و با معلم نشان دهند.
براى خلق هر یک از عکس هاى بالا لازم است به نکات زیر توجه کنیم:
عکاسى براى گزارشگرى تصویرى یا چندرسانه اى از نظر زیبائى شناسى تفاوتى با عکاسى هاى دیگر ندارد. اما در این نوع عکاسى از عکس بیشتر به صورت کلماتى که در کنار هم داستانى را بازگو مى کنند استفاده مى شود در حالى که در عکاسى هاى شخصی تر، عکس مى تواند پیام یا فکر عکاس را به تنهائى بیان کند. در عکاسى گزارشگر، هر عکسى وجهى از موضوع را گزارش مى کند و به بیننده اطلاعات تازه اى مى دهد.
منبع:کتاب عکاسی خبری
نقش و کیفیت نور در عکس
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۳۹
- بازدید: ۲۱۵۳
این قاعده شامل هر دو عکاسى دیجیتال و آنالوگ مى شود. تفاوتش این است که در عکاسى دیجیتال اطلاعات مربوط به کیفیت نور از طریق صفحه ی حساس داخل دوربین یا CCD و به زبان ارقام و در عکاسى آنالوگ با فعل و انفعالات شیمیائى ذرات نقره بر روى فیلم ثبت مى شود.
توجه کردن به مفهوم «نوشتن با نور» که نقطه ی شروع عکاسى و در حقیقت فکرى بوده که بر مبنایش این ابزار هنرى اختراع شده، مهم است. به این دلیل که اگر به عکاسى به صورت ابزارى براى ثبت نور فکر کنیم، عکس هاى بهترى مى گیریم، همانطور که وقتى به نقاشى فکر مى کنیم، توانائى هاى قلم مو و رنگ به ذهن مى آید و به شعر که فکر مى کنیم، کلمات.
حالا که به اهمیت نور در عکس پى بردیم به ارزش اندازه گیرى صحیح آن هم پى مى بریم. براى برداشتن هر عکس مى توانیم از دو طریق نور را کنترل کنیم:
بیرون از دوربین: کیفیت نورتابیده بر سوژه
داخل دوربین: قطر دهانه ی عدسى و زمان باز ماندن آن
کنترل نورى که بر سوژه مى تابد
به سوژه اى که مى خواهید از آن عکس بگیرید نگاه کنید. منبع نورى که بر آن تابیده چیست؟ این نور چه رنگى دارد؟ جهت تابش آن چیست؟ آیا مقدار این نور براى عکس بردارى کافى است؟
منبع نور کیفیت نور را تعیین مى کند. نور طبیعى (آفتاب) قوى تر و رنگ آن هم زردتر و گرم تر است. نورهاى داخل خانه اکثراً ضعیف هستند چون چشم ما از حساسیت بسیار بالاترى نسبت به دوربین عکاسى برخوردار است. چراغ هائى که براى عکاسى ساخته شده اند اکثراً پر قدرت هستند و نور سردى دارند که بیشتر به آبى مىزند.
معمول آن است که نور به اندازه اى باشد که هم روشنائى هاى عکس و هم سایه هاى آن از جزئیات برخوردار باشند. نه آنقدر زیاد که آنچه روشن است به اصطلاح «بسوزد» و جزئیاتش معلوم نشود و نه آنقدر کم که آنچه در سایه قرار دارد یکپارچه سیاه به نظر آید.
به همین دلیل روزهاى آفتابى براى عکاسى در هواى آزاد مناسب نیستند چون نور پر قدرت آفتاب ایجاد سایه روشن هاى شدیدى در عکس مى کند. در عوض، آسمانى که ابر نازکى آن را پوشانده، نور ملایم تر و یکدست ترى مى تاباند که براى عکس مناسب تر است. صبح زود و عصر پیش از غروب آفتاب زمان بهترى براى عکاسى در روزهاى آفتابى است.
توجه داشته باشید که آفتاب حتى الامکان باید پشت شما واقع شده باشد و نور آن بر سوژه بتابد نه روبروى شما و مستقیم به دوربین شما.
بهترین نور براى عکاسى نور غیرمستقیم است. نورى که از منبع خود مستقیم به سوژه نتابد بلکه از جائى منعکس شود. به همین خاطر در استودیوهاى عکاسى چترهاى براقى جلوى نورافکن ها مى گذراند تا نور به داخل آن بتابد و سطح براق داخل چتر نور ملایم شده را به طرف سوژه منعکس کند.
قرار دادن پرده اى نازک و سفید جلوى پنجره اى که نور شدید آفتاب را به درون مى آورد، نور را ملایم مى کند. اگر در شرایطى عکس مى گیرید که باید از نور فلاش استفاده کنید، مى توانید براى ملایم تر شدن نور با پارچه ی نازکى روى فلاش را بپوشانید. نور فلاش را هم مى شود بر صفحه ی سفیدى که روى آن قرار مى گیرد تاباند و از آن بر سوژه منعکس کرد. این صفحه و پایه ی آن در فروشگاه هاى عکاسى به فروش مى رسد.
منابع نورى مختلف را مى توان در هم آمیخت تا مشکلات یکدیگر را کم کنند. مثلاً اگر نور آفتاب که از پنجره مى تابد همه ی اتاق را روشن نمى کند، مى توان از نور مصنوعى براى روشن تر شدن سایه ها استفاده کرد.
به خاطر داشته باشید که نور فلاش به دلیل کیفیت و طرز عملش بیشترین مشکلات را در عکس ایجاد مى کند. تا آنجا که ممکن است از فلاش استفاده نکنید. در همه ی این حالات توجه کنید که نور باید بر سوژه شما بتابد نه بر دوربین شما. براى اندازه گیرى آن هم باید نورى را که از سوژه به طرف دوربین منعکس شده اندازه گیرى کنید.
کنترل نورى که داخل دوربین مى شود
نور از دریچه ی وسط عدسى وارد دوربین عکاسى مى شود. در انگلیسى به این دریچه Aperture مى گویند. در بیشتر دوربین هاى عکاسى اندازه ی باز شدن این دریچه و زمان باز ماندن آن را مى توان کنترل کرد. به این زمان Shutter Speed مى گویند. این کنترل مى تواند به انتخاب عکاس باشد و یا اتوماتیک، یعنى به محاسبه ی سیستم اندازه گیرى داخل دوربین.
اندازه ی دریچه ی عدسى و زمان باز ماندن آن با هم نسبت معکوس دارند. هر چه نورى که بر سوژه مى تابد بیشتر باشد، لازم است اندازه ی دریچه ی عدسى کوچک تر شود و یا زمان باز ماندن آن کوتاه تر گردد. هر چه این نور کمتر باشد، اندازه ی دریچه یا زمان باز ماندن آن اضافه مى شود.
براى این معادله مى شود آن را به چشم هاى گربه تشبیه کرد. هر چه نور اطراف بیشتر باشد عدسى چشم گربه باریک تر و خطى تر مى شود، هر چه نور کمتر، عدسى بازتر و دایره شکل تر.
دوربین هاى دیجیتال هر روز کامل تر و پیشرفته تر مى شوند و قابلیت اندازه گیرى دقیق نور و انتخاب اندازه ی صحیح دریچه ی عدسى و زمان باز ماندن آن در آنها بیشتر. به همین دلیل عکاس ها اکثراً این اندازه گیرى را به دوربین مى سپارند، اما، دوربین هر چه هم پیشرفته باشد به هدایت عکاس احتیاج دارد. حتی زمانى که از تنظیم دوربین استفاده مى کنید، لازم است نکات زیر را رعایت کنید:
توجه دوربین هاى اتوماتیک و دیجیتال بر بخشی از سوژه است که در وسط صفحه ی نمایش قرار گرفته. آنها نورى را که به این منطقه تابیده محاسبه کرده و بر مبناى آن اندازه ی دریچه و زمان باز ماندن آنرا تعیین مى کنند.
با فشار دادن دکمه ی عکسبردارى که به آن Shutter مى گویند تا نیمه و نگاه داشتن آن در همان وضع، دوربین فرصت پیدا مىکند تا مقدار نورى را که در وسط عکس وجود دارد تخمین زده و بر آن مبنا اندازه ی دریچه ی عدسى و زمان بازماندن آن را تعیین کند.
وقتى دوربین خود را به طرف سوژه ی عکس نشانه مى گیرید، توجه داشته باشید که آن بخشى از سوژه که مهم است باید در وسط دایره ی صفحه ی نمایش قرار بگیرد. مثلاً اگر مهم است که صورت شخص در یک پرتره از نور دقیق برخوردار باشد لازم است صورت را در وسط صفحه ی نمایش قرار دهید.
اگر نمى خواهید سوژه در وسط کادر عکس قرار گیرد، همچنان لازم است ابتدا آنرا در وسط کادر قرار دهید تا دوربین نور و فاصله ی آن را بخواند و در حالى که انگشت شما هنوز دکمه ی عکس بردارى را در نیمه ی راه نگاه داشته، مى توانید کمى در کادربندى عکس تغییر ایجاد کرده و دکمه را این بار تا آخر فشار دهید و عکس خود را ثبت کنید.
براى دوره کردن آنچه در بالا آمده، مراحل گرفتن عکس را در زیر فهرست مى کنیم:
تعیین کادر عکس
فشار دکمه تا نیمه ی راه و نگاه داشتن آن
دادن فرصتى یکى دو ثانیه اى به دوربین براى خواندن نور سوژه
اصلاح کادر عکس و فشار دادن دکمه تا انتها
توجه کنید که مراحل بالا براى وضوح عکس هم استفاده مى شود. به این وضوح که در انگلیسى به آن Automatic Focus می گویند در بخش «وضوح در عکس» مشروحاً مى پردازیم.
منبع:دوره عکاسی درسنامه
چطور دوربین دیجیتال عالی و جمع و جور بخریم؟
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۳۸
- بازدید: ۱۸۲۱
۵ راهنمایی برای اینکه بدانیم چطور دوربین دیجیتال عالی و جمع و جور بخریم؟
اگه شما هنوز آمادگی اینو نداری که یک dSLR بگیرید پس حتماً خوشحال می شید اگه بدونید چند نکته ساده و یک دوربین عکاسی می تواند عکس های بزرگ و عالی ایجاد کند.با هزاران انتخاب دوربین دیجیتال چطور می تونید بهترین رو انتخاب کنید؟امیدواریم شما با پیروی از این ۵ نکته آسون به خواسته تون برسید.
۱) چقدر بودجه دارید؟
یک دوربین دیجیتال جمع و جور می تواند در هرجایی بین ۱۰۰ دلار تا ۵۰۰ دلار ارزش داشته باشد.اگر شما داخل مغازه ای شوید بدون اینکه بودجه ای را در ذهن داشته باشید،شما بیشتر از آنچه در ذهن دارید هزینه می کنید که به آن نیازی ندارید.به طور میانگین شما می توانید دوربینی حول و حوش ۲۵۰ دلار را پیدا کنید.قیمتها را مقایسه کنید و به صورت آنلاین بازدید کنید.
۲) فریب مگا پیکسل را نخورید!
۱۰ سال قبل مگا پیکسل ها غوغا می کردند.یک دوربین ۵ مگا پیکسلی به راحتی ۳ مگا پیکسلی را مغلوب می کرد.اگرچه اینها خیلی کامل نیستند .امروزه نمونه هایی از دوربین می آید که اکثراً بیشتر از ۸ مگا پیکسل هستند.خیلی از مردم با شرایط مگا پیکسل دوربین ها گیج می شوند.مگا پیکسل های بزرگتر بیشتر از بقیه فاصله ها را بر می دارند.من خیلی به ندرت با دوربینی بالاتر از ۵ مگا پیکسل عکس می گیرم .اگرچه از سایز A4 رد نشه.اگر می خواید که عکس هاتون رو در سایز ۶×۴ معمول چاپ کنید پس دوربین ۳ مگا پیکسلی براتون کافیه.
۳) نکته برداری از لنز
کیفیت لنزها وابسته به مواردی است .می خوام بیشتر روی مواردی که برای انتخاب دوربین به کار می آد تمرکز کنم.
– گشادی زاویه لنز : (۲۸ میلی متر یا کمتر) به شما این اجازه را می دهد که عکس را بشتر تطبیق دهید.این حالت برای عکس هایی از منظره و عکس های گروهی عالی و ماهرانه می شود.این قطعاً در شرایط نور کم یا در شرایط عکس برداری در سرما و یخ بندان می تونه مفید باشه.
– زوم چشمی: خیلی از دوربینها با زوم ۳X به بازار می آیند. و آنهایی که بهترند با زوم بالای ۱۰X هستند.زوم چشمی را با زوم دیجیتالی اشتباه نگیرید. زوم دیجیتالی مثل یک زوم درجه دوم است که بوسیله دوربینت انجام میشه.(به جای لنز).اون فقط عکس هایی رو که بزرگ کرده رو به ما میده.
– روزنه: یک روزنه بزرگتر (کوچکتر ازf-stop ) مثل ۱٫۸f ویا ۲٫۸f یعنی یک لنز سریع تر و عمیقتر برای دوربین شما.یعنی یک لنز سریعتر و با عمق بیشتر را در عکس برداری دارد.این حالا قطعاً در شرایط نور کم و سرما و یخبندان می تونه مفید باشه.
– تثبیت عکس: دورنمای این ویژگی ها در مورد دوربین های کنون دیده می شود.این دوربینها برای شرایطی که دستتون می لرزه و یا عکس موجداری میگیرید می تونه عکس های واضحی بگیره.
۴) تنظیمات و روش کار قابل انعطاف
دورنمایی از صحنه های مختلف، آنچه از قبلاً اتفاق افتاده مثل چیزهای غیر عادی، ورزشها،آتش بازی و ساحل و …
این موارد می توانند به تو کمک کنند به وسیله تنظیم خودکارISO، توازن سفید، سرعت شاتر و روزنه ، عکس بهتری بگیری.آنچه که کار را بهتر می کند این است که بتوانید روی این تنظیمات کنترل دستی بهتری داشته باشید و این موردمعمولاً با دوربین خیلی جمع و جور کنون مدل G11 و پاناسونیک مدل DMC-GF1 به دست می آید.
اگر شما به دنبال عکس های ویدئویی هستید و از شفافیت ،قاب بندی در ثانیه و لحظه و کنترل صدا خسته شده اید،بعضی از دوربین ها اجازه می دهند که وقتی در حال ضبط هستی زوم کنی در حالی که بقیه چیزها ثابت هستند.بعضی از دوربین های فشرده امروزی ضبط ویدوئویی را با فرمت HD به شما ارائه می کنند.که شما را کاملاً تحت تأثیر قرار می دهد.
۵) قبل از خرید امتحان کنید
هیچ وقت دوربیت را قبل از آنکه امتحانش کنید، نخرید.یک صفحه مونیتور لمسی LCD می تواند خیلی خوب به نظر برسد تا زمانی که آن را در طول زندگی امتحان نکنید و ببینید که با آنچه قبلاً بود فرق داشته.یک دوربین باید در عکسی که میگیرد خوب و صاف باشد اما نمی تواند از لحاظ فاکتورهایی شخصی مثلاً نگه داشتن در دست(خوش دست بودن)خوب باشد.همه این چیزها می تواند در خرید یک دوربین موفقیت را به شما هدیه دهد
منبع:www.maxsat3.com
توصیه هایی برای چاپ عکس های عالی
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۳۷
- بازدید: ۸۶۵۳
اگر قبلاً توانایی خود برای چاپ عکس هایتان را آزمایش کرده و از نتایج بدست آمده ناامید شده اید، شاید اشتباهاتی را مرتکب می شوید که به آسانی قابل اصلاح هستند. اکثر چاپگرهای جوهرافشان و رنگ حرارتی (Thermal Dye) امروزی می توانند عکس هایی با کیفیت بسیار خوب را با دخالت اندکی از سوی شما (و یا حتی بدون دخالت شما) چاپ نمایند. با اینحال، پیروی از یک قاعده ی ۲۰-۸۰ در اکثر موارد می تواند به شما کمک کند، هرچند که در این مورد بیشتر با وضعیت ۱۰-۹۰ مواجه هستیم: شما می توانید ۹۰ درصد از بهترین عکس ممکن را با انجام ۱۰ درصد از تلاشی که برای رسیدن به بهترین حالت ممکن مورد نیاز است، بدست آورید. ما در اینجا به بررسی مهمترین نکاتی می پردازیم که شما برای بدست آوردن ۹۰ درصد مذکور بایستی بدانید.
چه چاپگری بخریم؟برای شروع، اینکه بدانید می توانید چه انتظاری از چاپگر خود داشته باشید، کمک مهمی به حساب می آید. این موضوعی است که پیش از خرید چاپگر بعدی خود نیز بایستی آن را در نظر بگیرید. مهمترین مسئله، فناوری چاپگر است. امروزه تنها دو فناوری چاپ وجود دارند که می توانند چاپ را با کیفیت عکس واقعی انجام دهند: جوهرافشان و رنگ داغ.
فناوری لیزری در حوزه ی چاپ عکس ها بسیار بهبود یافته، اما هنوز در این عرصه با فاصله زیادی از فناوری جوهرافشان عقب تر است و امروزه تنها تعداد اندکی از چاپگرهای لیزری می توانند حتی به کیفیت عکس واقعی نزدیک شوند. ممکن است فناوری ZINK که نسبتاً جدید بوده و به سرعت در حال بهبود و پیشرفت می باشد، خیلی زود بعنوان یک گزینه ی مناسب برای چاپ عکس هایی با کیفیت بالا به دو فناوری جوهرافشان و رنگ داغ ملحق شود، اما هنوز راه زیادی تا این نقطه باقی مانده است.
اکثر چاپگرهای جوهرافشان همه منظوره (صرفنظر از اینکه توسط تولیدکنندگان خود بعنوان چاپگرهای عکس برچسب گذاری شده اند یا خیر) می توانند عکس ها را تقریباً با همان سطح کیفیتی که از یک عکس معمولی و یا سایت آنلاین انتظار دارید، چاپ کنند. اگر این سطح کم و بیش همان کیفیتی است که از چاپ عکس های خود انتظار دارید، احتمالاً حداکثر چیزی است که می توانید از چاپگرتان بدست آورید.
دو گروه از چاپگرهای جوهرافشان معمولاً عملکرد بهتری را نسبت به کیفیت چاپ معمولی (که بعنوان سطح Drugstore معروف است) ارائه می کنند:چاپگرهای اختصاصی عکس و چاپگرهای تقریباً اختصاصی عکس. چاپگرهای اختصاصی عکس شامل یک گروه از چاپگرها است که مدل های رنگ داغ را نیز در بر می گیرد و به عکس هایی با فرمت کوچک محدود می شود. این محدودیت معمولاً به معنای آن است که اندازه ی عکس حداکثر به ۴×۶ اینچ می رسد، هرچند که بعضی از مدل ها قابلیت چاپ اندازه های پانورامیک را داشته و بعضی از آنها نیز عکس هایی با ابعاد تا ۵×۷ اینچ را چاپ می کنند. چاپگرهایی که در این دسته بندی قرار می گیرند، عموماً بر روی سهولت استفاده به همراه کیفیت بالای چاپ تمرکز دارند. اکثر این مدل ها می توانند عکس هایی با کیفیت بهتر از سطح معمولی را چاپ کنند، اما اگر کیفیت آنها حداقل به سطح کیفیت Drugstore نیز نمی رسد، احتمالاً کاری را بطور نادرست انجام می دهید.
چاپگرهای عکس تقریباً اختصاصی، برای عکاسان جدی (حرفه ای و آماتور) در نظر گرفته شده اند و در میان گرانترین مدل هایی قرار دارند که می توانید خریداری کنید. دلیل استفاده از عنوان تقریباً اختصاصی در نام گروه مذکور این است که آنها معمولاً می توانند چاپ را در اندازه های تا ۱۹×۱۳ اینچ انجام دهند و در نتیجه از توانائی چاپ اسناد تجاری در اندازه های استاندارد Letter و Legal نیز برخوردار هستند. با اینحال، استفاده از آنها برای چاپ چیزی غیر از عکس می تواند استعدادها (و جوهر) این چاپگرها را هدر دهد. چاپگرهایی که در این طبقه بندی قرار می گیرند تقریباً همیشه دارای دامنه ی گسترده ای از گزینه ها برای کاغذ عکس (شامل انواع کاغذهای Fine-Art که برای حرفه ایها در نظر گرفته شده اند) می باشند، در حالیکه اکثر چاپگرهای جوهرافشان به استفاده از یک یا دو گزینه ی معمولی در این زمینه محدود می شوند. کیفیت خروجی چاپگرهای این گروه با نتایج بدست آمده از لابراتوارهای عکاسی که یک عکاس حرفه ای برای چاپ سفارشی کارهای خود به آنها مراجعه می نماید، مطابقت دارد. اگر کیفیت استثنائی را از چاپگرهای این کلاس بدست نمی آورید، باز هم احتمالاً کاری را بطور اشتباه انجام می دهید.
پس از آنکه درباره ی چاپگری که می خواهید خریداری کنید تصمیم گرفتید، از ۱۲ توصیه زیر استفاده نمائید تا بتوانید حداکثر بهره برداری را از چاپگر خود داشته باشید.
۱- انتخاب مابین گزینه های چاپ مستقیم
اگر ترکیب چاپگر و دوربین شما گزینه ای مابین چاپ مستقیم از دوربین و حافظه (شامل کارت ها و USB-Keyها) را در اختیارتان قرار می دهد، مطمئن شوید که هر دو مورد را تجربه کرده اید. این دو گزینه می توانند کیفیت خروجی بسیار متفاوتی را برای یک فایل واحد تولید کنند، در حالیکه رنگ ها و حفظ جزئیات براساس سایه زنی در نواحی تاریک و روشن در آنها بطور چشمگیری تفاوت دارد. چاپ عکس های مختلف با هر دو روش به منظور مشاهده ی میزان تفاوت آنها و اینکه کدامیک بهتر خواهد بود، ارزش صرف مقداری زمان و تلاش را خواهد داشت.
۲- با ویژگی Auto Fix چاپگر خود آشنا شوید
اکثر چاپگرهای اختصاصی عکس و بعضی از چاپگرهای جوهرافشان استاندارد، تنوعی از یک ویژگی اصلاح خودکار را در اختیار شما قرار می دهند که تصویر را آنالیز نموده و احتمالاً تنظیمات متعددی را بطور همزمان پیکربندی می نماید. این تنظیمات می توانند شامل هر موردی از کنتراست، روشنایی و گاما (که کنتراست را در سطوح مختلف روشنائی بطور متفاوتی تغییر می دهد) گرفته تا تصمیم گیری خودکار در مورد اعمال کاهش قرمزی چشم را در بر می گیرند.
با اکثر عکس ها، این ویژگی های اصلاح خودکار می توانند نتایج نهائی را بهبود بخشند، اما در بعضی از موارد بیشتر مخرب هستند تا مفید و حتی افکتی که شما تلاش زیادی برای اعمال آن انجام داده اید را خنثی می نمایند. در اینجا نیز اگر چاپگر شما دارای یک گزینه ی اصلاح خودکار می باشد، بد نیست مقداری وقت و تلاش خود را برای چاپ یک مجموعه از عکس ها با و بدون اعمال اصلاحات مربوطه صرف نمائید تا ببینید که چه کارهایی را انجام می دهد و احتمالاً در چه مواردی ترجیح می دهید آن را غیرفعال کنید.
۳- پیش نمایش عکس ها برای چاپ مستقیم
اگر چاپگر شما می تواند عکس ها را مستقیماً از کارت های حافظه چاپ کند، ممکن است شما را به پیش نمایش عکس ها با چاپ یک صفحه ی ایندکس و یا مشاهده ی تصاویر بر روی یک نمایشگر توکار محدود نماید. با اینحال اگر چاپگر شما هر دو گزینه را در اختیارتان قرار می دهد، توجه داشته باشید که هریک از آنها دارای مزایای خاص خود بوده و در شرایط مختلف ممکن است یکی از آنها را بر دیگری ترجیح دهید.
استفاده از نمایشگر توکار چاپگر، روش سریعتری است زیرا نیازی نیست عکس های خود را دوبار چاپ کنید (یکبار برای ایندکس و یکبار برای چاپ نهائی) و در عین حال هزینه ی کمتری را به شما تحمیل می نماید زیرا مجبور نخواهید بود هزینه ی کاغذ و جوهر مصرف شده برای چاپ صفحه ی ایندکس را بپردازید.
از سوی دیگر، اگر چند عکس مشابه را با تغییرات اندکی در تنظیمات گرفته باشید، یک صفحه ی ایندکس برای تصمیم گیری درباره ی نسخه ای که با اندازه ی کامل چاپ خواهد شد، ارجحیت پیدا می کند. Thumbnailهای چاپ شده، دریافت بهتری از نحوه ی چاپ رنگ ها در عکس نهائی و کیفیت نمایش جزئیات براساس تغییرات نسبتاً کوچک در سایه زنی را نسبت به تصویر یک نمایشگر کوچک توکار در اختیار شما قرار می دهد.
۴- آشنائی با ویژگی های ویرایشی چاپگر
چاپگرهایی که به یک نمایشگر توکار مجهز می باشند غالباً به شما اجازه می دهند که عکس های خود را پیش از چاپ ویرایش نمائید. گزینه های ویرایشی می توانند به چند مورد ابتدائی نظیر برش تصاویر یا حذف قرمزی چشم محدود بوده و یا اینکه شامل گزینه هایی برای تنظیم روشنائی و کنتراست، اضافه کردن گرافیک ها و قابلیت هایی که در حافظه ی چاپگر ذخیره سازی شده اند و بسیاری موارد دیگر باشند. این فرآیند کاملاً به استفاده از باجه های عکسبرداری خودکار شباهت دارد که می توانید آنها را در مکان های عمومی پیدا کنید و تقریباً همیشه طراحی شده اند تا سهل الاستفاده باشند. اگر چاپگر شما دارای هر ویژگی ویرایشی می باشد، مطمئن شوید که به اندازه ی کافی با عملکرد آنها آشنا شده اید.
۵- پیش از آنکه واقعاً ظاهر عکس های خود را ندیده اید، آنها را ویرایش نکنید
توجه داشته باشید که سایه بندی و رنگ هایی که بر روی صفحه نمایش مشاهده می کنید (خواه صفحه نمایش کامپیوترتان و یا نمایشگر توکار خود چاپگر) تقریباً هرگز نمی تواند یک انطباق دقیق (و در اکثر موارد حتی نزدیک) با نسخه ی چاپی عکس را فراهم نماید. برای عکس هایی که به اندازه ی کافی برای شما اهمیت دارند تا بخواهید چاپ ممکن از آنها را با حداقل کار بدست آورید، معمولاً بهتر است ابتدا هرگونه برش (Cropping) مورد نظر خود را انجام داده، عکس را چاپ کرده و سپس هرگونه تنظیمات دستی که مایل هستید را بر اساس ظاهر نسخه ی چاپی اعمال نمائید. اگر چاپگر یا برنامه ای که کار چاپ را از آن انجام می دهید دارای یک گزینه ی اصلاح خودکار است، شاید بخواهید چاپ عکس با و بدون استفاده از این ویژگی را پیش از اعمال هرگونه تغییر دستی آزمایش کنید.
۶- از کاغذی استفاده کنید که برای منظور شما مناسب باشد
کاغذهایی که از کیفیت بهتری برخوردارند، کیفیت چاپ بالاتری را بوجود خواهند آورد اما در عین حال گرانتر نیز خواهند بود. اگر مشغول چاپ عکسی هستید که می خواهید آن را در قابل قرار داده و بر روی دیوار نصب کنید، مطمئن شوید از کاغذ دارای بالاترین کیفیت قابل دسترسی برای چاپگر خودتان استفاده می نمائید. با اینحال اگر می خواهید عکسی را برای نصب بر روی تابلوی اعلانات دفتر کار خود و یا چسباندن در زیر یک آهن ربای یخچال چاپ کنید، می توانید از کاغذهای معمولی، کاغذهای مخصوص جوهرافشان و یا یک کاغذ عکس ارزانقیمت استفاده نمائید.
۷- کاغذهای مختلف را امتحان کنید
کاغذهای ارائه شده توسط سایر تولیدکنندگان نیز گزینه های احتمالی دیگری به حساب می آیند، اما باید توجه داشته باشید که کیفیت خروجی (خصوصاً رنگ) بر اساس کاغذی که در حال استفاده از آن هستید تغییر خواهد کرد، نکته ای که می توانید آن را به آسانی با چاپ یک عکس بر روی دو صفحه ی کاغذ عکس و کاغذ معمولی بر روی (تقریباً) هر چاپگر جوهرافشانی ثابت نمائید. پیش از آنکه برای خرید تعداد زیادی از کاغذهای عکس یک فروشنده طرف ثالث (با این تصور که چنین گزینه ای می تواند در هزینه های شما صرفه جوئی کند)، چند صفحه از کاغذ مورد نظر را برای مقایسه ی خروجی با نسخه ی چاپ شده همان عکس ها بر روی کاغذ ارائه شده توسط تولید کننده ی خود چاپگر آزمایش نمائید.
۸- مطمئن شوید چاپگر برای کاغذی که در حال استفاده از آن هستید تنظیم شده است
یکی از تنظیمات چاپگر، ارزش توجه ویژه را دارد. مطمئن شوید چاپگر (برای چاپ مستقیم) و یا درایور چاپگر (برای چاپ از یک کامپیوتر) برای نوع کاغذی که عملاً مشغول چاپ بر روی آن هستید تنظیم گردیده است. اکثر تولیدکنندگان چاپگرها بر اساس تماس های گرفته شده با بخش پشتیبانی فنی خود معتقدند متداولترین اشتباهی که مردم در هنگام چاپ عکس های خود انجام می دهند، عدم تغییر تنظیمات نوع کاغذ برای انطباق با نمونه مورد استفاده خودشان است.
بعضی از تولیدکنندگان تلاش کرده اند این مشکل را با تعبیه ی سنسورهایی که نوع کاغذ را بطور خودکار تشخیص می دهند برطرف نمایند، اما عملکرد این سنسورها همیشه قابل اعتماد نیست. غیر از مواردی که چاپگر شما از سمبل های موجود در پشت کاغذ (که برای تأیید نوع کاغذ همانند یک بارکد توسط چاپگر خوانده می شوند) استفاده می کند، نباید تصور کنید که تنظیمات Automatic Paper Type می تواند همیشه چنین مسئولیتی را بر عهده بگیرد. بهتر است تنظیم دستی نوع کاغذ را به یک عادت کاری برای خودتان تبدیل کنید.
۹- چاپ از یک برنامه ی ویرایش عکس
برای بدست آوردن چاپ هایی با بهترین کیفیت، عکس های خود را به کامپیوترتان انتقال داده و آنها را از یک برنامه ی ویرایش عکس چاپ کنید. چاپگرهای عکسی که برای حرفه ایها در نظر گرفته شده اند معمولاً گزینه چاپ مستقیم را در اختیار شما قرار نمی دهند، زیرا حرفه ایها (و آماتورهای جدی) می دانند که با یک برنامه ی ویرایش عکس می توانند کنترل بسیار بهتری را بر روی ویژگی های ابتدائی نظیر برش، تغییر اندازه، مدیریت رنگ و همچنین ابزارهای ویرایش تخصصی تر بدست آورند. در مورد بعضی از چاپگرها، یک برنامه ویرایش عکس در عین حال به شما اجازه می دهد عکس هایی را با تفکیک پذیری بالاتر در مقایسه با زمانی که چاپ را بطور مستقیم از یک دوربین یا کارت حافظه انجام می دهید، چاپ کنید.
شما احتمالاً یک یا چند برنامه ویرایش عکس سهل الاستفاده را در اختیار دارید که به همراه چاپگر، دوربین و یا اسکنرتان ارائه شده اند. هرگز این برنامه ها را دست کم نگیرید زیرا آنها کاملاً ارزش تجربه و کاوش را دارند. بعلاوه، شما می توانید یک کپی رایگان Picasa را از Google بارگذاری کنید.
حتی برنامه های سطح پائین نیز غالباً شامل ویژگی های سهل الاستفاده با قابلیت های شگفت انگیز برای اصلاح مشکلات متداول در عکس ها نظیر قرمزی چشم، زردی چشم (یک مشکل معادل قرمزی که در عکس های تهیه شده از حیوانات دیده می شود)، نور پشتی (با یک پس زمینه ی درخشان نظیر نور خورشید که از یک پنجره در پشت سوژه شما به داخل می تابد، چهره ی او به یک شبح تبدیل خواهد شد) و بسیاری از موارد دیگر می باشند. حتی بهتر، اگر چاپگر یا اسکنر شما برای کاربران نسبتاً حرفه ای در نظر گرفته شده باشد، ممکن است به همراه یک ویرایشگر متوسط و یا سطح بالا ارائه گردد که برای این گروه طراحی شده.
شاید نخواهید وقت و تلاش خود را برای کسب مهارت با یک برنامه ویرایش عکس نسبتاً پیشرفته صرف کنید، اما اگر از قبل چنین برنامه ای را در اختیار دارید، بد نیست نگاهی به آن بیندازید. حتی اگر تنها از بعضی از ویژگی های چنین برنامه ای استفاده کنید، مطمئناً از مقدار کاری که می توانید با تلاش بسیار اندکی برای بهبود عکس های خود انجام دهید کاملاً غافلگیر خواهد شد.
۱۰- ویرایش را بر روی کپی ها انجام دهید نه عکس های اصلی
پیش از آغاز ویرایش یک عکس (که می تواند هر چیزی از یک دستکاری کوچک گرفته تا اعمال افکت های خاص و برش عکس اصلی برای استفاده از بخش کوچکی از آن را در بر گیرد)، ابتدا از عکس خود یک کپی تهیه کنید. به این ترتیب در صورت نیاز همیشه می توانید به عکس اصلی برگردید. هرگز بر روی روش “ویرایش عکس و ذخیره سازی آن با یک نام متفاوت” حساب نکنید. ایجاد نسخه های کپی پیش از باز کردن یک فایل مطمئناً امن ترین روش برای اجتناب از بازنویسی تصادفی آن به حساب می آید. پس از آنکه یک کپی از عکس خود تهیه کردید، می توانید آزادانه به تجربه بر روی آن بپردازید.
۱۱- از مشکلات فشرده سازی اجتناب کنید
اکثر دوربین ها بطور پیش فرض برای ذخیره سازی عکس ها در یک فرمت فشرده سازی شده JPEG تنظیم شده اند (و یا حتی به آن محدود هستند). هنگامیکه می خواهید بهترین کیفیت عکس ممکن را بدست آورید، غیرفعال نمودن فشرده سازی (در صورت امکان) همیشه یک ایده ی خوب به حساب می آید. با اینحال نکته ی مهم تر این است که شما هرگز نباید یک عکس فشرده سازی شده را بر روی کامپیوتر خود ویرایش نموده و سپس مجدداً آن را در یک فرمت فشرده سازی شده ذخیره کنید. JPEG یک الگوی فشرده سازی حذفی است، به این معنی که هر بار فایل خود را ذخیره سازی کرده و مجدداً آن را فشرده سازی می نمائید، مقداری از اطلاعات را از دست خواهید داد. اگر یک فایل فشرده سازی را ویرایش می کنید، آن را در فرمت بومی ویرایشگر خود و یا فرمتی نظیر TIFF بدون فشرده سازی ذخیره نمائید تا از افت بیشتر کیفیت تصویر جلوگیری کنید.
۱۲- کاوش در درایور چاپگر
تقریباً هر درایور چاپگری چند تنظیم را در اختیار شما قرار می دهد که بر کیفیت عکس تأثیر خواهند گذاشت. گزینه ها می توانند به انتخاب مابین کیفیت خوب، بهتر و بهترین محدود شده یا به شما اجازه دهند که روشنائی، کنتراست، سطوح قرمز/ سبز/ آبی و بسیاری موارد دیگر را تنظیم نمائید. اگر می خواهید بهترین خروجی ممکن را بدست آورید، بد نیست مدتی را برای آشنائی بیشتر با درایور چاپگر خود صرف کنید. بعنوان یک حداقل احتمالی، هر یک از تنظیمات کیفیتی را تجربه نموده و تأثیر آن بر کیفیت و سرعت خروجی را مشاهده کنید تا بتوانید تصمیم بگیرید که آیا خروجی بهبود یافته در حالت های High-Quality ارزش صرف زمان اضافی که برای چاپ مصرف می کنند را دارند یا خیر.
مطمئناً تکنیک های دیگری نیز برای بهبود چاپ عکس ها وجود دارند، ولی ما در این مقاله به مهمترین موارد آنها اشاره کردیم. هر چه تجربه بیشتری بر روی این تکنیک ها بدست آورید، چاپ های شما بهتر خواهند شد و دامنه ای از شیوه های مختلف را خواهید آموخت که می توانند در هر شرایط معینی از آنها استفاده نمائید.
منبع: ماهنامه ی کامپیوتری بزرگراه رایانه، شماره ی ۱۳۰
فوکوس بودن یا نبودن مسئله این است
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۳۶
- بازدید: ۱۸۴۱
آنچه که باید در مورد فوکوس بدانید
در اینجا موقعیت هایی را در عکاسی به شما معرفی می کنم که فوکوس خودکار در این موقعیت ها ممکن است پشت شما را خالی کند. بنابراین بهتر است با آمادگی قبلی از فوکوس دستی استفاده کنید.
وقتی که نور کافی وجود نداردهمان طور که اشاره شد، دوربین ها برای عمل فوکوس خودکار از اختلاف کنتراست استفاده می کنند، هنگامی که نور صحنه کم باشد، کنتراست نیز کم است. بنابراین در شرایط فوکوس خودکار دوربین به خوبی عمل نمی کند. این همان شرایطی است که تولید کنندگان دوربین ها را به مبارزه می طلبد و قدرت دوربین در فوکوس خودکار در شرایط نور ضعیف را به عنوان یک مزیت در تبلیغات خود مطرح می کنند. حتی استفاده از لامپ دستیار فوکوس که با تابش نورمرئی یا نور مادون قرمز روی سوژه برای فوکوس خودکار به دوربین کمک می کند، برای صحنه هایی مانند تصویر ۱ کارساز نخواهد بود. در این حالت با تنظیم حلقه فوکوس دستی روی فاصله بی نهایت و البته نوردهی مناسب، امکان ثبت چنین تصویری وجود دارد.
وقتی که کنتراست کافی وجود ندارد
حتی هنگامی که نور کافی است، اما کنتراست کافی در سوژه وجود ندارد، باز هم فوکوس خودکار با مشکل رو به رو می شود. هنگامی که از نورسنجی نقطه ای استفاده می کنید و از چیزی شبیه یک دیوار مسطح رنگی عکاسی می کنید، فوکوس خودکار روی سوژه تقریباً غیر ممکن است.
عکاسی حیات وحش
در عکاسی حیات وحش کوچک ترین صدا حتی صدای ضعیف موتور فوکوس خودکار لنز ممکن است باعث ترساندن سوژه و فرار آن شود. به یاد داشته باشید که اغلب حیوانات از حس شنوایی بسیار قوی تری نسبت به انسان برخوردار بوده و صداهایی را که گوش انسان قادر به شنیدن آن نیست، می شنوند.
عکاسی منظره
در عکاسی منظره لازم است کل عمق تصویر از جلوی دوربین تا کوه های موجود در دور دست در فوکوس کامل باشند. برای این منظور با به کار گیری دیافراگم بسته تر به افزایش عمق میدان کمک می کنیم. در این حالت لازم است تقریباً در فاصله یک سوم عمق تصویر فوکوس کنیم( به این فاصله Hyperfocal گفته می شود)، اما فوکوس خودکار به احتمال روی کوه های موجود در پس زمینه فوکوس می کند که در این حالت باید از فوکوس دستی و تنظیم آن روی فاصله مورد نظر استفاده کنیم.
عکاسی (HDR(High Dynamic Range
در این نوع عکاسی لازم است از یک صحنه، چندین عکس گرفته شده و آن ها را با یکدیگر ترکیب کرد، در این صورت، برای رسیدن به نتیجه مطلوب لازم است تمامی عکس ها دارای وضوح یکسان باشند که این امر با استفاده از فوکوس خودکار به راحتی به دست نمی آید و ممکن است تصاویر به دلیل اختلاف هر چند جزئی در نقطه فوکوس از وضوح یکسانی برخوردار نباشند.
حرکات سریع
در عکاسی از سوژه هایی با حرکات سریع ممکن است فوکوس خودکار در لحظه مورد نظر عمل نکند و نتیجه کار چیزی مانند تصویر ۲ یا تصویر ۳ باشد. اما در فوکوس دستی می توان با روشی موسوم به پیش فوکوس( Prefocus) فوکوس را در نقطه هدف فرضی ثابت کرده و به محض تلاقی سوژه با نقطه هدف، شاتر را فشرد. در این حالت رسیدن به نتیجه ای مانند تصویر ۴ تضمین می شود.
عکاسی از پشت شیشه
در عکاسی از پشت شیشه اتومبیل، هواپیما یا آکواریوم، سیستم فوکوس خودکار ممکن است روی سطح شیشه یا انعکاس تصویر سوژه روی شیشه فوکوس کند و در نتیجه اصل موضوع از فوکوس خارج باشد.
عکاسی پرتره
قانون طلایی در عکاسی پرتره فوکوس روی چشم سوژه است. از طرفی در عکاسی پرتره اغلب با استفاده از مقادیر گشوده دیافراگم و کاهش عمق میدان، به عمد پس زمینه را از فوکوس خارج می کنیم تا سوژه به خوبی از پس زمینه جدا شود، اما در این شرایط که عمق میدان کم است، سیستم فوکوس خودکار ممکن است روی ابرو یا نوک بینی فوکوس کند.
عکاسی ماکرو
در این شیوه عکاسی نیز به دلیل عمق میدان بسیار کم، دوربین در تشخیص نقطه فوکوس دچار خطا می شود.
با وجود این، باز هم سیستم فوکوس خودکار در بسیاری از مواقع کارایی خوبی داشته و به دلیل سهولت استفاده بسیار مورد توجه است. به خصوص این که در حال حاضر بیشتر دوربین ها از سیستم فوکوس خودکار پیشرفته ای برخوردار هستند. بنابراین در اینجا برای استفاده بهتر از فوکوس خودکار چند توصیه ارائه می کنم.
توصیه اول، دوربین ها اغلب بهترین فوکوس را در مرکز تصویر ارائه می دهند، حتی در دوربین های پیشرفته که دارای چندین نقطه فوکوس خودکار هستند و می توانید هریک از نقاط را برای فوکوس انتخاب کنید( تصویر ۵)، اما باز هم نقطه مرکزی دارای بهترین فوکوس خواهد بود. بنابراین بهتر است هنگام کادربندی عکس ابتدا سوژه را در مرکز تصویر قرار دهید، دکمه شاتر را تا نیمه بفشارید تا فوکوس انجام پذیرد. سپس در همان حال که دکمه شاتر تا نیمه فشرده شده، کادر تصویر را مطابق نظر خود تنظیم کنید و دکمه شاتر را تا انتها فشار دهید( تصویر ۶).
توصیه دوم، هنگامی که می خواهید از یک سوژه چندین عکس با گام های نوردهی متفاوت ( Multiple Exposures) بگیرید، توجه کنید که تمامی عکس ها باید از فوکوس یکسان برخوردار باشند. بنابراین پس از تنظیم کادر، هنگامی که فوکوس خودکار دوربین با موفقیت روی سوژه فوکوس کرد، سوئیچ فوکوس لنز را روی فوکوس دستی تغییر دهید( تصویر ۷). در این حالت دوربین فوکوس خود را برای تمامی عکس ها ثابت نگه خواهد داشت( تصویر ۸).
توصیه سوم، بسیاری از دوربین های حرفه ای دکمه ای به نام قفل فوکوس خودکار( AF LOCK) دارند. استفاده از این دکمه تضمین می کند که در حین عکاسی، فوکوس روی سوژه مورد نظر قفل شده و در نتیجه ثابت بماند. در توصیه دوم می توانید به جای تغییر به مد فوکوس دستی از این دکمه استفاده کنید. این دکمه به ویژه در عکاسی از سوژه های متحرک مانند پرنده ای در پرواز بسیار مؤثر است. برای این منظور می توانید سیستم فوکوس خودکار دوربین را روی حالت فوکوس ممتد( Continuous Focusing) تنظیم کنید. در این مد، مرتب در حین حرکت دوربین، فوکوس را روی سوژه اصلاح می کنید، سپس با قفل فوکوس روی سوژه در لحظه مناسب عکس مورد نظر خود را بگیرید. همچنین شناخت تنظیمات خاص فوکوس خودکار در دوربین و استفاده بجا از آن ها به کسب نتیجه مطلوب کمک می کند. این تنظیمات در دوربین های مختلف ممکن است با اسامی متفاوتی وجود داشته باشند. همچنین امکان دارد برخی از آن ها از داخل منوی دوربین قابل دسترس بوده یا دکمه ای مجزا روی دوربین به آن ها اختصاص داده شده باشد. برخی از این تنظیمات عبارتند از:
AF Assist Lamp: در بیشتر دوربین ها تنظیمی برای روشن و خاموش کردن این لامپ وجود دارد. همان طور که پیش تر اشاره شد، با روشن بودن این تنظیم در مواقع لزوم مانند نور کم، این لامپ با تابش نور مرئی یا نور نامرئی مادون قرمز بر سوژه به عمل فوکوس خودکار کمک می کند، اما در عکاسی منظره در شب مانند تصویر ۱ این لامپ کمکی نخواهد کرد. همچنین در عکاسی حیات وحش تابش نور مرئی بر سوژه می تواند باعث فراری دادن جانور شود.
AF Mode: بسیاری از دوربین ها دارای دو مد فوکوس خودکار هستند، فوکوس تکی( AF Single) که برای فوکوس روی موضوعات ساکن مناسب است که با تغییر محل دوربین یا جا به جایی سوژه دوباره باید روی آن فوکوس کرد و حالت فوکوس ممتد( AF Servo) که به آن Continuous Focus نیز می گویند و همان طور که قبلاً اشاره شد، برای فوکوس روی موضوعات متحرک مناسب است. در این حالت دوربین در حین جابه جایی سوژه، مرتب روی آن فوکوس می کند.
AFArea Mode: بسیاری از دوربین های حرفه ای امکان انتخاب ناحیه فوکوس خودکار را در اختیار عکاس قرار می دهند.این انتخاب می تواند Cynamic Area AF Single Area AFیاAuto Area AFباشد.در حالت اول ،عکاس می تواند یک نقطه از مجموعه نقاط فوکوس خودکار را انتخاب کند. در حالت دوم ،یک ناحیه شامل چندین نقطه انتخاب می شود و در حالت سوم،دوربین خود نقاط مطلوب فوکوس خودکار را از بین تمامی نقاط موجود انتخاب می کند.
M/A Switch:برخی از لنزهای دوربین های حرفه ای روی خود دارای این سوئیچ هستند.باز بودن این سوئیچ دوربین را در حالت فوکوس خودکار قرار می دهد، اما در هر لحظه می توانید با چرخاندن حلقه فوکوس دستی به سرعت کنترل فوکوس را به دست بگیرید(تصویر ۹).
با به کارگیری این ترفندها و همچنین تمرین در به کارگیری فوکوس دستی، می توانید عکس های حرفه ای تری بگیرید.
حاضر، سه، دو، یک…
منبع:عصر شبکه، شماره ۱۰۴٫
چگونه عکاسی کنیم؟
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۳۵
- بازدید: ۲۲۰۷
دوربینهای عکاسی فعلی با دارا بودن ظاهر زیبا و فریبنده، بسیاری از افراد را به عکس گرفتن و کارکردن با آنها ترغیب میکنند. بیشتر دوربینهای عکاسی مجهز و پیشرفته هستند و کار کردن با آنها به گونهای سهل و آسان شده است. با این حال باید این موضوع را به خاطر سپرد که این عکاس است که عکس میگیرد نه دوربین! برای گرفتن عکسهای زیبا و جذاب فراگرفتن برخی نکات الزامی به نظر میرسد. در این شماره به شرح و بیان نکاتی مختصر میپردازیم تا با کمک آنها بتوان عکسهایی زیبا، باکیفیت و ماندگار گرفت و لحظههای زیبا را جذابتر به ثبت رساند.
نکات کلی عکاسی
عکس بگیرید: اولین قدم برای گرفتن عکسی زیبا و قشنگ این است که دوربین را بردارید و شروع به عکس گرفتن کنید. عکاسی نیز مانند سایر مهارتها نیاز به تمرین و ممارست دارد. باید تا اندازهای عکس بگیرید که نقاط قوت و ضعف خود را دریابید.
عکس خود را نقد کنید: عکسهایی را که تا به حال گرفتهاید با دید موشکافانه بررسی کنید و توجه داشته باشی که اگر این عکسها کنار یکدیگر قرار بگیرند چه چیزی را به شما نشان خواهند داد. سعی کنید از یک موضوع چندین عکس در جهتهای متفاوت بگیرید.
به عکسهای گرفته شده دیگر عکاسان نگاهی بیاندازید: به منظور الهام گرفتن میتوانید به عکسهای گرفته شده توسط دیگر عکاسان نگاهی بیاندازید. به نمایشگاههای عکاسی بروید یا کتابهای مرتبط با این موضوع را ورق بخوانید.
عکس بگیرید: پس از انجام مراحل ۱، ۲ و رفتن به نمایشگاههای عکاسی و مشاهده عکسهای عکاسان حرفهای، دوباره بیرون بروید و عکس بگیرید.
در خصوص دیدگاه سایر عکاسان در خصوص کمپوزیسیون (کادربندی در عکاسی) اطلاعاتی جمعآوری کنید.
ادوارد وستون (Edward Weston) –عکاس آمریکایی- معتقد است کادربندی، قویترین روش دیدن است و هنری کارتیر برسون (Henri Cartier- Bresson) -از پیشتازان هنر عکاسی در جهان- میگوید: “چشم ما باید پیوسته در حال اندازهگیری و ارزیابی باشد. با اندکی خم کردن زانوها میتوان پرسپکتیو را تغییر داد و با اندک تغییری که به زاویه سر میدهیم زاویه کادر و نوع کادربندی تغییر خواهد کرد و معنای متفاوتی را القا خواهد کرد. تقریبا به طور همزمان با دور و نزدیک کردن دوربین به سوژه میتوان دکمه شاتر را فشرد. میتوانیم جزئیات را به گونهای تغییر دهیم که مشخص شود سوژه، خود را به ما تحمیل کرده است یا ما توانستهایم سوژه را شکار کنیم.”
باز هم عکس بگیرید: برای گرفتن عکس بهتر، به طور جدی به دید قوی داشتن توجه داشته باشید. زانوهای خود را خم و کمی سر خود را متمایل کنید، از تمام زاویهها و جهتها به سوژه نگاه بیاندازید و با توجه به نکتههای آموزش داده شده عکس بگیرید تا بتوانید بهترین و قویترین دید را داشته باشید.
عکاسی با دوربین دیجیتال
شناخت دوربین: به طور معمول افراد، زمانی که دوربین خود را خریداری میکنند نگاهی به دفترچه راهنمای آن میاندازند و با کسب اطلاعات مختصری در خصوص کارایی، دیگر هیچگاه به سراغ آن نمیروند. داشتن اطلاعات جزئی از دوربین نمیتواند تضمینکننده استفاده خوب و مناسب از آن باشد. سعی کنید تمام جزئیات دفترچه راهنمای دوربین را به خوبی مطالعه کنید. یاد بگیرید که چگونه میتوانید میزان نوردهی را کنترل و چگونه از مودهای مختلف و فلاش دوربین استفاده کنید.
کار کردن با فلاش: یکی از مهمترین نکتههایی که در خصوص کار با دوربین دیجیتال باید فرا گرفت توانایی کار کردن با فلاش آن است. اگرچه بیشتر دوربینهای دیجیتال مود خودکار دارند و با تنظیم دوربین روی این مود نیازی به تنظیم دستی فلاش نیست اما اگر فلاش به طور دستی تنظیم شود تاثیر آن روی عکس بیشتر احساس خواهد شد. برای مثال، روشن یا خاموش بودن فلاش به شرایط نوری محیط و داخل یا خارج بودن آن بستگی دارد.
کار کردن با مود ماکرو: این روزها تمامی دوربینهای دیجیتال به مود ماکرو مجهز شدهاند. این مود برای گرفتن عکس از نمای نزدیک از سوژههایی مانند گلها و حشرات مناسب است. برای گرفتن عکس ماکرو بهترین اقدام این است که سوژه مورد نظر را مشخص کنید و دوربین را در حالت مود ماکرو قرار دهید. پس از آن باید تا حدی که امکان نزدیک شدن یا به اصطلاح کلوزآپ وجود دارد به سوژه نزدیک شوید و عکس بگیرید. برای بهتر شدن کار باید از فوکوس دقیق دوربین روی سوژه اطمینان کسب کرده باشید.
در نظر گرفتن نوع دوربین: اولین قانون عکاسی این است که به نوع دوربین توجه داشته باشید. از آنجا که بیشتر دوربینهای دیجیتال به صفحهنمایش LCD مجهز هستند بنابراین میتوان از آنها برای کادربندی و مشخص کردن محدوده کادر و سوژه استفاده کرد. بهترین کار برای گرفتن عکسهایی با کادربندی مناسب این است که به خطوط افقی -که از طریق صفحه نمایش میتوان آنها را دید – توجه کرد.
استفاده از سه پایه: به منظور داشتن عکسهای باکیفیت، استفاده از سه پایه در عکاسی از اهمیت بالایی برخوردار است. ممکن است این سوال مطرح شود که در چه مواقعی باید از سه پایه استفاده کرد؟ کاربرد سه پایه در شرایطی توصیه میشود که نور محیط خیلی کم باشد یا اینکه قرار باشد از سوژههای در حال حرکت عکس گرفته شود. برای مثال، اگر قرار است از خیابانهای شهر در شب، عکس گرفته شود باید از سه پایه استفاده شود. بنابراین همیشه به دنبال سه پایهای باشید که بتوانید آن را به راحتی حمل کنید.
کار با ایزو: وجود ایزو در دوربین از اهمیت ویژهای برخوردار است. ایزو میزان حساسیت دوربین به نور را مشخص میکند. اگر قرار است از سوژههای ثابت مانند گل عکس گرفته شود بهتر است از ایزو پایین استفاده کنید. ایزو پایین به دوربین میدهد که از سرعت شاتر طولانیتری استفاده کند و عکس واضح و باکیفیتی ارایه دهد. اگر در نظر دارید از سوژهای متحرک عکس بگیرید، مانند کودکی که در حال بازی با وسایلتان است باید از ایزو بالاتر (مثلا ۴۰۰) استفاده کنید. این مسئله را در نظر داشته باشید که ایزو بالاتر یعنی داشتن سرعت شاتر سریعتر و نور کمتر که ممکن است موجب نویزهایی در عکس شود.
برخورداری از حافظه مناسب: درست مانند دوربینهای قدیمی که باید تعداد فرصتهای باقی مانده از فیلم موجود در آن را، برای عکاسی در نظر میگرفتیم در دوربینهای دیجیتال امروزی نیز باید میزان حافظه را در نظر داشته باشیم. در اینجا به مواردی از میزان تقریبی ظرفیت حافظه دوربین اشاره شده است.
دوربینهای ۲ مگاپیکسل، حداقل به یک کارت حافظه ۶۴ مگابایتی نیاز دارند.
دوربینهای ۳ مگاپیکسل، حداقل به یک کارت حافظه ۱۲۸ مگابایتی نیاز دارند.
دوربینهای ۴ مگاپیکسل، حداقل به یک کارت حافظه ۲۵۶ مگابایتی نیاز دارند.
دوربینهای ۵ مگاپیکسل و بالاتر، حداقل به یک کارت حافظه ۵۱۲ مگابایتی یا یک گیگابایتی نیاز دارند.
در پایان باید به این نکته اشاره کرد که هر اندازه دوربین دیجیتال از امکانات و تکنولوژیهای مدرن و امروزی برخوردار باشد باز این شما هستید که برای گرفتن عکسهای زیبا و باکیفیت باید برخی نکات عکاسی را فرا بگیرید. با در نظر گرفتن نکات ذکر شده و به کاربردن آنها در عکاسی میتوان به مرور سطح کیفی عکسها را ارتقا بخشید.
منبع: http://itnewsway.ir
عکس های پرتره بهتری بگیریم
- توضیحات
- دسته: آموزش عکاسی
- منتشر شده در یکشنبه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۱ ۲۳:۳۴
- بازدید: ۲۰۵۷
۱-از امکانات دیجیتالی دوربینتان برای عکاسی از بچهها بهره بگیریدآیا می خواهید از نوزادان یا بچهها عکس بگیرید؟ از امکانات بسیار مهمی که در دوربین دیجیتالتان موجود است بهره ببرید: امکان گرفت تعداد زیادی عکس بدون اتلاف فیلم. اگر می خواهید از فلاش استفاده کنید، سعی نمایید کودکان را در معرض نور خیلی شدید قرار ندهید.
معمولا یکی از مشکلات عکاسی از کودکان بخصوص نوزادان، بیقراری آنها در حین عکاسی است. معمولا نمی توان آنها را دقیقا در وضعیتی که مورد نظر ماست قرار دهیم و موقعیت آنها را در کنار اجزاء دیگری که میخواهیم در عکس باشد تنظیم نماییم، و در عین حال به دوربین نگاه کنند و در حالی که چشمهایشان کاملا باز است به ما لبخند بزنند. معمولا آنها می خواهند پشت به دوربین کنند، خمیازه بکشند یا موی همدیگر را بکشند!
گرفتن عکس در وضعیت دقیق مورد نظر ما، تقریبا غیر ممکن است. سعی نمایید از آنها در حالی که در حال فعالیت هستند و کاری انجام می دهند عکس بگیرید. برای عکس گرفتن از کودکان دوربینتان را در حال آماده باش نگهدارید، گاهی اوقات عکسهایی که در حین فعالیتهای مختلف کودکان می گیرید، بسیار از عکس استودیویی زیباتر و خاطره برانگیزترند. تصور نمایید کدامیک تاثیر گذارتر است: کودکی که روی یک صندلی صاف و بی تحرک و فیگور گرفته نشسته است یا عکس کودکی که در حال سرخوردن در سرسره دستهایش را باز کرده و یا در حال گاز زدن به یک برش هندوانه بزرگ است؟
با گرفتن تعداد زیادی عکس می توانید مطمئن شوید که حداقل یکی از آنها عکس خوبی از آب درخواهد آمد.
۲-از افراد بخواهید به هم نزدیک شوند.
وقتی می خواهید از یک گروه از مردم عکس بگیرید، از آنها بخواهید تا حد ممکن به هم نزدیک شوند. همیشه مطمئن شوید صورت همه کاملا در عکس دیده می شود. حتما شما نمی خواهید که با کادر بندی اتان گوش کسی را ببرید یا نصف صورت یک نفر را در عکس گرفته شده با کادرتان بریده باشید. مطمئن شوید صورت همه کاملا در کادر است.
۳-از ارتفاع چشم کودکان عکس بگیرید
بگذارید عکس دیجیتالتان چیزی را ببیند که از چشم یک کودک دیده می شود. وقتی عکس یک کودک یا نوزاد را می بینید، بطور طبیعی همانند بزرگسالان لنز دوربین را به سمت کودک نشانه می گیرید. ولی این شیوه باعث می شود تا کودک تحت اشعاع بزرگی اشیاء اطرافش قرار گیرد. هنگام عکس گرفتن بنشینید یا زانو بزنید تا دوربین هم سطح چشمان کودک قرار گیرد. این نوع عکاسی بهتر نشان می دهد که دنیا در نظر آنان چطور دیده می شود و عکس هایی جالب تر را ایجاد خواهد نمود.
۴-از سندروم چشمک زدن جلوگیری نمایید
در عکسهای گروهی از چشمک زدن های حتمی افراد جلوگیری نمایید. اگر تا کنون از گروهی ۱۰ -۱۲ نفره عکس گرفته باشید، حتما می دانید سندروم چشمک زدن چیست. بیشتر افراد دارند لبخند می زنند و به دوربین نگاه می کنند، ولی دراین میان یکی دو نفر در حال چشمک زدن هستند. این مشکل ممکن است به کل زیبایی و حذابیت عکس شما ضربه بزند.
چشمک زدن درهنگام خیره شدن به یک نور درخشان یک عکس العمل طبیعی است. حتی اگر برای عکاسی از فلاش هم استفاده نکنید، ممکن است بخاطر عکس العمل عصبی، در هنگام فشردن شاتر، عده ای بطور ناخودآگاه چشمک بزنند. پس برای جلوگیری از چشمک زدن افراد باید چکار کنیم؟
۱- اگر مجبورید که از فلاش استفاده نمایید، مطمئن شوید همه قبل از گرفتن عکس آماده هستند. بجای گرفتن تنها یک عکس، دو یا سه عکس بگیرید و معمولا عکسهای آخری برای استفاده بهتر خواهند بود. چون بعد از گرفتن تعدادی عکس، چشمها به فلاش زدن عادت نموده و کمتر چشمک می زند. ولی این را هم توجه نمایید که بخاطر ضرری که فلاش برای چشمها دارد، استفاده از آن در صورت افراد را از حد نگذرانید.
۲- اگر ممکن است عکس را در محیطی بگیرید که دارای نور کافی است و نیازی به فلاش زدن ندارید. مخصوصا با دوربینهای دیجیتالی مدرن امروزی، شما می توانید با تغییر سرعت شاتر (و البته خواهش از افراد برای کم تحرک بودن) و یا بالا بردن حساسیت در حدی که نویز به عکس ضربه نزند، از نور محیط استفاده نمایید. اگر قصد چنین کاری دارید به افراد بگویید که فلاش نخواهید زد تا عکس العمل عصبی آنها برای چشمک زدن از بین برود.
۵-از پس زمینههای ساده استفاده نمایید.
تمرکز بیننده عکس را روی سوژه اصلی متمرکز نمایید. وقتی قصد گرفتن یک پرتره را دارید، سعی نمایید برای جلوگیری از به هم زدن تمرکز بیننده از یک زمینه ساده استفاده نمایید. اگر عکس کسی را بگیرید که در مقابل یک زمینه درهم و برهم ایستاده است، چشم بیننده عکس در تمام نقاط سرگردان شده و بر روی سوژه اصلی تمرکز نخواهد داشت.
عکس شما باید ابتدا تمرکز بیننده را بر روی سوژه جلب نماید و فقط بعد از آن به اطراف. بجای اینکه کل یک کوه را در پشت سر فرد بگیرید، طوری عکس بگیرید که فقط بیننده بفهمد سوژه در مقابل یک کوهستان ایستاده است. یا اینکه شما نمی توانید کل یک آسمان خراش را در عکس داشته باشید و باز هم توجه بیننده به صورت سوژه متمرکز شود، با این کار تنها شما به مقایسه تناسب اندازه شخص با آن ساختمان پرداختهاید. اجازه بدهید تصویر سوژه بیشتر منظره یاب شما را پر نماید.
۶-دوربین خود را ۹۰ درجه بچرخانید.
جزء بیشتری از سوژه خود را در عکس نشان دهید. با چرخاندن ۹۰ درجهای دوربین، علاوه بر نازکتر کردن عرض فضای عکستان و در نتیجه کاستن از پس زمینه های مزاحم، می توانید راحتتر کل بدن سوژه را در عکس بگیرید. خصوصا این شیوه هنگامی که سوژه مقابل یک جسم یا پس زمینه بلند ایستاده است کمک بیشتری می نماید.
مثلا وقتی یک نفر جلوی یک مجسمه بزرگ می ایستد، گرفتن افقی عکس یا شما را مجبور می کند که نیم تنه شخص را در عکس بگیرید و یا اینکه دوربین را خیلی دورتر ببرید که باعث دیده نشدن جزئیات می شود.
۷-برای جلوگیری از قرمزی چشم از فلاش دوری کنید
نور لازم را ایجاد نمایید تا مجبور به استفاده از فلاش نباشید. تا جایی که ممکن است عکسهای پرتره را در محیطی با نور مناسب بگیرید. این به شما کمک می کند که هنگامی که از مردم عکس می گیرید مجبور به استفاده از فلاش نباشید و در نتیجه قرمزی در چشمها ایجاد نشود (ایجاد قرمزی در چشم به خاطر انعکاس نور از روی شبکیه است که قرمزی بد منظره ای را در چشمها ایجاد می کند.) بسیاری از دوربینهای دیجیتال دارای مد فلاش کاهش قرمزی چشم هستند، ولی این مد بخصوص در دوربینهای ارزان قیمتتر، خیلی موثر نیست. البته شما می توانید بعدا با نرم افزار این مشکل را حل نمایید، ولی به هر حال نیاز به صرف وقت و کار بیشتری است.
۸-فلاش میتواند انعکاس بدی در لباس داشته باشد.
فلاش می تواند انعکاس بدی از لباس یا جواهرات همراه سوژه داشته باشد. یکی دیگر از دلایلی که بهتر است سوژهاتان را در محیطی با نور مناسب قرار دهید و از فلاش استفاده نکنید این است که اگر سوژه یک انگشتر، ساعت، سگک کمربند براق یا لباسی با دکمه های براق پوشیده باشد می تواند نور فلاش را منعکس نماید و جلوه زیبایی در عکس نداشته باشد.
۹-از قبل همه چیز را مهیا کنید.
اگر میخواهید یک عکس رسمی از یک نفر بگیرید، سعی نمایید تا حد ممکن نور و محیط را از قبل آماده نمایید.
در عکسهایی که بیرون استودیو و در محیط باز می گیرید، از قبل محل را تعیین نموده و آنجا را از اشیاء، شاخه های خشک و … پاک نمایید و شرایط نوری را آزمایش کنید. در عکسهای داخلی، پس زمینه و نور را تنظیم نموده و چند عکس آزمایشی با چند کتاب، یک عروسک، یک حیوان خانگی یا یک دوست و یا هر چیز دیگر بجای سوژه اصلی بگیرید.
وقتی سوژه اصلی وارد می شود، حتما برای شما جالب نیست که منتظر بماند. هر چه سوژه شما کمتر انتظار بکشد، در هنگام عکاسی آرامش بیشتری خواهد داشت.
۱۰ – کل کادر را پر نکنید
برای اینکه بقیه افرادی که در صحنه هستند در عکس نیفتند، کل کادر را با سوژه مورد نظرتان پر نکنید. اگر یک عکاس آماتور یا حتی با تجربه هستید، ولی سیستم ضد لرزش یا سه پایه ندارید، گرفتن عکسهای دقیق و بدون حرکت خیلی سخت است. شما ممکن است فکر نمایید که دقیقا آنچه را که می خواهید عکاسی کنید در مانیتور یا منظره یاب می بینید، ولی وقتی عکس گرفته شد می بینید که سوژه به یک سمت کادر بیشتر متمایل شده است.
با استفاده از یک نرم افزار مناسب ویرایش عکس، شما می توانید براحتی حتی با دقت چند دهم درجه، یک عکس را بچرخانید، تا عکسی را که کج است اصلاح نمایید. اگر شما کل کادر را با سوژه مورد نظر پر کرده باشید، هنگام کراپ عکس برای چرخاندن یا تصحیح ترکیب آن، بخشی از صورت یا بدن سوژه بریده می شود و یک نتیجه نامطلوب بدست میآید. ولی اگر اندکی فضا در اطراف سوژه باقی بگذارید، بعدا براحتی می توانید بر روی آن عکس کار نمایید.
۱۱- به همراه خود آینه داشته باشید.
هر کسی دوست دارد در عکسش زیبا و مرتب دیده شود. به همراه داشتن یک آینه کوچک هنگام عکاسی از یک دوست، همکار، بستگان یا آشنایان ضرری ندارد. مردم دوست دارند در عکس به بهترین وجه دیده شوند و داشتن یک آینه کمک می کند که بتوانند قبل از گرفتن عکس آنطور که دوست دارند خوشان را مرتب کنند. حتی به همراه داشتن یک برس یا شانه نیز بسیار مفید بوده و وزن زیادی را بر تجهیزات شما تحمیل نمی کند.
۱۲-برای عکاسی از نوزادان از سرعت بالای شاتر استفاده کنید
با توجه به اینکه هر کودکی چقدر تحرک و جنب و جوش دارد سرعت شاتر مناسب را برایش انتخاب کنید. هنگام عکاسی پرتره از نوزادان، تا جایی که نور موجود اجازه می دهد، از سریعترین شاتر ممکن استفاده نمایید. شما نمی توانید نوزادان را مجبور نمایید که در موقعیت مطلوب شما ساکن باشند یا لبخند بزنند، حداقل همیشه چنین شانسی ندارید. هنگام عکاسی از نوزادان همیشه منتظر حرکات ناگهانی و سریع آنان و نیز حالات مختلف و لحظه ای در چهره آنان باشید. با استفاده از شاتر و عکس العمل سریع، شانس بهتری برای گرفتن عکسی به یادماندنی خواهید داشت.
۱۳- عکسهای سیاه و سفید بار دراماتیک بیشتری دارند
عکاسی سیاه و سفید پرتره دنیای تازه ای از عکاسی را برای عکسهای دیجیتال شما به ارمغان می آورد. در نظر داشته باشید که تعدادی از عکسهای پرترهاتان را با استفاده از مد سیاه و سفید دوربین و یا با استفاده از نرم افزارهای ویرایش عکس، بصورت سیاه و سفید بگیرید. عکسهای سیاه و سفید می توانند صلابت، درام و احساس بیشتری را در عکسهای شما وارد نمایند. همچنین می توانند باعث شوند که سوژه شما شیک تر و برازندهتر به نظر برسند، بخصوص اگر لباس های زیبایی نیز پوشیده باشند.
۱۴- لباسهای بزرگترها عکس کودکان را بامزه تر می کند.
اگر می خواهید از کودک خودتان یا دوستانتان عکس بگیرید، لباسهایی را که به آنها خیلی بزرگ است آزمایش نمایید. مثلا می توان یک کفش بزرگ (مواظب زمین خوردن آنها باشید) یا یک عینک بزرگ یا یک کلاه بزرگ که بخشی از سر را می پوشاند به کودک پوشاند. با دوربین دیجیتالتان آماده گرفتن چند عکس پیاپی باشید. این عکسها، برای همیشه یادگاری و با مزه خواهند ماند.
۱۵- دستها را نادیده نگیرید.
برای اینکه نشان دهید یک شخص دقیقا چگونه آدمی است دستهایش را نیز در عکس بگیرید. گرچه معمولا می گویند چشمها مهمترین بخش صورت است و اصطلاحا پنجره روح به بیرون است، ولی دستها را نیز ندیده نگیرید. وقتی یک شخص صحبت می کند، دستهایش پیوسته حرکت میکند و یک سری حالات را ایجاد می کند که می تواند پرترههای دیدنی و زیبایی باشد. حتی در حالت سکون، موقعیت دستهای یک شخص، چه در حالت به هم گره خورده یا آزاد، می تواند جلوه بهتری به پرتره مورد نظر شما بدهد.
۱۶- از حالات تصنعی جلوگیری کنید.
وقتی میخواهید عکس پرتره بگیرید، به غیر از عکسهای پرسنلی و رسمی که ذاتا همینطو راست، معمولا سوژه شما در مقابل دوربین حالات مصنوعی بخود می گیرد. از این تکنیک که اینجا معرفی می کنم برای طبیعی کردن حالت سوژه و بیرون بردن او از حسی که گرفته استفاده نمایید.
فوکوس، دیافراگم، سرعت شاتر و بقیه تنظیمات لازم را روی دوربین انجام دهید، سپس در مورد موضوعات مورد توجه سوژه یا مثلا موضوعات روز شروع به صحبت نمایید در حالی که دوربین آماده عکس گرفتن از سوژه است. با کمی صحبت و خارج شدن از حال و هوای عکاسی سوژه شروع به گوش کردن حرفهای شما کرده و حالات طبیعی مثل لبخند و سایر عکس العمل های طبیعی در صورتش پدیدار می شود. اکنون وقت آن است که به سرعت شاتر را فشرده و عکس خود را بگیرید.
۱۷- از هر کسی در محل کارش عکس بگیرید.
عکسی که از یک مدیر، رئیس یا عضو هیات مدیره گرفته شود که پشت میز چوب گردوی بزرگش نشسته باشد، می تواند قدرت و پرستیژ آن فرد را نشان دهد. اگر هنگام عکاسی از افراد در محل کارشان، اختیار عمل دارید از هر کسی در همان جایی که کار میکند و پشت میز خودش عکس بگیرید. با این کار ضمن طبیعیتر جلوه کردن عکس، میزان نفوذ و قدرت آن شخص را نیز به نمایش خواهید گذارد.
۱۸- سرعت بالای شاتر ضروری است.
برای اینکه بتوانید حالات لحظه ای چهره افراد را به نمایش بگذارید، استفاده از شاتر با سرعت بالا ضروری است. به غیر از حالتی که شما دارید یک عکس پرتره تحت کنترل در استودیو می گیرید، در بقیه شرایط داشتن یک دوربین دیجیتال با سرعت شاتر بالا ضروری است. شرایطی نظیر:
- مناظر خیابانی
- شخصی که در حال مصاحبه یا سخنرانی است
- بازی بچه ها
حالات چهره می تواند در یک آن تغییر نماید، بنابر این باید این لحظات را قبل از اینکه برای همیشه از دستشان بدهید، شکار نمایید.
۱۹- از بلور کردن بصورت خلاقانه بهره ببرید.در یک منظره شلوغ، از بلور کردن عکس دیجیتالتان برای نشان دادن حرکت استفاده نمایید. هر چند داشتن شاتر سریع برای شکار دقیق عسکهای دیجیتال از مردم ضروری است، در بعضی از شرایط، عکسهای شما باید حرکت را نشان دهد. در این حالات، همانند منظره یک خیابان شلوغ، از بلور کردن عکس برای نشان دادن نبوغ خود بهره ببرید.
یک راه انجام این کار استفاده از شاتر آهسته هنگام عکاسی از مردمی است که با عجله در حال حرکت هستند. یا یک راه دیگر این است که هنگامی که دارید سوژه متحرکتان را که رویش فوکوس کردهاید، با دوربین دنبال می کنید، از شاتر آهسته استفاده نمایید. در این حالت در حالی که سوژه شما در فوکوس و با شارپنس خوب دیده می شود، پس زمینه بلور شده و منظره جالبی از حرکت را خلق خواهد نمود.
۲۰- سوژه را تحت فشار نگذارید، کمی عقب رفته و از زوم استفاده نمایید.برای راحتی بیشتر سوژه، کمی عقب رفته و از زوم دوربینتان برای کادر بندی درست استفاده نمایید. تقریبا تمام عکاسان می گویند به غیر از شرایط خاص، بجای استفاده از زوم دوربین، تا حد ممکن به سوژه نزدیک شوید. به غیر از حالاتی که ممکن است برای شما خطرناک باشد، مانند عکاسی از حیوانات وحشی یا جایی که امکان جلو رفتن وجود ندارد.
جلوتر رفتن، نیاز شما را برای داشتن زوم بیشتر برطرف می کند و از لرزش بیشتر دوربین نیز جلوگیری می کند. همچنین با استفاده نکردن از یک لنز تله فتو، شما از تاریک شدن گوشه های تصویر نیز بیشتر جلوگیری خواهید نمود.
ولی، هنگامی که می خواهید عکسهای پرتره نمای نزدیک از صورت افراد بگیرید، کمی عقب ایستادن و استفاده از زوم دوربین می تواند ایده خوبی باشد. بعضی از مردم ممکن است از یک دوربین با لنز بزرگ که در چند سانتیمتری صورتشان نگاه داشته شده باشد احساس عدم امنیت و ناراحتی کنند، پس بهتر است برای اینکه کل کادر را با صورت افراد پر نمایید، کمی عقبتر بایستید و در عوض با زوم دوربین، عکستان را بگیرید.
۲۱- از والدین نیز کمک بگیرید.برای عکاسی از بچههایی که همکاری نمی کنند از والدین شان کمک بگیرید. اگر بچهای از دوربین شما ترسیده است و نمی خواهد بگذارد عکسش را بگیرید، سعی نکنید با هزارضرب و زور و شکلک و ادا! بچه را ساکت نمایید در حالی که پدر و مادرش فقط شما را نگاه میکنند. اینکار چندان ثمر بخش نیست.
از والدین کودک کمک بخواهید روی صندلی بنشینند و کودک را روی پایشان بنشانند. یکی دو عکس آزمایشی در این شرایط بگیرید و بعد کودک را تنها روی یک صندلی بنشانید. این کار ممکن است کمی زمان عکاسی شما را طولانیتر کند، اما ارزشش را دارد، هدف نهایی گرفتن یک عکس خوب است. هر چه کودکان بزرگتر باشند والدینشان می توانند دورتر بایستند.
۲۲- هوشیار و خندان باشید.لبخند بزنید و امیدوار باشید که سوژه اتان هم با شما لبخند می زند. وقتی دارید عکسهای رسمی پرتره میگیرید (مانند عکسهایی که برای کسب درآمد میگیرید)، در نظر داشته باشید که حالت شما روی سوژه تاثیر میگذارد. اگر شما خستگی و خواب آلودگی نشان دهید، سوژه شما ممکن است فکر کند که شما از او خوشتان نمی آید یا حداقل از کارتان ناراضی هستید. یا اگر گیجی و سردرگمی در کارتان نشان دهید، ممکن است سوژه اتان فکر کند که خودتان هم نمی دانید که چکار میخواهید بکنید.
خندان، خوشحال و سرزنده باشید تا این حالت خوب شما، در سوژه شما منعکس شود و عکس زیباتری را ایجاد نماید.
۲۳- در جاهای کم نور از تکنیکهای عکاسی در شب استفاده نمایید.آیا میخواهید در یک جای کم نور مانند درون یک مسجد، کلیسا، سالن تئاتر، جلسات عمومی یا جاهای دیگر که قادر به استفاده از فلاش نیستید یا بهتر است از آن استفاده نکنید، عکس بگیرید؟ شما میتوانید از همان تکنیکهایی که برای عکاسی در غروب یا شب در فضای باز استفاده می کنید، بهره ببرید:
- اگر عسکتان دچار نویز زیادی نمی شود، حساسیت ISO دوربینتان را بالا ببرید. این مورد در دوربین های SLR که می توانند با حساسیت هایی مانند ۱۶۰۰ عکسهای کم نویزی بگیرند، بسیار سودمند است و یکی از برتریهای بارز دوربین دیجیتال نسبت به نگاتیوی است.
- زمان نوردهی را بالاتر ببرید.
- اگر ممکن است از یک سه پایه استفاده کنید و یا دوربین را در یک جای محکم و بدون تحرک قرار دهید تا بتوانید از شاتر آهستهتری استفاده نمایید.
۲۴- از تقاضا برای تغییر مکان اشیاء برای گرفتن عکسی بهتر نهراسید.از بینش خود بهره جسته و اجزاء ناخواسته را از کادر عکستان حذف نمایید. اگر در حال گرفتن عکسی پرتره یک یک شخص، یک گروه، در خانه یا محل کار هستید، ممکن است آنها بخواهند چیزهایی در اطرافشان در عکس نشان داده شود، مثل جوایز، کلکسیونها، گیاهان و غیره. به هر حال،قبل از گرفتن عکس، بخوبی منظره داخل کادر دوربین را بررسی نمایید تا چیزهای ناخواسته را که به عکس لطمه می زند، از صحنه حذف نمایید. مواردی مانند یک پوستر چسبیده به دیوار، یک کتاب با عنوان خاص، یک ابزار اداری، یک کپه کاغذ یا هر چیز دیگر.
از اینکه از سوژهاتان بخواهید که برای گرفتن عکس بهتر سر و سامانی به اشیاء اطرافش بدهید و آنها را حذف نموده یا دورتر ببرید، نهراسید. اگر بتوانید به آنها توضیح دهید چرا چنین تغییری برای بهتر شدن عکس مفید است، خود آنها با شما در این جهت همکاری خواهند نمود.
۲۵- مد پرتره دوربین دیجیتال تان را نادیده نگیرید.اگر وقت کافی برای محاسبه تنظیمات لازم برای پرتره ندارید، مد پرتره دوربین دیجیتالتان را فراموش نکنید. آیا نیاز به گرفتن یک عکس فوری پرتره دارید و وقت کافی ندارید تا شاتر و دیافراگمتان را بگونه ای تنظیم نمایید که صورت سوژه در وضوح و فوکوس کامل باشد و پس زمینه او، کاملا بلور شود؟
بیشتر دوربینهای دیجیتال کنونی دارای یک برنامه پرتره در مدهای منظرهاشان هستند که معمولا در صورت استفاده در همان شرایط مورد نظر،نتایج خوبی را می دهند. این مد احتمالا در حالت استفاده از فلاش با مد کاهش قرمزی چشم همراه است (البته همیشه مجبور به استفاده از فلاش نیستید) و معمولا عکسهای پرتره بهتر از متوسطی را نتیجه می دهد.
۲۶- نورسنجی کمی بالاتر از حد لازم برای کاهش لک و پیس هابا کمی نور بالاتر از حد لازم (اوراکسپوز) می توانید لک ها و کک و مک های صورت را کمتر نشان دهید. وقتی عکس پرتره دیجیتال می گیرید، یک تکنیک ساده که باید بعضی وقتها بکار ببرید کمی اوراکسپوز کردن عکس است. بااین کار لک ها و دیگر تغییرات رنگی پوست صورت را خیلی ضعیفتر نشان می دهید. بخاطر اینکه با کمی افزایش نوردهی، جزئیات تصویر کمتر می شود، جزئیات نقائص صورت نیز کمتر نشان داده می شود. توجه نمایید که انجام این کار به تجربه زیاد و محدوده بندی (براکتینگ) نیاز دارد تا بتوانید بهترین نقطه نوردهی را پیدا نمایید. قطعا مطلوب نیست که نوردهی در حدی باشد که جزئیات مشخصه صورت سوژه و جزئیات مطلوب از بین برود.
اگر تشخیص دادید که با اندکی نوردهی اضافی مشکل موجود برطرف نمیشود، آخرین چاره استفاده از نرم افزارهای ویرایش تصویر مانند فتوشاپ یا فتوپینت یا دیگر نرم افزارهای موجود است. همیشه قبل از انجام تغییرات بر روی عکس و ضبط آن، مطمئن شوید که نسخه اصلی را در جای مطمئنی ذخیره کردهاید.
۲۷- از عکس گرفتن سوژه بر روی صندلی های چرخان و متحرک پرهیز کنید.برای گرفتن عکس پرتره از صندلیهای چرخان و متحرک استفاده نکنید. این باعث می شود که بیشتر مردم به تغییر وضعیت تشویق شده، در حالی که شما هنوز عکستان را در وضعیت مطلوبی که تنظیم کرده اید نگرفتهاید. این کار علاوه بر به هم زدن وضعیت باعث ایجاد ماتی در تصویر بخاطر حرکت خواهد شد. به علاوه، با ثابت بودن سوژه بر روی یک مکان ساکن، می توانید مطمئن باشید نقطه فوکوس مورد نظرتان حفظ خواهد شد، بخصوص در دیافراگم های باز که عمق میدان کمی دارید.
۲۸- از انعکاس شیشه های عینک جلوگیری کنید.با استفاه از یک فیلتر پولاریزه دایروی از انعکاس نور در شیشههای عینک جلوگیری نمایید. با توجه به شرایط نورپردازی، هنگام عکاسی از مردمی که عینک دارند، انعکاسهای مزاحمی از شیشه های عینک بر روی عکس اثرات نامطلوبی خواهند گذارد. اگر با چنین وضعیتی مواجه شدید و خواستید از این انعکاس مزاحم جلوگیری نمایید، استفاده از یک فیلتر پولاریزه دایروی را فراموش نکنید. ضمنا بخاطر داشته باشید با استفاه از چنین فیلتری به زمان نوردهی بیشتری نیاز خواهید داشت، چون این فیلتر نور ورودی به دوربین را کاهش می دهد.
۲۹ – سوژه اتان را از دیوار دور نگاه دارید.سوژه مورد نظرتان برای عکاسی را دقیقا روبروی یک دیوار قرار ندهید. اگر می خواهید برای گرفتن عکس پرترهاتان از فلاش استفاده نمایید، بجای قرار دادن سوژهاتان دقیقا مقابل یک سطح خالی مانند دیوار، آنها را از این سطوح دور نمایید. به غیر از حالتی که شما با استفاده از منعکس کنندههای نور و فلاشهای خارجی می توانید نور را کنترل نمایید، در سایر موارد فلاش دوربین، سایه نامطلوبی از سوژه را روی دیوار تشکیل خواهد داد. این قضیه بخصوص در مورد دیوارها یا سطوح سفید یا دارای رنگ روشن بیشتر صدق می کند.
منبع:http://www.akkasee.com